ေရျပာကမ္းမွ လြမ္းတကၠသီလာ

ဆိပ္ႀကီးဆိုသည္ႏွင့္အခ်ိဳ ႔ကဆိပ္ႀကီးခေနာင္တိုႏွင့္မွားတတ္ႀကသည္။ကရင္ျပည္နယ္အတြင္း မွ
ႀကာအင္းဆိပ္ႀကီးလည္းမဟုတ္ပါ။ ႀကာအင္းဆိပ္ႀကီးကိုလည္းေဒသခံမ်ားကအတိုေကာက္
ႀကာအင္းဟု၎ ဆိပ္ႀကီးဟု၎သံုးႏႈန္းတတ္ႀကသည္။ကရင္ျပည္နယ္ႏွင့္ မြန္ျပည္နယ္အတြင္း
ကသံလြင္၊ ဂ်ိဳင္းႏွင့္အတၳရံျမစ္ေတြႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ကာလအတန္ႀကာ လက္ပြန္းတတီးေနခဲ့ရဘူး
သည္။ ထိုသို႔ေနရဖို႔ျမစ္ဖ်ားခံရာေဒသကေတာ့ သံလ်င္ျမိဳ့နယ္အတြင္းကသီလ၀ါ၊ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာတို႔ႏွင့္
မလွမ္းမကမ္း၌ ရွိသည့္ဆိပ္ႀကီးပင္ျဖစ္ပါ၏။ဆိပ္ႀကီး၌ေရတပ္ေလ့က်င့္ေရးဌာနခ်ဳပ္(ယခု၊ေရ
တပ္ေလ့က်င့္ေရးေက်ာင္း)တည္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြျပင္ဦးလြင္ ကေက်ာင္းဆင္းလာ
ႀကျပီး ဆိပ္ႀကီးရွိေရတပ္ေလ့က်င့္ေရးဌာနခ်ဳပ္ မွာစီမံခန္႔ခြဲေရး အရာရွိငယ္သင္တန္း Junior
Executive Officer Course ကိုတက္ႀကရ၏။

သင္တန္းမစမီေရတပ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္တပ္၊စခန္း၊ေရယာဥ္မ်ားအေႀကာင္းအႀကမ္းဖ်င္းသိရွိႏိုင္ေစရန္ဧရာ၀တီေရတပ္စခန္းဌာနခ်ဳပ္လက္ေအာက္ခံတပ္၊ စခန္း၊ေရယာဥ္မ်ားႏွင့္ ဗ်ဴဟာေရယာဥ္စုတို႔မွ စစ္ေရယာဥ္ႀကီးမ်ားကိုသြား
ေရာက္ေလ့လာႀကရသည္။ ဆိပ္ႀကီးမွာသင္တန္းစသည္ႏွင့္ ေရေႀကာင္းဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္မ်ား
ျဖစ္သည့္ ေရေႀကာင္းလမ္းညႊန္၊မိုးေလ၀သဘာသာ၊ေရတပ္သားဘာသာ၊လက္နက္ႏွင့္
ဆက္သြယ္ေရး၊အုပ္ခ်ဳပ္မွဳစသည္တို႔ကိုသင္ႀကားႀကရ၏။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္ရသည့္ ေရေႀကာင္းႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအတတ္သင္ေက်ာင္းအုပ္ မွာဗိုလ္မႉး
ေလာေစာႀကိဳင္၊ဒုေက်ာင္းအုပ္ ဗိုလ္မႉးေက်ာ္ျမင့္ႏွင့္ သင္တန္းတာ၀န္ခံအရာရွိက ဗိုလ္မႉးစိုးသိန္း (ယခုႏိုင္ငံေတာ္သမၼတရံုးဝန္ႀကီး)ျဖစ္ျပီး တပ္ဖြဲ႔တာ၀န္ခံအရာရွိ Divisional Officer မွာ ဗိုလ္ႀကီးစိုးျမိဳင္ျဖစ္ပါသည္။ဗိုလ္ႀကီးကကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြနံနက္ေစာေစာပီတီ ေျပးတိုင္း
လူစစ္ရန္လာေလ့ရွိ၏။ဗိုလ္ႀကီးလူစစ္ခ်ိန္တြင္တီရွပ္ျဖဴ၊ေဘာင္းဘီတိုျဖဴႏွင့္ကင္းဘတ္ အျဖဴကိုစီးကာကမ ၻာေက်ာ္ အိႏၵိယေဂါက္သီးသမားဗီေဂ်ဆင္းစတိုင္ျဖင့္ သံေဂါက္သီးရိုက္
တုတ္တေခ်ာင္း ကို ကိုင္ျပီးလာေလ့ရွိသည္။ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းတတ္ေလ့ရွိသည့္ထူထူထဲ
ထဲေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္ႀကီးမ်ိဳးတတ္ထား၏။ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုစစ္ေဆး၍ေက်နပ္သြားျပီဆိုလ်င္
ခ်က္ခ်င္းမျပန္ေသးဘဲ ေမယုသေဘၤာႀကီးနံေဘးက ျမက္ရိုင္းပင္မ်ားကို တေခ်ာင္းတည္း
ေသာသံေဂါက္တုတ္ျဖင့္ခုတ္ျဖတ္ယင္းကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြသတ္မွတ္ထားသည့္ေနရာထိေရာက္ေအာင္ေျပးမေျပးအကဲခတ္ေနေလ့ရွိပါသည္။ ဗိုလ္ႀကီးသည္ ထိုစဥ္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံဆန္ဒီေရးဂိုး
ေရတပ္ တကၠသိုလ္တြင္ သင္တန္းတက္ေရာက္ျပီး ျပန္လာကာစျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔က
စာေမးသည့္ အခါျဖစ္ေစ၊သင္တန္းကိစၥတင္ျပသည့္အခါျဖစ္ေစသူသေဘာက်လ်င္ “အိုေက၊
အိုေက၊ယူ ရိုက္” ဟုျပန္ေျပာျပီး သူသေဘာ မတူသည့္ ကိစၥဆိုလ်င္“ ႏိုး ႏိုး၊ႏိုးေဝး၊ကိုယ့္ညီတို႔၊
ယူႏိုးဂြတ္၊ႏိုးေ၀း” ဟု ျပန္ေျပာေလ့ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သင္တန္းသားမ်ားကလည္း ဆရာ့ကို
တညီတညြတ္တည္း အိုေကအက္စ္အမ္ လို႔နာမည္ေပးလိုက္ႀကပါသည္။ အက္စ္အမ္မွာ ဆရာ့နာမည္ အတိုေကာက္ပင္ျဖစ္ပါ၏။

ဆရာသည္ကၽြန္ေတာ္တို႔သင္တန္း၏တပ္ဖြဲ႔တာ၀န္ခံျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သင္တန္း၏ ရိပ္သာမွာေနေရးထိုင္ေရးႏွင့္စားေသာက္မႈကိစၥမ်ား အစစ အဆင္ေျပေအာင္စီစဥ္ေပးရံုမက ေရေႀကာင္းသင္တန္းဌာနဆရာတဦး အေနျဖင့္စာလည္းသင္ေပးပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သင္တန္း
သားအရာရွိမ်ား ပုဏၰမီႏွစ္ထပ္အရာရွိေဆာင္မွာေနႀကရပါသည္။ ဆရာကကၽြန္ေတာ္တို႔
ကိုေရတပ္သား ဘာသာသင္ႀကားေပးျပီးေန႔စဥ္ေရေႀကာင္းဆိုင္ရာေ၀ါဟာရ Nautical terms အ
လံုးႏွစ္ဆယ္က်က္မွတ္ခိုင္းကာတပတ္တႀကိမ္ စာေမးပြဲစစ္သည္။ စာလံုး
ေရဆယ္လံုးႏွင့္ အထက္မွားပါက စေန၊ တနဂၤေႏြျပင္ပထြက္လည္ခြင့္ ပိတ္(Liberty stop)သည္။
ဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အသက္ကယ္ေလွ ဘာသာသင္ေပးျပီး ျပင္ပထြက္ခြင့္ ပိတ္သည့္ရက္ တရက္တြင္ပုဏၰမီ ရိပ္သာေဘးကေရကန္ႀကီးထဲမွာဒင္ဂီ Dinghy ေလွခ်ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔
အားေလ့က်င့္ေလွာ္ခတ္ခိုင္းပါသည္။ ေလွေလွာ္ေနစဥ္ မိုးရြာလာသျဖင့္ ေရကန္ႀကီးထဲရွိ
ငါးႀကင္းႀကီးမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးျပီးေရျပင္ေပၚထိတက္၍ ကခုန္ေနႀကပါသည္။ ေန႔လည္ပိုင္းတြင္ ဆရာကရံုးမွာအစည္းအေ၀းရွိေသးသျဖင့္ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုနားခိုင္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပိုမိုကၽြမ္းက်င္ေအာင္ဆက္လက္ေလွာ္ခ်င္ေသးသည့္အေႀကာင္းတင္ျပရာဆရာက “အိုေက၊အိုေက၊
ယူထရိုင္းဟတ္၊ဗဲရီးဂြတ္” ဟုဆိုကာသူ၏ တေခ်ာင္းတည္းေသာသံေဂါတ္တုတ္ကိုထမ္း
လ်က္ျပန္သြားပါ၏။ အႀကံသမားကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ခ်က္ခ်င္းေလွေလွာ္သည့္လုပ္ငန္းစ
ႀကပါသည္။ဒင္ဂီေလွကိုေလွာ္သည့္အဖြဲ႔ကေလွာ္ႀကသည္။မင္းေဇာ္၊ဘေရႊႏွင့္ေက်ာ္
ထြန္းတို႔က ေရျပင္ကိုေလွာ္တက္မ်ား ႏွင့္တျဗန္းျဗန္းရိုက္ႀက၏။ ေဇာ္မင္းဦး၊ သန္းႏိုင္ျမင့္ႏွင့္ ကံလွတို႔ကအင္းေလးမွာရြာတဲ့မိုး ႏွင့္ ေလွကေလးကိုေလွာ္မည္သီခ်င္းမ်ားကို အသံျဗဲႀကီးႏွင့္
သီဆိုႀကသည္။ 

ေလွေလွာ္ေနစဥ္ သန္းႏိုင္ျမင့္ တေယာက္ ရုတ္တရက္ ေရထဲေခ်ာ္က်သြားျပီးသူ႔ထံမွ“ အမေလး၊
ကယ္ႀကပါအံုး”ဟူေသာေႀကာက္မက္ဖြယ္ေအာ္သံႀကီးထြက္ေပၚလာ၏။ေရမကူးတတ္သည့္ သန္းႏိုင္ျမင့္တေယာက္ကန္ထဲ၌၀ရုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနစဥ္ေမ်ာက္ႀကီးႏိုင္၀င္းကေရထဲခုန္ခ်ျပီးဆင္းဆယ္၏။သန္းႏိုင္ျမင့္ ခမ်ာေရအနက္ႀကီးထင္ျပီးႀကိဳးစားပမ္းစားအသက္လုကူးခတ္ေနစဥ္ ေမ်ာက္ႀကီးကႀကမ္းျပင္မွာမတ္တပ္ရပ္လ်က္ သန္းႏိုင္ျမင့္အား ခ်ိဳင္းႀကားမွေျမွာက္ကိုင္ထားေပး၏။ေႀကာက္လန္႔တႀကားေအာ္ေနသည့္သန္းႏိုင္ျမင့္အား ႏိုင္၀င္းက“ေဟ့ေကာင္၊ေအာက္ကို
လည္းေထာက္ႀကည့္အံုး” ဆိုမွသူ႔ခမ်ာ ႀကမ္းျပင္ကိုေျခေထာက္မိျပီးရွက္ရယ္ရယ္ေနေတာ့၏။
ဆရာ့အိမ္မွာကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အေတာ္လွမ္းသည့္ျပင္မိုးသည္းထန္ေနသျဖင့္ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆူ
ညံသံကိုႀကားရမည္မထင္။ကန္ထဲမွငါးႀကီးေတြကလည္းသူတို႔ကဖို႔ဆိုင္းတီးေပးေနသည္
ထင္ေရာ့သလားမသိ။ပို၍ျမဴးတူးကာေရေပၚ ၌ဂၽြမ္းပစ္၍ ကခုန္ေနႀကေတာ့သည္။
ႏိုင္ႏိုင္၊ျမ၀င္းႏွင့္သူရႏိုင္တို႔က ဒင္ဂီေလွကိုတဖက္ျခမ္းမွတက္ထိုင္ ျပီးေစာင္း ထားေပးသည္။ စိုး
လိႈင္၊ေဌးႏိုင္ႏွင့္ကိုိသန္းတို႔ကငါးေတြပိုေပ်ာ္ေအာင္ဟုဆိုကာေရထဲခုန္ခ်ျပီးေျခာက္ကူးကူးႀကသည္။ ေရျပင္ေပၚခုန္တက္လာသည့္ငါးႀကင္းႀကီးေတြျပန္အက်မွာ တဖက္ေစာင္းထားသည့္ ဒင္ဂီေလွ၀မ္းထဲကိုတဘံုးဘံုးႏွင့္ျပဳတ္က်ေတာ့သည္။ ေက်ာ္ႏိုင္ဦးႏွင့္ သန္းေက်ာ္စိုးတို႔အဖြဲ႔က ငါးေတြေရ ထဲျပန္မဆင္းေအာင္ဖမ္းႀကသည္။ငါးေတြမွာ ဘယ္တုန္းကတည္းက ထည့္ထားျပီး ႀကီးထြားေနႀကသည္မသိ။တေကာင္လ်င္တပိႆာမကရွိမည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ႏွစ္ဆယ္စာေလာက္ငသည့္အခါေန၀င္း၊ ေသာင္းထြဋ္ႀကဴ ႏွင့္ႏိုင္၀င္းတို႔ကငါးႀကီးေတြကိုရိပ္သာသို႔ယူသြားျပီးေႀကာ္ခ်က္ႀကေတာ့၏။

ထိုစဥ္ကကၽြန္ေတာ္တို႔သင္တန္းသားစားရိပ္သာတာ၀န္ခံမွာေသာင္းထြဋ္ႀကဴ ျဖစ္၍ ရိကၡာမ်ားကို
တာ၀န္ခံျပီး ပုဏၰမီရိပ္သာရွိ အခန္းတခန္းမွာသိမ္းထားရာ ငါးေႀကာ္ဖို႔ လို္သည့္ဆီ ကိုသူက ထုတ္ေပးပါသည္။သာမန္အားျဖင့္ဆိုလ်င္ ထိုေန႔က ရိပ္သာမွ ဆရာႀကီးသန္းျမင့္ ေကၽြးသည့္ပဲဟင္းႏွင့္ လက္တလံုးသာသာ ငါးေႀကာ္ႏွပ္ကိုသာစားႀကရမည္ျဖစ္ပါ၏။ထိုေန႔ကကၽြန္ေတာ္တို႔ ပင္ပင္ပန္းပန္းေလွေလွာ္ႀကျပီးဖမ္းဆီးရမိသည့္ ငါးေႀကာ္ပူပူႀကြပ္ႀကြပ္ျဖင့္ ဗိုက္ေခြးနမ္းေအာင္စားခဲ့ရသည္ကိုအမွတ္ရေနပါေသးသည္။
ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္သည့္ ေန႔၌ ဆရာက “ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေလွေလွာ္လို႔ေကာင္းႀကရဲ့လား” ဟုေမးရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး တညီတညြတ္တည္း“ ေကာင္းပါတယ္ဗိုလ္ႀကီး၊အလြန္ေကာင္းပါတယ္” ဟုသံျပိဳင္ေျဖလိုက္ရာဆရာက “ အိုေက၊ယူဗဲရီးဂြတ္၊အိုေက” ဟုျပန္ေျပာလိုက္ပါသည္။

ရိပ္သာတာ၀န္ခံဆရာႀကီးသန္းျမင့္ကားစားဖိုပညာသည္(ပည/၉၅) မဟုတ္ပဲ၊ ရံုးလုပ္ငန္းဆိုင္ရာ
ပစၥည္းထိန္းေထာက္(ပည/၇၂)ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္တို႔သင္တန္းသား အရာရွိမ်ားစား ဖို႔ထမင္းႏွင့္ဟင္းကို သူကိုယ္တိုင္သူ႔အိမ္၌ခ်က္၍ပုဏၰမီရိပ္သာသို႔လာပို႔ေလ့ရွိသည္။သြားအနည္းငယ္ ေခါသျဖင့္သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္တို႔ကသေခါသန္းျမင့္ ဟုေခၚႀက၏။ သူကကၽြန္ေတာ္တို႔အား ေန႔စဥ္နံနက္စာ အျဖစ္ထမင္းေႀကာ္ႏွင့္ ပဲျပဳတ္မွန္မွန္ ေကၽြးေလ့ရွိ၏။ သူသည္ ေကာ္ဖီပန္းကန္ ေအာက္ခံျပားသာသာပန္းကန္တြင္ထမင္းေႀကာ္ကိုထည့္ျပီးပဲျပဳတ္ႏွင့္ ႀကက္သြန္နီအႀကြပ္ေႀကာ္ကို စတိ ျဖဴးထား၏။စား၍ေကာင္းေသာ္လည္းကၽြန္ေတာ္တို႔မ၀ႀက။ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀မွအရာရွိငယ္ဘ၀သို႔ကူးေျပာင္းခါစ ျဖစ္၍Heavy
Breakfast စားခ်င္ႀက၏။သူ႔လဘက္ရည္ကလည္းဗူးႏို႔ဆီႏွင့္ေဖ်ာ္ပါလ်က္အေတာ္က်ဲ၏။ေန႔လည္ထမင္းခ်ိန္၌လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အမ်ားဆံုးေကၽြးသည္မွာ ဘဲဥခ်ဥ္ဟင္းႏွင့္ ငါးေျခာက္ျဖစ္၏။ ငါးေျခာက္ ကႀကိမ္ေရပိုမ်ားေလ့ရွိျပီးေစ်းေပါသည့္ ငါးေလးေျခာက္ မ်ားျဖစ္၍ကၽြန္ေတာ္တို႔သိတ္မႀကိဳက္ႀက။ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းရည္သို႔မဟုတ္ပဲဟင္းကိုပင္တိုင္
ခ်က္ပါသည္။ဟင္းေတြ စားမေကာင္းသျဖင့္သူ႔ကိုေျပာမည္ဆိုလ်င္အနားမွာဘယ္ေတာ့မွမရွိ။
သူ႔တပည့္ေမာင္ေဇာ္လြင္ကို၀ိုင္းဆူေတာ့ သူ႔မွာလည္းဆရာႀကီးခ်က္ေပးတဲ့အ
တိုင္းေကၽြးရေႀကာင္းျပန္ေျပာေလ့ရွိ၏။သူ႔ကိုအျပစ္ေျပာမွာေသခ်ာသျဖင့္ႀကိဳေရွာင္ေနတာျဖစ္မည္။
လကုန္ခါနီးဆိုလ်င္ေတာ့၀က္သား၊ႀကက္သားဟင္းမ်ား ခ်က္ေလ့ရွိ၏။ 

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကရိကၡာအျပင္ ထမင္းတနပ္ လ်င္ႏွစ္က်ပ္ႏႈန္း ေဆာင္းစားႀကျခင္းျဖစ္ရာ ဆာင္းေငြကိုလကုန္လ်င္ဆရာႀကီးသန္းျမင့္ကလိုက္ေကာက္ခံ၏။သူ႔ဟင္းမေကာင္းလ်င္ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေဆာင္းေငြကိုေတာ္ေ
တာ္ႏွင့္မသြင္းသျဖင့္ထိုရက္မ်ားတြင္ဟင္းေကာင္းခ်က္ျခင္းျဖစ္၏။ဟင္းေကာင္းသည့္ေန႔မ်ား
တြင္ယူနီေဖာင္းသပ္သပ္ယပ္ယပ္၀တ္ျပီးကၽြန္ေတာ္တို႔တေယာက္ခ်င္းကို“ ဗိုလ္ႀကီးဟင္းေကာင္းရဲ့လား၊စားလို႔အဆင္ေျပတယ္ေနာ္ ” ဟုလိုက္ေမးေလ့ရွိ၏။ကၽြန္ေတာ္တို႔
ကသူ႔ဟင္း ကိုမခ်ီးက်ဴးပဲေနႀက၏။တရက္ႏွစ္ရက္ေနလ်င္ဘဲဥႏွင့္ငါး
ေျခာက္ဟင္း အလွည့္က် လာေတာ့မွာကိုကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးႀကိဳသိေနႀက၏။

သည့္ေနာက္ပိုင္း ဟင္းနည္းနည္းပိုေကာင္းလာသျဖင့္ ေသာင္းထြဋ္ႀကဴ ကိုေက်းဇူး
တင္ႀက၏။ခုေတာ့ဆရာႀကီးသန္းျမင့္လည္းမရွိရွာေတာ့ပါ။ သူကြယ္လြန္ခဲ့သည္မွာ အေတာ္ပင္ႀကာျပီဟုသိရပါသည္။
ကၽြန္္ေတာ္တို႔သင္တန္းသားဘဝကေရတပ္ေလ့က်င့္ေရးဌာနခ်ဳပ္မႉးမွာ ဗိုလ္မႉးႀကီးကိုေလးျဖစ္ျပီး
ဒုဌာနခ်ဳပ္မႉးကဒုတိယဗိုလ္မႉးႀကီးဝင္းရွိန္(ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံဆိုင္ရာျမန္မာသံအမတ္ႀကီး-ျငိမ္း) ျဖစ္ပါသည္။ထိုစဥ္ကကၽြန္ေတာ္တို႔သင္တန္းသားအရာရွိေတြ ပုဏၰမီႏွစ္ထပ္ေဆာင္ေအာက္
ထပ္၌ေနႀကရသည္။အေပၚထပ္မွာေတာ့ သင္တန္းမႉးႏွင့္ေရေႀကာင္းလမ္းညႊန္ အရာရွိသင္တန္းတက္ေနႀကသည့္စီနီယာအရာရွိေတြေနႀကပါသည္။ယခုေတာ့ ထိုပုဏၰမီ
ဆာင္ႀကီးမရွိေတာ့ပါ။သူ႔အစား ပိုမိုေခတ္မီသည့္ ႏွစ္ထပ္အေဆာင္သစ္္ႀကီးေတြ
ထပ္မံေဆာက္လုပ္ ထားျပီးျဖစ္ပါသည္။

ဆိပ္ႀကီးကိုေရာက္ေတာ့ ေတာင္ေပၚမွာႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသည့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အစစအရာရာ
ျမင္ကြင္းေတြကထူးဆန္းေနသည္။ေမယု သေဘၤာႀကီးကို Museum piece အျဖစ္ရန္ကုန္ျမစ္ကမ္းေဘးဆိပ္ႀကီးအ၀င္ကုန္းေျမေပၚ ၌တင္ထားရာထိုမွ်ႀကီးမားေသာ သေဘၤာမ်ိဳးကိုမျမင္ဘူးသည့္ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ညေန ထမင္းစားျပီးထိုင္း ကမ္းနားတေလ်ာက္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေမယုႀကီးကိုသြား၍ေငးႀကည့္ေနႀကျဖစ္သည္။

ျဗိတိသွ်တို႔က ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ေမလ(၂၅)ရက္ေန႔တြင္ျမန္မာျပည္ဘုရင့္
အေပ်ာ္တမ္းအရန္ေရတပ္ BRNVR အတြက္ ၎တို႔ေရတပ္ပိုင္ HMS Fal
အမည္ရွိဖရီးဂိတ္ အမ်ိဳးအစား စစ္သေဘၤာႀကီးကို လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့ရာ ထိုစဥ္က
စစ္ေသနာပတိဗိိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္လက္ခံယူခဲ့ပါသည္။ အဆိုပါ
စစ္သေဘၤာႀကီးကိုပင္ျမန္မာ့ေရတပ္မေတာ္အတြက္အလံေဆာင္သေဘၤာႀကီး Flag Ship အျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့ျပီးစစ္ေရယာဥ္ေမယု ဟူ၍အမည္ေျပာင္းလဲေခၚေ၀ၚခဲ့သည္။ပထမဆံုး စစ္ေရယာဥ္မႉးမွာဒုတိယဗိုလ္မႉးႀကီးခင္ေမာင္ဘိုျဖစ္၏။ေမယုႀကီး သည္ျဗိတိသွ်ေရတပ္၌ရွိခဲ့စဥ္
ဒုတိယကမၻာစစ္ အတြင္း ဂ်ပန္ဘုရင့္ေရတပ္ႏွင့္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ပါသည္။ျမန္မာေရတပ္၌လည္းအင္း
စိန္တိုက္ပြဲ၊ပုသိမ္တိုက္ပြဲ၊ေက်ာက္ျဖဴ၊ေမာ္လျမိဳင္ႏွင့္သန္လ်င္က်ိဳက္ေခါက္တိုက္ပြဲမ်ား
တြင္ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခဲ့သည့္သမိုင္း၀င္စစ္သေဘၤာႀကီးျဖစ္ပါ၏။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သင္တန္းတက္စဥ္ပုဏၰမီစားရိပ္သာတာ၀န္ခံအရာရွိမွာေရတပ္လက္နက္ႏွင့္ဆက္
သြယ္ေရးအတတ္သင္ေက်ာင္းမွဗိုလ္မႉးေအာင္ျမင့္ျဖစ္သည္။ဗိုလ္မႉးသည္စာေရးဆရာတေယာက္လည္းျဖစ္ျပီးသူ၏ ကေလာင္အမည္မွာ ေမာင္ေမာင္ေအးေအာင္ျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆိပ္ႀကီးေရာက္သည့္
ႏွစ္တြင္သူေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့သည့္ ေၾကြတာေႀကြလည္း ေဝတာေဝဆဲပါေႏြ ၀တၳဳမွာ နာမည္ႀကီးသည္။ဗိုလ္မႉးကသူ႔၀တၳဳထဲက ဇာတ္လိုက္ ရွိန္းဘိုလတ္ စစ္တကၠသိုလ္ဗိုလ္ေလာင္းေျဖဘို႔ေငြယားေတာင္ဗွိုလ္ေရြးအဖြဲ႔မွာ သြားေရာက္ေျဖ
ဆိုသည့္ အခန္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကို ငွားျပီးကၽြန္ေတာ္
လက္ေတြ႔ေျဖဆိုခဲ့တာေတြကိုမွီး၍ေရးပါသည္ကၽြန္ေတာ့္ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကိုျပန္ေပးခ်ိန္မွာသူကိုယ္တိုင္လက္မွတ္ေရးထိုးေပးသည့္၀တၳဳစာ အုပ္တစ္အုပ္လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါေသးသည္။