Kyine Lian added 4 new photos.
ငါမေသဘူးေရကူးတတ္တယ္---
ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိၿမိဳ့ေလးမွာပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ေပသံုးေထာင္ေက်ာ္ျမင့္ေသာရွမ္း
ေတာင္တန္း ေပၚမွာရွိၿပီး ေရကူးကန္ဟူ၍ မရွိေသာၿမိဳ့ကေလးၿဖစ္ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္တို ့မွာလူငယ္တို႔ဘာဝ ငွက္ပစ္မွ်စ္ခ်ိဳး သြားၾကရင္း ေတာႀကိဳေခ်ာင္ႀကားကစမ္းေခ်ာင္းေလးေတြမွာ ငါးဖမ္းကာဟိုခတ္သည္လူးႏွင့္ပင္ေရကူးတတ္ခဲ့ရသည္။သည္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေရေကာင္း
စြာမကူးႏိုင္တာဘာမွ်မဆန္း။
မွတ္မိေနေသးသည္။လြန္ခဲ့ေသာဆယ္စုႏွစ္ေလးခုခန္ ့ေက်ာင္းပိတ္ရက္တေန႔မွာေျခာက္တန္း
ေက်ာင္းသားအရြယ္သာရွိေသးေသာကၽြန္ေတာ္သည္သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ ့ႏွင့္အတူၿမိဳ ့စြန္က
ငါးေမြးေသာေရကန္တခုမွာလူႀကီးမ်ားအလစ္ ေရသြားကူးႀက၏။ေရကန္မွာ သိတ္မႀကီး
လွေသာ္လည္းသူငယ္ခ်င္းေတြကန္ဟိုဘက္သည္ဘက္ကူးေနႀကတာ အားက်ၿပီးကန္ကို အလ်ားလိုက္ကူးရာလက္ခတ္ေျခခတ္ ေခြးကူးမွ်သာ တတ္ေသာကၽြန္ေတာ္
ေရလည္မွာနစ္ပါေတာ့သည္။ႏွစ္ခါေလာက္ဝူးဝါးဂူးဂဲႏွင့္ေပၚလိုက္ၿမွဳပ္လိုက္ျဖစ္ေနစဥ္
ကန္ေဘာင္ေပၚမွလူႀကီးတေယာက္ခုန္ခ်ၿပီးဆြဲေခၚခဲ့သျဖင့္ေသကံမေရာက္သက္မ
ေပ်ာက္ ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ေနာက္ပိုင္းကၽြန္ေတာ္ေရကူးရမွာအေၾကာက္ႀကီးေၾကာက္သြားခဲ့ပါသည္။
၁၉၈၁ ခုေမလမွာျပင္ဦးလြင္ ခ်ယ္ရီရိပ္ကတကၠသိုလ္မွာတက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ တတိယႏွစ္
စစ္လက္ရံုးေတြခြဲေတာ့ ေရတပ္ကိုေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ လက္ရံုးအင္တာဗ်ဴးေျဖၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ငါေရတပ္မ်ားေရာက္ခဲ့ယင္ေရမကူးတတ္လို ့ေတာ့မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီးတပ္ခြဲတူ သူငယ္ခ်င္းဘီလုမ္းေဇ
ႏွင့္အတူ BTဘရားသားရကူးကန္မွာ စေန၊တနဂၤေႏြ Out pass ထြက္တိုင္းေရကူးက်င့္ရေတာ့
သည္။ဘီလုမ္းေဇသည္ျပင္ဦးလြင္မေရာက္မီ လားရွဳိးေဒသေကာလိပ္မွာ ကတည္းကသူ
ငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အားေရကူးနည္းမ်ားကူျပေပးပါသည္။ သူသည္ BT ကန္ကို
အလ်ားလိုက္အေခါက္ (၂၀) ခန္ ့မနားတမ္းလက္ပစ္ကူးႏိုင္သူျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ေရတပ္ရ
ၿပီးေရမကူးတတ္မွာ စိုးတာရယ္၊ပထမႏွစ္ သင္တန္း၀င္သတ္မွတ္ခ်က္ျဖစ္ေသာ ၅ ေပ ၂လက္မ
မီရံုသာရွိခဲ့ေသာ အရပ္ကိုေရကူးယင္ အရပ္ရွည္တယ္ ဆိုတဲ့စကားေႀကာင့္ အရပ္
ကေလးရယ္တဲ့ရွည္ေစလို ဘီတီကန္ရိပ္ခို ခဲ့ဲၿခင္းမွ် သာပါ။ သို ့
ေသာ္ငယ္တုန္းက ေရနစ္ခဲ့ဘူးတဲ့ အငုတ္စိတ္ေၾကာင့္ ပိုထူးၿပီးကူးတတ္မလာခဲ့။ BT ကန္ကိုအသြားအျပန္တေခါက္ကူးႏိုင္ သည္ဆိုရံုမွ်သာ။
အေၾကာင္းမသိတဲ့သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ ့ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့အပတ္တိုင္း ဘီတီမွာ ေရ
သြားကူးတာႀကည့္ၿပီး ၾကည္းေရေလ ေရကူးၿပိဳင္ပြဲမွာ ဆုခ်ိန္ႏိုင္ေအာင္ေလ့က်င့္ေနၾကတာလို ့အထင္ႀကီးတာခံခဲ့ရေသးသည္။ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ကံဇာတ္ဆရာအလိုက်ပင္လယ္ေရျပာ
အဏၰဝါနဲ ့နပမ္းလံုးဘို ့ေရတပ္ကိုေရာက္သည္။စီမံခန္ ့ခြဲေရးအရာရွိငယ္သင္တန္း
တက္ေတာ့ကန္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ဧရာဝတီေရတပ္စခန္းဌာနခ်ဳပ္ေရကူးကန္မွာေလွေလွာ္ရြက္
တိုကႏွင့္ေရကူးတပတ္စီသင္ႀကားရသျဖင့္လက္ပစ္ကူး
နည္းအနည္းငယ္ႏွင့္ယခင္ပရမ္းပတာကူးတတ္ခဲ့ေသာပက္လက္ကူးနည္းကို ေကြး ၊ကား၊ကန္၊ညွပ္ ဟူေသာအဆင့္ေလးဆင့္ျဖင့္ စနစ္က်ရံုကူးႏိုင္လာသည္။သိတ္အေဝးႀကီးမကူးႏိုင္ေသး။
စီမံခန္ ့ခြဲ ေရးသင္တန္း ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့အပတ္စဥ္ကသူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္
ေရယာဥ္ေပၚလက္ေတြ ့ေလ့က်င့္ခန္း O J T ျဖင့္ ပင္လယ္သြား စစ္ေရယာဥ္တစီးသို ့တြဲ ဖက္ေရာက္ရွိၾကသည္။ ၁၉၈၅ ႏွစ္ကုန္ေလာက္မွာ အဆိုပါေရယာဥ္ျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ
ေတာင္ဘက္ဆံုးပိုင္း ပင္လယ္ျပင္မွာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသည္။ တရက္မွာေတာ့ စစ္ေရယာဥ္မွဴးႀကီးက အားလပ္ခြင့္ရစစ္သည္မ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ သင္တန္းသားအရာရွိ
ငယ္မ်ားအား ပေလာကာက်န္လို ကၽြန္းေပၚ တက္ၿပီးေဘာ
လံုးကန္ခိုင္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြ သေဘၤာေပၚက Whaler ကိုခ်၍ ကမ္းတက္ဖို ့ျပင္ၾကစဥ္ တြဲဖက္အရာရွိ ဗိုလ္တင့္ေဆြ ကကၽြန္ေတာ္တို ့ေလးေယာက္အား စစ္ေရယာဥ္မွဴးကေလွနဲ ့လိုက္ခြင့္ မၿပဳေၾကာင္းကမ္းေပၚသ႔ိုေရ ကူးသြားၾကရမည္ျဖစ္၍ ပဲ့ပိုင္းမွေရထဲခုန္
ဆင္းၾကရန္လာေျပာပါသည္။မွတ္မွတ္ရရသေဘၤာမွာကမ္းစပ္မွကိုက္ေလးရာခန္႔ေဝးပါသည္။
ႏြားေျခရာခြက္ထဲကဖားသူငယ္လို ကုန္းေပၚကေရကန္မွာသာတန္သင့္ရံု ကူး တတ္ခဲ့
ေသာကၽြန္ေတာ္တို ့ေလးေယာက္ ကိုတင့္ေဆြေနာက္ေနတာ လို ့ပထမ ထင္ၾက ေသာ္လည္း ဒုတိယကုန္းပတ္ေပၚမွာေဘာလံုးကန္၀တ္စံု ဝတ္လ်က္မားမားႀကီးစိုက္ႀကညရင္း ေရထဲခုန္ခ်ရန္ လက္ျပေနသည့္စစ္ေရယာဥ္မွဴးဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးသိန္းေငြ (ယခု ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္-ၿငိ္မ္း) ကိုျမင္ေတာ့မွ
တေယာက္္မ်က္ႏွာတေယာက္ေႀကာင္စီစီႀကည့္ရင္း မင္သက္ေနမိႀကေတာ့၏။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ထဲမွာသိသိသာသာမ်က္ႏွာပ်က္ေနသူကားမံုရြာသားကဗ်ာဆရာ ျမင့္ႀကဴႏိုင္
(ယခု ဒုဗုိလ္မွဴးႀကီး-ၿငိမ္း) ပင္။ သူကားကၽြန္ေတာ္တို ့
ေရကူးသင္တန္းမွာေက်ာက္ခဲဘြဲ ့ရကံလွတင္ထြန္း(ယခု ေရေႀကာင္းျပမွဴးႀကီး) ထက္မဆို
စေလာက္မွ်သာပိုကူးႏိုင္သူျဖစ္သည္။
ထုိစဥ္မွာပင္ စီအိုႀကီး (Commanding Officer) ကိုယ္တိုင္ကၽြန္ေတာ္တို ့နားေရာက္ရွိ
လာၿပီးကင္းဘတ္ဖိနပ္ စီးလ်က္ႏွင့္ပင္ ေရထဲခုန္ခ်သြားကာ ကိုယ္ေဖာ့ေနလ်က္ ကၽြန္ေတာ္တို ့အားအျမန္္ခုန္ခ်ဖို ့လွမ္းေခၚေတာ့သည္။ေႀကာင္ေတာင္ေတာင္ရပ္ေနၾကေသာကၽြန္ေတာ္တို ့ေနာက္မွပဲ့နင္းမွဴး(Coxswain) ျဖစ္သူဆရာႀကီးအင္ဂြမ္ (ယခု ဗိုလ္ႀကီး ၿငိမ္း) ရုတ္တရက္ေရာက္လာၿပီး
"ဟိုမွာ စီအိုႀကီးေခၚေနၿပီ……….ဗိုလ္ႀကီးတို ့အားလံုးဆင္းႀက "
ဟု က်ယ္ေလာင္စြာေအာ္လိုက္သျဖင့္ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုး လန္ ့ျဖန္ ့ၿပီး ဖြဲအိတ္မ်ား
ပစ္ခ်လိုက္သကဲ့သို႔စတိုင္အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုးရိုကားယားျဖင့္ခုန္ခ်ရေတာ့၏။ေနာက္ေတာ့စီအိုႀကီးကိုယ္တိုင္ဦးေဆာင္ၿပီးကမ္းဘက္ကို ကူးေလရာကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း
ကိုယ္သန္ရာသန္ရာေတာရမ္းမယ္ဘြဲ ့နည္းတို ့ျဖင့္ကူးၾကရေတာ့၏။ေျခေလးေခ်ာင္းသတၱဝါတမ်ိဳးကူးေသာနည္းအတိုင္းေမာပန္းစြာကူးေနရွာေသာမံု
ရြာသားကဗ်ာဆရာကိုစိတ္မသက္သာစြာေတြ ့ရ၏ကဗ်ာဆရာေဇာ္မင္းမင္းဦး(ယခုဗဟိုပို
႔ေဆာင္ဆက္ သြယ္ေရးေက်ာင္းအုပ္ႀကီး) ႏွင့္မႏၱေလးသား ကိုေနဝင္း(ယခု ေမာရဝတီေရတပ္စခန္းဌာနခ်ဳပ္မႉး)တို ႔လည္းေရကူးရင္းေရငတ္ေနၾကသည့္အလားပင္လယ္ေရကို
ပင္ေရခ်ိဳထင္ကာအငမ္းမရေသာက္မ်ိဳေနၾကသည္ကိုလိွဳင္းလံုးမ်ားႀကားမွာေတြ ့ျမင္ေနရျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တေယာက္သာ BT ကန္မွာေလ့က်င့္ခဲ့သည့္အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္၄င္းတို ့
ထက္ပို၍ အိေျႏၵ ရစြာကူးႏိုင္ေလ၏။
သို႔ျဖင့္ပင္လယ္ေရကိုႏြားငတ္ေရက်အဝေသာက္ကာပံုပ်က္ပန္းပ်က္ဖရိုဖရဲ ပန္း၀င္လာ
ၾကသည့္ကၽြန္ေတာ္တို ့အားတခ်ိန္ကတကၠသိုလ္လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမား ႀကီးျဖစ္ခဲ့ေသာစီအိုႀကိးကေသာင္ျပင္ေပမွခါးေထာက္ကာၿပံဳးၿပံဳးႀကီးအားေပးႀကည့္
ရွဳေနေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေနာက္မွာေတာ့Whaler ေလွကကပ္လ်က္ပါလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့
မွာသာေ၀ွလာေလွပါလာတာလဲမသိၾက။ေသမွာစိုးလို ့ဒေရာေသာပါးကူးလာၾကျခင္း Survival Run သာ။ ထိုစဥ္ကေရတက္္ေန၍သာေတာ္ေသးေတာ့သည္။
ထို ့ေနာက္ေတာ့ရက္ကိုလစားလကိုႏွစ္ကာလတို ့ဝါးမ်ိဳကာစကၠန္အစိတ္အပိုင္းေလးမ်ားတစ
စီပဲ့ေႀကြသြားၾကစဥ္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္လည္းတာ၀န္က်ရာတပ္စခန္း ေရယာဥ္ အသီးသီး သို ့
ေၿပာင္းေရႊ ့တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသည္။ ၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္ဆန္းမွာ B Class စစ္ေရယာဥ္မွဴး တာ၀န္ျပီးဆံုး၍မြန္ျပည္နယ္ေမာ္လျမိဳင္ၿမိဳ ့သို ့အုပ္မွဴးတာ၀န္ ျဖင့္ေျပာင္းေရႊ ့ခဲ့ရသည္။ အမွတ္(၄၆) စစ္ေရယာဥ္စုလက္ေအာက္မွျမစ္တြင္းသြားစစ္ ေရယာဥ္မ်ားကို မြန္ျပည္နယ္ ႏွင့္ ကရင္ျပည္နယ္အတြင္းသံလြင္၊ဂ်ိဳင္းႏွင့္ အတၳရံ ျမစ္ေႀကာင္း မ်ားတေလွ်ာက္စစ္ဆင္ေရးႏွင့္ နယ္ေျမစိုးမိုးေရး တာ၀န္မ်ားထမ္းေဆာင္ေစရသည္။
တပ္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ စစ္သည္မ်ား စိုက္ပ်ိဳး ေမြးျမဴေရးလုပ္ႀကရသည္။ ကၽြန္
ေတာ္ေရာက္ၿပီးမၾကာမီက်ိဳက္မေရာ ၿမိဳ့နယ္ ခရံုဂူေဒသ၌ မိုးစပါးစိုက္ပ်ိဳးရန္ ပ်ိဳးထံုးမ်ား သယ္ေဆာင္ယင္းမိမိတပ္က ရဲေဘာ္တဦးခရံုေခ်ာင္းအတြင္းေလွေမွာက္၍အသက္ဆံုးခဲ့ရသည္။
သို ့ျဖစ္၍ စစ္သည္မ်ားမေတာ္တဆမွဳမ်ားမျဖစ္ပြားေစေရးအတြက္ေရယာဥ္အားလံုး သိ ု ့ျဖစ္စဥ္မ်ား ေဖာ္ျပၿပီး ပညာေပးေဆြးေႏြးျခင္းၾကိဳတင္ကာကြယ္ျခင္းမ်ားေဆာင္ရြက္ေစခဲ့ပါသည္။သို ့ေဆာင္ရြက္ ေနသည့္ၾကားကပင္၂၀၀၁ ခုႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာျမစ္တြင္းတိုက္ေရယာဥ္တ
စီးမွ စစ္သည္တဦး ညဘက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္းေရထဲလိမ့္က်ခဲ့ရာ တာ၀န္က်တပ္ဖြဲ ့ က
အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားကယ္ဆယ္ေသာ္လည္းၾကမ္းတမ္းလွသည့္
သံလြင္ျမစ္ေရစီးတြင္အသက္ဆံုးခဲ့ရပါသည္။
Image may be NSFW.
Clik here to view.![Kyine Lian's photo.]()
၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္ၾသဂုတ္လ ၁၃ ရက္ေန ့ကားမိုးတြင္းကာလျဖစ္၍ ရာသီဥတုအေတာ္ဆိုးေန
သည္။ရန္ကုန္မွေမာ္လျမိဳင္ သို ့ထြက္ခြာလာေသာေထာက္ပံ့ေရးေရယာဥ္တစီး သည္က်ိဳက္ခမီ မီးျပ၏အေနာက္ေတာင္ဘက္(၇)မိုင္အကြာတြင္ေက်ာက္ခ်ၿပီးသံလြင္ျမစ္အတြင္း၀င္ရန္ေရေစာင့္ေန
စဥ္ နံနက္၇း၃၀ နာရီခန္ ့မွာရာသီဥတုပိုဆိုးလာၿပီးသေဘၤာ၏ Fore Peak Tank မွေရမ်ား၀င္လာ
ခဲ့သည္။ ေရယာဥ္ေက်ာက္ႏုတ္ရန္ ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္မွာပင္ေရ၀င္မွဳပိုမ်ားကာေရယာဥ္ယာဘက္ကို
တိမ္းေစာင္းသြားခဲ့သည္။ Damage Control လုပ္ေနသည့္ၾကားကရာသီဥတုပိုဆိုးလာရာ ေရ၀င္မွဳကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ နံနက္ ၁၁ နာရီခန္ ့မွာ စစ္ေရယာဥ္မွဴးက Abandon ship ေရယာဥ္စြန္ ့ခြာရန္ အမိန္ ့ေပးခဲ့ေလသည္။
အထက္ဌာနခ်ဳပ္၏ညႊန္ၾကားခ်က္ျဖင့္ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားခ်က္ခ်င္းေဆာင္ရြက္
ရန္မရယ(၃၀၁) စစ္ေရယာဥ္မွဴး ကိုဦးစီးေစၿပီး ေမာ္လျမိဳင္ဆိပ္ကမ္းဌာနမွ ေမာရ၀တီ တြဲဆြဲေရယာဥ္ႏွင့္စက္ေလွႏွစ္စီးပါလိုက္ပါ၍ ကယ္ဆယ္ေရးစစ္သည္ မ်ားကိုက်ိဳက္ခမီေရျပင္သို ့ ေစလႊတ္ခဲ့ပါသည္။
Image may be NSFW.
Clik here to view.![Kyine Lian's photo.]()
အေရွ ့ေတာင္တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္တိုင္းမွဴးႀကီး၏ ညႊန္ၾကားခ်က္ျဖင့္စစ္ဗ်ဴဟာမွဴးဗိုလ္မွဴးၾကီးမ်ိဳး၀င္းႏွင့္သံ
ျဖဴဇရပ္တပ္နယ္မွဗိုလ္မွဴးႀကီးခင္ေမာင္စည္( ယခု ရဲဦးစီးအရာရွိခ်ဳပ္) တို ့အနိးကပ္ ႀကီးၾကပ္၍ ေဒသခံလူထု၊ငါးဖမ္းစက္ေလွမ်ား၊ခလရ(၃၁) ႏွင့္ အကရ(၄၆) မွ အရာရွိ စစ္သည္မ်ားျဖင့္ Land and SeaRescue Party မ်ားဖြဲ ့စည္းကာ က်ိဳက္ခမီေရျပင္၌ ေဒသခံ ေ
လွမ်ားျဖင့္ထပ္မံျဖန္ ့ခြဲရွာ ေဖြခဲ့ရာ ညေနပိုင္းမွာပင္လယ္ထဲေမ်ာေနေသာ စစ္သည္(၆)
ဦးကိုစတင္ေတြ ့ ရွိခဲ့ပါသည္။ ညေန ၁၈း၃၀ နာရီ
ခန္ ့မွာေတာ့ဗိုလ္မွဴးစိုးမင္း၊ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ေက်ာ္ဦး ၊ဗိုလ္ႀကီးရဲ၀င္း ႏွင့္စစ္သည္ ၂၁ ဦးအား ေမ်ာပါေနသည့္အသက္ကယ္ေဖာင္ႏွင့္အတူကၽြန္းညီေနာင္ Double Island အနီးမွာ ေဒသခံငါး ေလွတစီးကကယ္ဆယ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ရွာေဖြကယ္ဆယ္ႏိုင္ခဲ့သည့္ အရာရွိႏွင့္ စစ္သည္မ်ားအားက်ိဳက္ခမီမွအမွတ္(၅)စစ္ေျမျပင္ေဆးတပ္ရင္းသို ့ပို ့ေဆာင္ခဲ့ရာ
မိမိတပ္မွအရာရွိစစ္သည္ မိသားစုမ်ားကိုယ္တိုင္သြားေရာက္
ၾကိဳဆိုအားေပးကာလိုအပ္သည္မ်ားေဆာင္ရြက္ေပးပါသည္။မဆရ(၅) တပ္ရင္းမွဴး ဒုဗိုလ္မွဴးၾကီး ေဇာ္သန္းေမာင္ ကိုယ္တိုင္အနီးကပ္ျပဳစုကုသေပးခဲ့သည္။
၄င္းညမွာ ေရတပ္မွရွာေဖြကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား အားအနီးကပ္ႀကီးႀကပ္ေဆာင္
ရြက္ရန္ ဟိန္းဇဲမွေစလႊတ္လိုက္သည့္ ရဗစ(၂)မွဴးဗိုလ္မွဴးႀကီး ခ်ိဳသန္းေမာင္ ေတာလမ္းခရီးျဖင့္ ေမွာင္ႏွင့္မဲမဲမွာပင္ထပ္မံေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ထို ့ေနာက္ကၽြန္ေတာ့္အားေမာ္ လၿမိဳင္တြင္ လို အပ္သည္မ်ားစီစဥ္ေဆာင္ရြက္ ေပးရန္မွာႀကား ၿပီးညတြင္းခ်င္း က်ိဳက္ခမီ ကိုဆက္ထြက္ခြါသြားခဲ့ သည္။
ထိုစဥ္က မဆရ(၅) တြင္ေဆးရံုတက္ေနသည့္ ဗိုလ္မွဴးစိုးမင္းက ကၽြန္ေတာ့္အား -''ကို ႀကိဳင္ ႀကီးေရ၊ဘုရားေက်းဇူးပဲ ။ ကၽြန္ေတာ္ကေရ လံုး၀မကူးတတ္ဘူးဗ်။ခုလည္း ကက(ေရ) ကတြဲေပးလို ့ One Trip ဆိုၿပီးလိုက္လာတာ။ Life raft ကလည္း(၁၅) ေယာက္စီး ဆိုေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို ့လူအုပ္နဲ ့ကOver Weight ဗ်။ ေလကလည္းတာ္ေတာ္ေလ်ာ့ေနၿပီ။ တခ်ိဳ ့ ရဲေဘာ္ေလးေတြကအားငယ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေရ မကူးတတ္ေပမဲ့ စစ္သည္ေတြကို ေဟ့ ဒို ့အားလံုးအားတင္းထား ၾကကြ။ေမာ္လၿမိဳင္က အဖြဲ ့ေတြဒို ့ကိုလိုက္ရွာေနၾက ၿပီ။ အသက္
ကယ္ေလွေတြ ခဏေနယင္ေရာက္လာေတာ့ မွာကြ လို ့အားေပးယင္း သံဗုေဒၶ ဂါထာနဲ ့ဘုရားရွိခိုးေတြကၽြန္ေတာ္ကတိုင္ေပးေတာ့အားလံုးကလိုက္ရြတ္ၾကတယ္။အခုကၽြန္ေတာ္တို ့
နဲ ့ေတြတဲ့ ငါးဖမ္းေလွက က်ိဳက္ခမီကို ေဆံုး၀င္လာတဲ့ငါးဖမ္းစက္ေလွပဲ။ မိုးကအရမ္း
သည္းၿပီး လိွဳင္းလည္းတအား ၾကီးလာတာ။မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီဆို
ေတာ့ ဒီေလွနဲ ့လြဲယင္ကၽြန္ေတာ္တို ့တည လံုးခံႏိုင္ဖို ့မလြယ္ေတာ့ ဘူး။ "
Image may be NSFW.
Clik here to view.![Kyine Lian's photo.]()
ဗိုလ္မွဴးစိုးမင္းေၿပာျပတာနားေထာင္ယင္းကၽြန္ေတာ္ဒုဗိုလ္ဘ၀ကဖတ္ခဲ့ရသည့္တိုက္ေရယာဥ္
၁၀၃ၿဖစ္ရပ္မွန္ ပင္လယ္ၿပင္စြန္ ့စားခန္း ၀တၳဳ ထဲကလိွဳင္းေလ ကပၸလီပင္လယ္ျပင္ကို
အံတု၍(၁၃) ရက္ၾကာေအာင္အသက္ကယ္ေဖာင္ျဖင့္ ဥိးတည္ရာမဲ့ေမ်ာပါ ေနၾကရာမွျပန္လည္
လြတ္ေျမာက္လာၾကေသာစစ္ေရယာဥ္မွဴးဗိုလ္ႀကီးဘေသာ္ႏွင့္စစ္သည္မ်ားအေၾကာင္း ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ခံစားရင္းၾကက္သီးထေနမိ ေသးေတာ့သည္။
ယခုလည္းထပရ(၆၀၈)မွ ရလံုး၀မကူးတတ္ေသာ ရတနာသံုးပါးဂုဏ္ေက်းဇူး မေမ့သူ
EO ဗိုလ္မွဴးစိုးမင္းႏွင့္ အရာရွိစစ္သည္မ်ား၊ Over Load ျဖစ္ကာေလေလ်ာ့ေနသည့္ အသက္ကယ္ေဖာင္တစင္း ၊ညအေမွာင္ထုႏွင့္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းလွသည့္ၾကမၼာျမင္းရုိင္း ဒီေရလွိဳင္းလံုးၾကီးမ်ား။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေလွခြက္ခ်ည့္က်န္ အလံမလွဲသည့္ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ကိုၾကံ့ ႀကံ့ခံ အံတုခဲ့ ႀကသည့္ အရာရွိ စစ္သည္မ်ားက အေျခအေနကို
ဖန္တီး ႏိုင္ခဲ့ၾကေလၿပီ။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ရတခ တိုင္းမွဴးႀကီး၏ ႀကီးႀကပ္မွဳ ဗိုလ္မွဴးႀကီးခ်ိဳသန္းေမာင္၊ဗိုလ္မွဴးႀကီး
ခင္ေမာင္စည္၊ဗိုလ္မွဴးႀကီးမ်ိဳး၀င္းတို ့၏ အနီးကပ္ကြပ္ကဲမွဳျဖင့္ခလရ(၃၁) ႏွင့္အကရ(၄၆) မွအရာရွိစစ္သည္မိသား စုမ်ား က်ိုက္ခမီေဒသမွ ၿပည္သူတရပ္လံုးက စြမ္းစြမ္းတမံေဆာင္ရြက္ခဲ့ႀကသၿဖင့္ ေရယာဥ္နစ္ျမဳပ္စဥ္ကေရထဲေမ်ာပါေပ်ာက္ဆံုး သြားသည့္စစ္ေရယာဥ္မွဴးႏွင့္ စစ္သည္(၅) ဦးတို ့၏ရုပ္ကလာပ္မ်ားကိုပင္လယ္ျပင္တြင္ရေအာင္ ရွာေဖြႏိုင္ခဲ့ၾကၿပီး သံၿဖဴဇရပ္ ၌ ပင္စစ္အခမ္း အနားၿဖင့္ သၿဂိဳလ္ခဲ့ပါသည္။ထိုစဥ္ကအားႀကိဳးမာန္
တက္ကူညီခဲ့သူတဦးၿဖစ္ေသာခလရ(၃၁) တပ္ရင္းမွဴး ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီးလူေအးသည္လည္း
ခ်ယ္ရီေၿမတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္တပတ္စဥ္ထဲ တက္ေရာက္ခဲ့သူၿဖစ္ပါသည္။မိသားစုစိတ္ဓာတ္
ၿဖင့္၀ိုင္း၀န္းကူညီခဲ့ႀကသူအားလံုးကိုက်န္ရစ္သူမိသားစုအားလံုးက မွတ္မွတ္ရရရွိေနႀက
မည္မွာေၿမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါေပ။
ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိၿမိဳ့ေလးမွာပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ေပသံုးေထာင္ေက်ာ္ျမင့္ေသာရွမ္း
ေတာင္တန္း ေပၚမွာရွိၿပီး ေရကူးကန္ဟူ၍ မရွိေသာၿမိဳ့ကေလးၿဖစ္ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္တို ့မွာလူငယ္တို႔ဘာဝ ငွက္ပစ္မွ်စ္ခ်ိဳး သြားၾကရင္း ေတာႀကိဳေခ်ာင္ႀကားကစမ္းေခ်ာင္းေလးေတြမွာ ငါးဖမ္းကာဟိုခတ္သည္လူးႏွင့္ပင္ေရကူးတတ္ခဲ့ရသည္။သည္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေရေကာင္း
စြာမကူးႏိုင္တာဘာမွ်မဆန္း။
မွတ္မိေနေသးသည္။လြန္ခဲ့ေသာဆယ္စုႏွစ္ေလးခုခန္ ့ေက်ာင္းပိတ္ရက္တေန႔မွာေျခာက္တန္း
ေက်ာင္းသားအရြယ္သာရွိေသးေသာကၽြန္ေတာ္သည္သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ ့ႏွင့္အတူၿမိဳ ့စြန္က
ငါးေမြးေသာေရကန္တခုမွာလူႀကီးမ်ားအလစ္ ေရသြားကူးႀက၏။ေရကန္မွာ သိတ္မႀကီး
လွေသာ္လည္းသူငယ္ခ်င္းေတြကန္ဟိုဘက္သည္ဘက္ကူးေနႀကတာ အားက်ၿပီးကန္ကို အလ်ားလိုက္ကူးရာလက္ခတ္ေျခခတ္ ေခြးကူးမွ်သာ တတ္ေသာကၽြန္ေတာ္
ေရလည္မွာနစ္ပါေတာ့သည္။ႏွစ္ခါေလာက္ဝူးဝါးဂူးဂဲႏွင့္ေပၚလိုက္ၿမွဳပ္လိုက္ျဖစ္ေနစဥ္
ကန္ေဘာင္ေပၚမွလူႀကီးတေယာက္ခုန္ခ်ၿပီးဆြဲေခၚခဲ့သျဖင့္ေသကံမေရာက္သက္မ
ေပ်ာက္ ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ေနာက္ပိုင္းကၽြန္ေတာ္ေရကူးရမွာအေၾကာက္ႀကီးေၾကာက္သြားခဲ့ပါသည္။
၁၉၈၁ ခုေမလမွာျပင္ဦးလြင္ ခ်ယ္ရီရိပ္ကတကၠသိုလ္မွာတက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ တတိယႏွစ္
စစ္လက္ရံုးေတြခြဲေတာ့ ေရတပ္ကိုေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ လက္ရံုးအင္တာဗ်ဴးေျဖၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ငါေရတပ္မ်ားေရာက္ခဲ့ယင္ေရမကူးတတ္လို ့ေတာ့မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီးတပ္ခြဲတူ သူငယ္ခ်င္းဘီလုမ္းေဇ
ႏွင့္အတူ BTဘရားသားရကူးကန္မွာ စေန၊တနဂၤေႏြ Out pass ထြက္တိုင္းေရကူးက်င့္ရေတာ့
သည္။ဘီလုမ္းေဇသည္ျပင္ဦးလြင္မေရာက္မီ လားရွဳိးေဒသေကာလိပ္မွာ ကတည္းကသူ
ငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အားေရကူးနည္းမ်ားကူျပေပးပါသည္။ သူသည္ BT ကန္ကို
အလ်ားလိုက္အေခါက္ (၂၀) ခန္ ့မနားတမ္းလက္ပစ္ကူးႏိုင္သူျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ေရတပ္ရ
ၿပီးေရမကူးတတ္မွာ စိုးတာရယ္၊ပထမႏွစ္ သင္တန္း၀င္သတ္မွတ္ခ်က္ျဖစ္ေသာ ၅ ေပ ၂လက္မ
မီရံုသာရွိခဲ့ေသာ အရပ္ကိုေရကူးယင္ အရပ္ရွည္တယ္ ဆိုတဲ့စကားေႀကာင့္ အရပ္
ကေလးရယ္တဲ့ရွည္ေစလို ဘီတီကန္ရိပ္ခို ခဲ့ဲၿခင္းမွ် သာပါ။ သို ့
ေသာ္ငယ္တုန္းက ေရနစ္ခဲ့ဘူးတဲ့ အငုတ္စိတ္ေၾကာင့္ ပိုထူးၿပီးကူးတတ္မလာခဲ့။ BT ကန္ကိုအသြားအျပန္တေခါက္ကူးႏိုင္ သည္ဆိုရံုမွ်သာ။
အေၾကာင္းမသိတဲ့သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ ့ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့အပတ္တိုင္း ဘီတီမွာ ေရ
သြားကူးတာႀကည့္ၿပီး ၾကည္းေရေလ ေရကူးၿပိဳင္ပြဲမွာ ဆုခ်ိန္ႏိုင္ေအာင္ေလ့က်င့္ေနၾကတာလို ့အထင္ႀကီးတာခံခဲ့ရေသးသည္။ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ကံဇာတ္ဆရာအလိုက်ပင္လယ္ေရျပာ
အဏၰဝါနဲ ့နပမ္းလံုးဘို ့ေရတပ္ကိုေရာက္သည္။စီမံခန္ ့ခြဲေရးအရာရွိငယ္သင္တန္း
တက္ေတာ့ကန္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ဧရာဝတီေရတပ္စခန္းဌာနခ်ဳပ္ေရကူးကန္မွာေလွေလွာ္ရြက္
တိုကႏွင့္ေရကူးတပတ္စီသင္ႀကားရသျဖင့္လက္ပစ္ကူး
နည္းအနည္းငယ္ႏွင့္ယခင္ပရမ္းပတာကူးတတ္ခဲ့ေသာပက္လက္ကူးနည္းကို ေကြး ၊ကား၊ကန္၊ညွပ္ ဟူေသာအဆင့္ေလးဆင့္ျဖင့္ စနစ္က်ရံုကူးႏိုင္လာသည္။သိတ္အေဝးႀကီးမကူးႏိုင္ေသး။
စီမံခန္ ့ခြဲ ေရးသင္တန္း ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့အပတ္စဥ္ကသူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္
ေရယာဥ္ေပၚလက္ေတြ ့ေလ့က်င့္ခန္း O J T ျဖင့္ ပင္လယ္သြား စစ္ေရယာဥ္တစီးသို ့တြဲ ဖက္ေရာက္ရွိၾကသည္။ ၁၉၈၅ ႏွစ္ကုန္ေလာက္မွာ အဆိုပါေရယာဥ္ျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ
ေတာင္ဘက္ဆံုးပိုင္း ပင္လယ္ျပင္မွာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသည္။ တရက္မွာေတာ့ စစ္ေရယာဥ္မွဴးႀကီးက အားလပ္ခြင့္ရစစ္သည္မ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ သင္တန္းသားအရာရွိ
ငယ္မ်ားအား ပေလာကာက်န္လို ကၽြန္းေပၚ တက္ၿပီးေဘာ
လံုးကန္ခိုင္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြ သေဘၤာေပၚက Whaler ကိုခ်၍ ကမ္းတက္ဖို ့ျပင္ၾကစဥ္ တြဲဖက္အရာရွိ ဗိုလ္တင့္ေဆြ ကကၽြန္ေတာ္တို ့ေလးေယာက္အား စစ္ေရယာဥ္မွဴးကေလွနဲ ့လိုက္ခြင့္ မၿပဳေၾကာင္းကမ္းေပၚသ႔ိုေရ ကူးသြားၾကရမည္ျဖစ္၍ ပဲ့ပိုင္းမွေရထဲခုန္
ဆင္းၾကရန္လာေျပာပါသည္။မွတ္မွတ္ရရသေဘၤာမွာကမ္းစပ္မွကိုက္ေလးရာခန္႔ေဝးပါသည္။
ႏြားေျခရာခြက္ထဲကဖားသူငယ္လို ကုန္းေပၚကေရကန္မွာသာတန္သင့္ရံု ကူး တတ္ခဲ့
ေသာကၽြန္ေတာ္တို ့ေလးေယာက္ ကိုတင့္ေဆြေနာက္ေနတာ လို ့ပထမ ထင္ၾက ေသာ္လည္း ဒုတိယကုန္းပတ္ေပၚမွာေဘာလံုးကန္၀တ္စံု ဝတ္လ်က္မားမားႀကီးစိုက္ႀကညရင္း ေရထဲခုန္ခ်ရန္ လက္ျပေနသည့္စစ္ေရယာဥ္မွဴးဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးသိန္းေငြ (ယခု ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္-ၿငိ္မ္း) ကိုျမင္ေတာ့မွ
တေယာက္္မ်က္ႏွာတေယာက္ေႀကာင္စီစီႀကည့္ရင္း မင္သက္ေနမိႀကေတာ့၏။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ထဲမွာသိသိသာသာမ်က္ႏွာပ်က္ေနသူကားမံုရြာသားကဗ်ာဆရာ ျမင့္ႀကဴႏိုင္
(ယခု ဒုဗုိလ္မွဴးႀကီး-ၿငိမ္း) ပင္။ သူကားကၽြန္ေတာ္တို ့
ေရကူးသင္တန္းမွာေက်ာက္ခဲဘြဲ ့ရကံလွတင္ထြန္း(ယခု ေရေႀကာင္းျပမွဴးႀကီး) ထက္မဆို
စေလာက္မွ်သာပိုကူးႏိုင္သူျဖစ္သည္။
ထုိစဥ္မွာပင္ စီအိုႀကီး (Commanding Officer) ကိုယ္တိုင္ကၽြန္ေတာ္တို ့နားေရာက္ရွိ
လာၿပီးကင္းဘတ္ဖိနပ္ စီးလ်က္ႏွင့္ပင္ ေရထဲခုန္ခ်သြားကာ ကိုယ္ေဖာ့ေနလ်က္ ကၽြန္ေတာ္တို ့အားအျမန္္ခုန္ခ်ဖို ့လွမ္းေခၚေတာ့သည္။ေႀကာင္ေတာင္ေတာင္ရပ္ေနၾကေသာကၽြန္ေတာ္တို ့ေနာက္မွပဲ့နင္းမွဴး(Coxswain) ျဖစ္သူဆရာႀကီးအင္ဂြမ္ (ယခု ဗိုလ္ႀကီး ၿငိမ္း) ရုတ္တရက္ေရာက္လာၿပီး
"ဟိုမွာ စီအိုႀကီးေခၚေနၿပီ……….ဗိုလ္ႀကီးတို ့အားလံုးဆင္းႀက "
ဟု က်ယ္ေလာင္စြာေအာ္လိုက္သျဖင့္ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုး လန္ ့ျဖန္ ့ၿပီး ဖြဲအိတ္မ်ား
ပစ္ခ်လိုက္သကဲ့သို႔စတိုင္အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုးရိုကားယားျဖင့္ခုန္ခ်ရေတာ့၏။ေနာက္ေတာ့စီအိုႀကီးကိုယ္တိုင္ဦးေဆာင္ၿပီးကမ္းဘက္ကို ကူးေလရာကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း
ကိုယ္သန္ရာသန္ရာေတာရမ္းမယ္ဘြဲ ့နည္းတို ့ျဖင့္ကူးၾကရေတာ့၏။ေျခေလးေခ်ာင္းသတၱဝါတမ်ိဳးကူးေသာနည္းအတိုင္းေမာပန္းစြာကူးေနရွာေသာမံု
ရြာသားကဗ်ာဆရာကိုစိတ္မသက္သာစြာေတြ ့ရ၏ကဗ်ာဆရာေဇာ္မင္းမင္းဦး(ယခုဗဟိုပို
႔ေဆာင္ဆက္ သြယ္ေရးေက်ာင္းအုပ္ႀကီး) ႏွင့္မႏၱေလးသား ကိုေနဝင္း(ယခု ေမာရဝတီေရတပ္စခန္းဌာနခ်ဳပ္မႉး)တို ႔လည္းေရကူးရင္းေရငတ္ေနၾကသည့္အလားပင္လယ္ေရကို
ပင္ေရခ်ိဳထင္ကာအငမ္းမရေသာက္မ်ိဳေနၾကသည္ကိုလိွဳင္းလံုးမ်ားႀကားမွာေတြ ့ျမင္ေနရျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တေယာက္သာ BT ကန္မွာေလ့က်င့္ခဲ့သည့္အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္၄င္းတို ့
ထက္ပို၍ အိေျႏၵ ရစြာကူးႏိုင္ေလ၏။
သို႔ျဖင့္ပင္လယ္ေရကိုႏြားငတ္ေရက်အဝေသာက္ကာပံုပ်က္ပန္းပ်က္ဖရိုဖရဲ ပန္း၀င္လာ
ၾကသည့္ကၽြန္ေတာ္တို ့အားတခ်ိန္ကတကၠသိုလ္လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမား ႀကီးျဖစ္ခဲ့ေသာစီအိုႀကိးကေသာင္ျပင္ေပမွခါးေထာက္ကာၿပံဳးၿပံဳးႀကီးအားေပးႀကည့္
ရွဳေနေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေနာက္မွာေတာ့Whaler ေလွကကပ္လ်က္ပါလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့
မွာသာေ၀ွလာေလွပါလာတာလဲမသိၾက။ေသမွာစိုးလို ့ဒေရာေသာပါးကူးလာၾကျခင္း Survival Run သာ။ ထိုစဥ္ကေရတက္္ေန၍သာေတာ္ေသးေတာ့သည္။
ထို ့ေနာက္ေတာ့ရက္ကိုလစားလကိုႏွစ္ကာလတို ့ဝါးမ်ိဳကာစကၠန္အစိတ္အပိုင္းေလးမ်ားတစ
စီပဲ့ေႀကြသြားၾကစဥ္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္လည္းတာ၀န္က်ရာတပ္စခန္း ေရယာဥ္ အသီးသီး သို ့
ေၿပာင္းေရႊ ့တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသည္။ ၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္ဆန္းမွာ B Class စစ္ေရယာဥ္မွဴး တာ၀န္ျပီးဆံုး၍မြန္ျပည္နယ္ေမာ္လျမိဳင္ၿမိဳ ့သို ့အုပ္မွဴးတာ၀န္ ျဖင့္ေျပာင္းေရႊ ့ခဲ့ရသည္။ အမွတ္(၄၆) စစ္ေရယာဥ္စုလက္ေအာက္မွျမစ္တြင္းသြားစစ္ ေရယာဥ္မ်ားကို မြန္ျပည္နယ္ ႏွင့္ ကရင္ျပည္နယ္အတြင္းသံလြင္၊ဂ်ိဳင္းႏွင့္ အတၳရံ ျမစ္ေႀကာင္း မ်ားတေလွ်ာက္စစ္ဆင္ေရးႏွင့္ နယ္ေျမစိုးမိုးေရး တာ၀န္မ်ားထမ္းေဆာင္ေစရသည္။
တပ္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ စစ္သည္မ်ား စိုက္ပ်ိဳး ေမြးျမဴေရးလုပ္ႀကရသည္။ ကၽြန္
ေတာ္ေရာက္ၿပီးမၾကာမီက်ိဳက္မေရာ ၿမိဳ့နယ္ ခရံုဂူေဒသ၌ မိုးစပါးစိုက္ပ်ိဳးရန္ ပ်ိဳးထံုးမ်ား သယ္ေဆာင္ယင္းမိမိတပ္က ရဲေဘာ္တဦးခရံုေခ်ာင္းအတြင္းေလွေမွာက္၍အသက္ဆံုးခဲ့ရသည္။
သို ့ျဖစ္၍ စစ္သည္မ်ားမေတာ္တဆမွဳမ်ားမျဖစ္ပြားေစေရးအတြက္ေရယာဥ္အားလံုး သိ ု ့ျဖစ္စဥ္မ်ား ေဖာ္ျပၿပီး ပညာေပးေဆြးေႏြးျခင္းၾကိဳတင္ကာကြယ္ျခင္းမ်ားေဆာင္ရြက္ေစခဲ့ပါသည္။သို ့ေဆာင္ရြက္ ေနသည့္ၾကားကပင္၂၀၀၁ ခုႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာျမစ္တြင္းတိုက္ေရယာဥ္တ
စီးမွ စစ္သည္တဦး ညဘက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္းေရထဲလိမ့္က်ခဲ့ရာ တာ၀န္က်တပ္ဖြဲ ့ က
အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားကယ္ဆယ္ေသာ္လည္းၾကမ္းတမ္းလွသည့္
သံလြင္ျမစ္ေရစီးတြင္အသက္ဆံုးခဲ့ရပါသည္။
Image may be NSFW.
Clik here to view.
၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္ၾသဂုတ္လ ၁၃ ရက္ေန ့ကားမိုးတြင္းကာလျဖစ္၍ ရာသီဥတုအေတာ္ဆိုးေန
သည္။ရန္ကုန္မွေမာ္လျမိဳင္ သို ့ထြက္ခြာလာေသာေထာက္ပံ့ေရးေရယာဥ္တစီး သည္က်ိဳက္ခမီ မီးျပ၏အေနာက္ေတာင္ဘက္(၇)မိုင္အကြာတြင္ေက်ာက္ခ်ၿပီးသံလြင္ျမစ္အတြင္း၀င္ရန္ေရေစာင့္ေန
စဥ္ နံနက္၇း၃၀ နာရီခန္ ့မွာရာသီဥတုပိုဆိုးလာၿပီးသေဘၤာ၏ Fore Peak Tank မွေရမ်ား၀င္လာ
ခဲ့သည္။ ေရယာဥ္ေက်ာက္ႏုတ္ရန္ ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္မွာပင္ေရ၀င္မွဳပိုမ်ားကာေရယာဥ္ယာဘက္ကို
တိမ္းေစာင္းသြားခဲ့သည္။ Damage Control လုပ္ေနသည့္ၾကားကရာသီဥတုပိုဆိုးလာရာ ေရ၀င္မွဳကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ နံနက္ ၁၁ နာရီခန္ ့မွာ စစ္ေရယာဥ္မွဴးက Abandon ship ေရယာဥ္စြန္ ့ခြာရန္ အမိန္ ့ေပးခဲ့ေလသည္။
အထက္ဌာနခ်ဳပ္၏ညႊန္ၾကားခ်က္ျဖင့္ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားခ်က္ခ်င္းေဆာင္ရြက္
ရန္မရယ(၃၀၁) စစ္ေရယာဥ္မွဴး ကိုဦးစီးေစၿပီး ေမာ္လျမိဳင္ဆိပ္ကမ္းဌာနမွ ေမာရ၀တီ တြဲဆြဲေရယာဥ္ႏွင့္စက္ေလွႏွစ္စီးပါလိုက္ပါ၍ ကယ္ဆယ္ေရးစစ္သည္ မ်ားကိုက်ိဳက္ခမီေရျပင္သို ့ ေစလႊတ္ခဲ့ပါသည္။
Image may be NSFW.
Clik here to view.
အေရွ ့ေတာင္တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္တိုင္းမွဴးႀကီး၏ ညႊန္ၾကားခ်က္ျဖင့္စစ္ဗ်ဴဟာမွဴးဗိုလ္မွဴးၾကီးမ်ိဳး၀င္းႏွင့္သံ
ျဖဴဇရပ္တပ္နယ္မွဗိုလ္မွဴးႀကီးခင္ေမာင္စည္( ယခု ရဲဦးစီးအရာရွိခ်ဳပ္) တို ့အနိးကပ္ ႀကီးၾကပ္၍ ေဒသခံလူထု၊ငါးဖမ္းစက္ေလွမ်ား၊ခလရ(၃၁) ႏွင့္ အကရ(၄၆) မွ အရာရွိ စစ္သည္မ်ားျဖင့္ Land and SeaRescue Party မ်ားဖြဲ ့စည္းကာ က်ိဳက္ခမီေရျပင္၌ ေဒသခံ ေ
လွမ်ားျဖင့္ထပ္မံျဖန္ ့ခြဲရွာ ေဖြခဲ့ရာ ညေနပိုင္းမွာပင္လယ္ထဲေမ်ာေနေသာ စစ္သည္(၆)
ဦးကိုစတင္ေတြ ့ ရွိခဲ့ပါသည္။ ညေန ၁၈း၃၀ နာရီ
ခန္ ့မွာေတာ့ဗိုလ္မွဴးစိုးမင္း၊ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ေက်ာ္ဦး ၊ဗိုလ္ႀကီးရဲ၀င္း ႏွင့္စစ္သည္ ၂၁ ဦးအား ေမ်ာပါေနသည့္အသက္ကယ္ေဖာင္ႏွင့္အတူကၽြန္းညီေနာင္ Double Island အနီးမွာ ေဒသခံငါး ေလွတစီးကကယ္ဆယ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ရွာေဖြကယ္ဆယ္ႏိုင္ခဲ့သည့္ အရာရွိႏွင့္ စစ္သည္မ်ားအားက်ိဳက္ခမီမွအမွတ္(၅)စစ္ေျမျပင္ေဆးတပ္ရင္းသို ့ပို ့ေဆာင္ခဲ့ရာ
မိမိတပ္မွအရာရွိစစ္သည္ မိသားစုမ်ားကိုယ္တိုင္သြားေရာက္
ၾကိဳဆိုအားေပးကာလိုအပ္သည္မ်ားေဆာင္ရြက္ေပးပါသည္။မဆရ(၅) တပ္ရင္းမွဴး ဒုဗိုလ္မွဴးၾကီး ေဇာ္သန္းေမာင္ ကိုယ္တိုင္အနီးကပ္ျပဳစုကုသေပးခဲ့သည္။
၄င္းညမွာ ေရတပ္မွရွာေဖြကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား အားအနီးကပ္ႀကီးႀကပ္ေဆာင္
ရြက္ရန္ ဟိန္းဇဲမွေစလႊတ္လိုက္သည့္ ရဗစ(၂)မွဴးဗိုလ္မွဴးႀကီး ခ်ိဳသန္းေမာင္ ေတာလမ္းခရီးျဖင့္ ေမွာင္ႏွင့္မဲမဲမွာပင္ထပ္မံေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ထို ့ေနာက္ကၽြန္ေတာ့္အားေမာ္ လၿမိဳင္တြင္ လို အပ္သည္မ်ားစီစဥ္ေဆာင္ရြက္ ေပးရန္မွာႀကား ၿပီးညတြင္းခ်င္း က်ိဳက္ခမီ ကိုဆက္ထြက္ခြါသြားခဲ့ သည္။
ထိုစဥ္က မဆရ(၅) တြင္ေဆးရံုတက္ေနသည့္ ဗိုလ္မွဴးစိုးမင္းက ကၽြန္ေတာ့္အား -''ကို ႀကိဳင္ ႀကီးေရ၊ဘုရားေက်းဇူးပဲ ။ ကၽြန္ေတာ္ကေရ လံုး၀မကူးတတ္ဘူးဗ်။ခုလည္း ကက(ေရ) ကတြဲေပးလို ့ One Trip ဆိုၿပီးလိုက္လာတာ။ Life raft ကလည္း(၁၅) ေယာက္စီး ဆိုေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို ့လူအုပ္နဲ ့ကOver Weight ဗ်။ ေလကလည္းတာ္ေတာ္ေလ်ာ့ေနၿပီ။ တခ်ိဳ ့ ရဲေဘာ္ေလးေတြကအားငယ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေရ မကူးတတ္ေပမဲ့ စစ္သည္ေတြကို ေဟ့ ဒို ့အားလံုးအားတင္းထား ၾကကြ။ေမာ္လၿမိဳင္က အဖြဲ ့ေတြဒို ့ကိုလိုက္ရွာေနၾက ၿပီ။ အသက္
ကယ္ေလွေတြ ခဏေနယင္ေရာက္လာေတာ့ မွာကြ လို ့အားေပးယင္း သံဗုေဒၶ ဂါထာနဲ ့ဘုရားရွိခိုးေတြကၽြန္ေတာ္ကတိုင္ေပးေတာ့အားလံုးကလိုက္ရြတ္ၾကတယ္။အခုကၽြန္ေတာ္တို ့
နဲ ့ေတြတဲ့ ငါးဖမ္းေလွက က်ိဳက္ခမီကို ေဆံုး၀င္လာတဲ့ငါးဖမ္းစက္ေလွပဲ။ မိုးကအရမ္း
သည္းၿပီး လိွဳင္းလည္းတအား ၾကီးလာတာ။မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီဆို
ေတာ့ ဒီေလွနဲ ့လြဲယင္ကၽြန္ေတာ္တို ့တည လံုးခံႏိုင္ဖို ့မလြယ္ေတာ့ ဘူး။ "
Image may be NSFW.
Clik here to view.
ဗိုလ္မွဴးစိုးမင္းေၿပာျပတာနားေထာင္ယင္းကၽြန္ေတာ္ဒုဗိုလ္ဘ၀ကဖတ္ခဲ့ရသည့္တိုက္ေရယာဥ္
၁၀၃ၿဖစ္ရပ္မွန္ ပင္လယ္ၿပင္စြန္ ့စားခန္း ၀တၳဳ ထဲကလိွဳင္းေလ ကပၸလီပင္လယ္ျပင္ကို
အံတု၍(၁၃) ရက္ၾကာေအာင္အသက္ကယ္ေဖာင္ျဖင့္ ဥိးတည္ရာမဲ့ေမ်ာပါ ေနၾကရာမွျပန္လည္
လြတ္ေျမာက္လာၾကေသာစစ္ေရယာဥ္မွဴးဗိုလ္ႀကီးဘေသာ္ႏွင့္စစ္သည္မ်ားအေၾကာင္း ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ခံစားရင္းၾကက္သီးထေနမိ ေသးေတာ့သည္။
ယခုလည္းထပရ(၆၀၈)မွ ရလံုး၀မကူးတတ္ေသာ ရတနာသံုးပါးဂုဏ္ေက်းဇူး မေမ့သူ
EO ဗိုလ္မွဴးစိုးမင္းႏွင့္ အရာရွိစစ္သည္မ်ား၊ Over Load ျဖစ္ကာေလေလ်ာ့ေနသည့္ အသက္ကယ္ေဖာင္တစင္း ၊ညအေမွာင္ထုႏွင့္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းလွသည့္ၾကမၼာျမင္းရုိင္း ဒီေရလွိဳင္းလံုးၾကီးမ်ား။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေလွခြက္ခ်ည့္က်န္ အလံမလွဲသည့္ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ကိုၾကံ့ ႀကံ့ခံ အံတုခဲ့ ႀကသည့္ အရာရွိ စစ္သည္မ်ားက အေျခအေနကို
ဖန္တီး ႏိုင္ခဲ့ၾကေလၿပီ။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ရတခ တိုင္းမွဴးႀကီး၏ ႀကီးႀကပ္မွဳ ဗိုလ္မွဴးႀကီးခ်ိဳသန္းေမာင္၊ဗိုလ္မွဴးႀကီး
ခင္ေမာင္စည္၊ဗိုလ္မွဴးႀကီးမ်ိဳး၀င္းတို ့၏ အနီးကပ္ကြပ္ကဲမွဳျဖင့္ခလရ(၃၁) ႏွင့္အကရ(၄၆) မွအရာရွိစစ္သည္မိသား စုမ်ား က်ိုက္ခမီေဒသမွ ၿပည္သူတရပ္လံုးက စြမ္းစြမ္းတမံေဆာင္ရြက္ခဲ့ႀကသၿဖင့္ ေရယာဥ္နစ္ျမဳပ္စဥ္ကေရထဲေမ်ာပါေပ်ာက္ဆံုး သြားသည့္စစ္ေရယာဥ္မွဴးႏွင့္ စစ္သည္(၅) ဦးတို ့၏ရုပ္ကလာပ္မ်ားကိုပင္လယ္ျပင္တြင္ရေအာင္ ရွာေဖြႏိုင္ခဲ့ၾကၿပီး သံၿဖဴဇရပ္ ၌ ပင္စစ္အခမ္း အနားၿဖင့္ သၿဂိဳလ္ခဲ့ပါသည္။ထိုစဥ္ကအားႀကိဳးမာန္
တက္ကူညီခဲ့သူတဦးၿဖစ္ေသာခလရ(၃၁) တပ္ရင္းမွဴး ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီးလူေအးသည္လည္း
ခ်ယ္ရီေၿမတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္တပတ္စဥ္ထဲ တက္ေရာက္ခဲ့သူၿဖစ္ပါသည္။မိသားစုစိတ္ဓာတ္
ၿဖင့္၀ိုင္း၀န္းကူညီခဲ့ႀကသူအားလံုးကိုက်န္ရစ္သူမိသားစုအားလံုးက မွတ္မွတ္ရရရွိေနႀက
မည္မွာေၿမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါေပ။