Image may be NSFW.
Clik here to view.
Clik here to view.
(၁)
လူရယ္လုိ႔ျဖစ္လာရင္ ကုိယ့္သက္ဆုိင္ရာ ဘ၀ေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ရွိမယ္၊ ယုံၾကည္ခ်က္တယ္ ရွိမယ္ ထုိ႔အတူ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိေနမွာပါ။
ဒါေၾကာင့္လည္း ရည္ရြက္ခ်က္ေတြ၊ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျဖစ္ေျမာက္ျပည့္စုံႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ေနၾကရတာမဟုတ္ပါလား။ ဘ၀က ကုိယ္ဖန္တီးသလုိ ျဖစ္လာတတ္ေပမယ့္ တစ္ခါတေလ ဘ၀ဖန္တီးေပးသလုိ လုိက္ၿပီးေလွ်ာက္ရတဲ့အခါလည္း ရွိတယ္။ ဘယ္လုိအေျခအေနပဲ ျဖစ္ပါေစ အေကာင္းဆုံး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ႏုိင္ဖုိ႔ ကုိယ္စြမ္း၊ ဥာဏ္စြမ္းရွိသမွ် ေဆာင္ရြက္လုပ္ကုိင္ၾကရတာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အသက္ငါးဆယ္ရြယ္ ေရာက္ခဲ့ရင္ ကုိယ္စိတ္ကူးသလုိ ျဖစ္ေအာင္ေဆာင္ရြက္လုိတဲ့အခ်က္ပါပဲ။ အသက္ငါးဆယ္ေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေဆာင္ရြက္စရာေတြ ရွိပါတယ္။ အသက္ငါးဆယ္မွာ ျပန္စတင္ရမယ့္ ဘ၀တစ္ခု ဆုိပါေတာ့။
(၂)
"လူ႔ဘ၀ထဲ ဘာလုပ္ဖုိ႔ ေရာက္လာသလဲ၊ ဘာအတြက္ ေရာက္လာသလဲ "လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ခဏခဏ ျပန္ေမးၾကည့္ဖူးတယ္။ အဲဒီအခါ ဘ၀ဆုိတာဘာလဲ၊ ဘ၀ထဲ ဘာေၾကာင့္ေရာက္လာသလဲ ေတြးၾကည့္ဖူးတယ္။ ေတြးရင္းနဲ႔လည္း ခ်ာလည္လည္ခဲ့တာ မနည္းလွေတာ့ဘူးေပါ့။
ဘ၀ဆုိတာေရာဘာလဲ။ ေမြးဖြားျခင္းကေန ေသဆုံးျခင္းအထိ ဘ၀တစ္ခု။ ေသၿပီဆုိရင္ျဖင့္ ဘ၀တစ္ခု ျပည့္စုံၿပီလုိ႔ ဆုိရမယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့ မေသေသးရင္ ဘ၀တစ္ခုမၿပီးေျမာက္ေသးဘူး။ အသက္ရွင္သန္ျခင္းမွာေရာ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ အသက္ရွင္ေနထုိင္မွာပါလဲ။
ပုရြတ္ဆိတ္ကေလးလည္း ဘ၀တစ္ခု၊ ဆင္ႀကီးဆုိတာလည္း ဘ၀တစ္ခု၊ မဟာလူသားဆုိတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ကလည္း ဘ၀တစ္ခုစီပါပဲ။ ကုိယ္စီမံရာ ကံကလုိက္ၿပီး သတၱ၀ါဘ၀အစုံစုံမွာ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံစီ ပတ္လည္ရုိက္ က်င္လည္ၾကရတယ္။ ဒီလုိက်င္လည္ရတဲ့ ဘ၀မွာ တိရစၦာန္ဆုိတဲ့ အသိဥာဏ္နိမ့္ပါးတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀ထဲ ဘာအတြက္ေရာက္လဲသလဲဆုိတာေတာ့ ပ်မ္းမွ်အားျဖင့္ အိပ္၊ စား၊ ကာမ အတြက္ပဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။
အသိဥာဏ္ထက္ျမက္ပါတယ္ဆုိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မဟာလူသားမ်ားကေရာ ရခဲလွတဲ့ ဒီလူ႔ဘ၀ထဲ ဘာလုပ္ဖုိ႔ ေရာက္လာၾကပါသလဲ။ ဘာအတြက္ ေရာက္လာၾကပါသလဲ။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ဦးျဖစ္သလုိ သံသရာ၊ ေနာက္ဘ၀ဆုိတာကုိ ယုံၾကည္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီသံသရာကေန ကၽြတ္လြတ္ေၾကာင္း မရွာေဖြ၊ မက်င့္ႀကံေသးသမွ် ေနာင္ဘ၀၊ ေနာက္ဘ၀ေတြဆုိတာ အထပ္ထပ္အခါခါ ျဖစ္ေနဦးမွာ အမွန္ပါပဲေလ။ ဒီလုိဘ၀ေတြကုိ က်င္လည္ရာမွာ ဘ၀တုိင္း စိတ္ေရာ၊ ကုိယ္ပါ ျပည့္စုံခ်မ္းသာခ်င္တယ္။ ဒါက ေလာကီအတြက္ ဆုိပါေတာ့။ ေနာက္ဆုံးရည္မွန္းခ်က္ကေတာ့ သံသရာက လြတ္ေၾကာင္းေပါ့။
ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ႀကီးမွာ ႀကံဳရခဲတဲ့ သာသနာနဲ႔လည္း ႀကံဳၿပီ၊ လမ္းညႊန္ျပေပးႏုိင္တဲ့ ဆရာသမားေကာင္းေတြ ကလည္းရွိေနၿပီ၊ က်င့္ႀကံႏုိင္တဲ့ အေနအထားလည္းရွိေနၿပီ၊ ကာလေဒသအားျဖင့္လည္း မဆိတ္သုဥ္းေသး ဒီေတာ့ ဒီလူ႕ဘ၀ႀကီးမွာ တကယ့္အႏွစ္သာရအစစ္ရဖုိ႔ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ဘာေတြလုပ္သြားမွာလဲ။
(၃)
"မင္းက တပ္ထဲက ထြက္ၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ "
"အျပင္မွာ ကုိယ္စြမ္း၊ ဥာဏ္စြမ္းရွိသမွ် ရွာေဖြခ်င္တယ္၊ လုပ္ကုိင္ခ်င္တယ္။ ဘ၀ကုိ ပုံေသကားခ်ပ္ႀကီး မသြားခ်င္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ထုိက္သင့္တဲ့အေနအထားတစ္ခုရၿပီဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဘုန္းႀကီး၀တ္မွာ "
အဲဒီလုိ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ့ အထက္အရာရွိက ၿပံဳးတယ္။ ဘုန္းႀကီး၀တ္မွာဆုိတဲ့ စကားက ရယ္စရာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာကုိး။ တကယ္လည္း ၀တ္ခ်င္ခဲ့မိသလုိ၊ ၀တ္ဖုိ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ ရည္မွန္းထားခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒါကေတာ့ အသက္ ငါးဆယ္အရြယ္ေရာက္ရင္ေပါ့။ ငါးဆယ္အရြယ္အထိ မေသေသးလုိ႔ ေနရေသးရင္ေပါ့။
ခု၀တ္ပါလားလုိ႔ေတာ့ ေျပာေကာင္းေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ခု မ၀တ္ခ်င္ေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခင္ပြန္းဆုိတဲ့ ေနရာ၊ မိဘဆုိတဲ့ ေနရာကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားႏွင့္ရၿပီ။ ခင္ပြန္းတာ၀န္၊ မိဘတာ၀န္ကုိ အေကာင္းဆုံးထမ္းေဆာင္ခ်င္ ေသးတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ငါးဆယ္အရြယ္ မေရာက္မီကာလမွာ ဇနီးနဲ႔ သမီးအတြက္ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ ဘ၀အေျခအေန မဟုတ္ေတာင္ ထုိက္သင့္တဲ့အေျခအေနမ်ိဳးေရာက္ေအာင္ ရွာေဖြေပးခဲ့ခ်င္ေသးတယ္။
ဒီလုိရွာေဖြတဲ့ကာလမွာလည္း ဒါနကုသုိလ္၊ သီလကုသုိလ္၊ ဘာ၀နာကုသုိလ္ဆုိတဲ့ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ေတြကုိ တတ္ႏုိင္သမွ် ျဖည့္စြမ္းသြားရမယ္။ ငါးဆယ္အရြယ္ မေရာက္ခင္ ေသဆုံးခဲ့ရင္ ထပ္ၿပီး လည္ရမယ့္ သံသရာခရီးမွာ ေလာကီခ်မ္းသာမႈေလးျပည့္စုံေအာင္ေပါ့။
အသက္ငါးဆယ္မွ ၀တ္ေတာ့ ဘာေတြလုပ္ႏုိင္ဦးမွာလဲ။ ဘယ္လာက္အထိ က်င့္ၾကံႏုိင္ဦးမွာလဲ။
(၄)
ကုသုိလ္စိတ္၊ အကုသုိလ္စိတ္ေတြဆုိတာ အာရုံေပၚတည္မွီၿပီး ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ သာလွ်င္ ပဓာနလုိ႔ ဆုိတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ အနိ႒ာရုံတစ္ခုအေပၚမွာ၊ တပ္မက္စရာအာရုံတစ္မွာ ကုသုိလ္စိတ္၀င္ဖုိ႔က ေတာ့ခက္ခဲမယ္ထင္ပါတယ္။
တပ္မက္စရာ၊ တြယ္တာစရာ အာရုံေတြထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င္လည္ခဲ့ၿပီ။ ဒီေတာ့ ဒီအာရုံေတြကုိ စြန္႔ၿပီး၊ ေကာင္းမြန္ရာစိတ္အာရုံေတြကုိ ေျပာင္းလဲႏုိင္ဖုိ႔ အဲဒီအသက္ငါးဆယ္မွ စတင္မလုိ႔ပါပဲ။ ငါးဆယ္အရြယ္ဆုိတာ လူ႔သက္တမ္းအားျဖင့္ မငယ္လွေတာ့ဘူးလုိ႔လဲ ေျပာလုိ႔ရသလုိ အရြယ္ေကာင္းအေနျဖင့္လဲ ရွိေသးတယ္လုိ႔ ဆိုႏုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။
က်န္းမာေနမယ္၊ အသက္ဆက္လက္ရွင္သန္ေနဦးမယ္ဆုိရင္ အသက္ငါးဆယ္အရြယ္မွာ ရဟန္း၀တ္ျခင္းျဖင့္ ကုိယ့္ဘ၀အတြက္၊ လူျဖစ္လာရတဲ့ဘ၀အတြက္ အဓိပၸါယ္ေကာင္း ရရွိမယ္၊ ရွာေဖြႏုိင္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္လုိ႔ပါ။ ဒါကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္ရာပါ။
ဇနီးရယ္၊ သမီးရယ္နဲ႔ ေလာကီအာရုံေတြဆုိတာ ဒီဘ၀တင္မကပါဘူး ဘ၀တုိင္းမွာ ခံစားခဲ့ၾကရတာပါ။ ေနာက္ထပ္လည္း ဘယ္မွ်ထိခံစားေနၾကဦးမလဲဆုိတာ မသိႏုိင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ လူရယ္လုိ႔ ေျခေကာင္း၊ လက္ေကာင္း၊ စိတ္ေကာင္း၊ ေဒသေကာင္း၊ သာသနာေကာင္းနဲ႔ ႀကံဳရခုိက္မွာေတာ့ အျမတ္အစြန္းျဖစ္ျဖစ္က်န္ေအာင္ ႀကိဳးစားသြားရမွာပါ။
မတ္တတ္စာ၊ တုံးလုံးစာ တဲ့။ တုံးလုံးစာအသာထားလုိ႔ မတ္တတ္စာအတြက္ မနည္းရုန္းကန္ေနၾက ရတာပါ။ ဒီလုိရုန္းကန္ေနၾကရေတာ့လဲ တုံးလုံးအတြက္ မျပင္ႏုိင္၊ ေသဆုံးအျခင္းအတြက္ မျပင္ႏုိင္ျဖစ္ၿပီး အသက္ငင္ကမွ မ်က္ရည္ႀကီးငယ္က်ရမဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးုကုိ ေတြးမိတုိင္းေၾကာက္လွပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္လဲ မတ္တတ္ကေန တုံးလုံးမလဲခင္စပ္ၾကားလုိ႔ ေတြးထင္ထားတဲ့ ဒီငါးဆယ္အရြယ္မွာ ဘ၀ျပန္စဖုိ႔၊ ေလာကီရဲ႕ဟုိဘက္ဘ၀ျပန္စဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ရျခင္းပါ။
ငါးဆယ္မွာ ဇနီးနဲ႔ သမီးကုိစြန္႔မယ္၊ ေလာကီအလုပ္ေတြကုိ စြန္႔မယ္၊ ရႈပ္ေထြးေပြလီေနတဲ့ အျမင္အာရုံ၊ အၾကားအာရုံတုိ႔ကုိစြန္႔မယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ငါးဆယ္အရြယ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ အနာဂတ္၊ ယုံၾကည္ခ်က္ ေတြပါပဲ။
ဒါေတြကုိ ျပည့္စုံဖုိ႔ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြျပည့္စုံဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေရာ၊ ကုိယ္ပါ ခြန္စုိက္အားစုိက္ ႀကိဳးစားသြားရမွာေတာ့အမွန္တကယ္ပါပဲဗ်ာ။
ငါးဆယ္အထိ ရွင္ေနမယ္၊ မေသေသးဘူးဆုိရင္ေပါ့။
----------------
ေမတၱာျဖင့္
ေမာင္ပိုင္(ေလးမ်က္ႏွာ)
၅-၁၀-၂၀၁၅