၁၇။ ေဖေဖတပ္ခြဲမွဴး(ဗိုလ္မွဴး)တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္မွာ က်ေနာ္က(၅)ႏွစ္သားပဲ ရိွပါေသးတယ္။ စစ္ဆင္ေရးကျပန္လာတဲ႔ ေဖေဖေျပာျပလို႔ စစ္ပြဲေတြအေၾကာင္းကို ပုံျပင္တစ္ပုဒ္နားေထာင္သလို စတင္ၾကားခဲ႔ရတယ္။ ယေန႔အထိမွတ္မိသမွ်ထဲ တစ္ခုေသာစစ္ဆင္ေရးကအျပန္ ေဖေဖ႔ယူနီေဖါင္းစုတ္ၿပဲၿပီး ဖိနပ္ခၽြတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေျခမကပုပ္ၿပီး ေရာင္ကိုင္းေနပါတယ္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔မိသားစုကို ေဖေဖက အေၾကာင္းစုံေျပာျပပါတယ္။
စစ္တိုက္တိုင္း မိမိခ်ည္းႏိုင္ေနတယ္ဆိုတာ မရိွပါဘူး။ မိမိကႏိုင္လိုက္ ရန္သူကႏိုင္လိုက္နဲ႔ တစ္လွည့္စီေတာ့ ရိွမွာပါ။ အဲဒီစစ္ဆင္ေရးတစ္ေခါက္မွာ ရန္သူရဲ႕ၿခဳံခိုတိုက္ခိုက္ခံရတာေၾကာင့္ ေဖေဖရဲ႕တပ္ခြဲဟာ ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ခဲ႔ၿပီး လူစုကြဲသြားပါတယ္။ ေဖေဖလည္းေက်ာက္တုံးညွပ္ၿပီး လမ္းမေလ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ တပည့္ရဲေဘာ္က တရြတ္ဆြဲၿပီး လွ်ဳိထဲကိုလွိမ္႔ဆင္းခဲ႔ရပါတယ္။ ေဖေဖရဲ႕စစ္ဆင္ေရးေသတၱာငယ္ကို ရန္သူကရရိွသြားပါတယ္။ အျခားေသာစစ္သည္ေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ခဲ႔ေပမယ့္ ေတာထဲမွာ(၃)ရက္ေလာက္ လမ္းေပ်ာက္၊ အစာေရစာျပတ္ေနတာေၾကာင့္ အားျပတ္ေနၾကပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ အာေ၀ဏိကဂုဏ္ေတာ္ေတြကို ပြားမ်ားေနတာေၾကာင့္ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲမွာ မုဆိုးတစ္ဦးနဲ႔ ေတြ႕ခဲ႔ပါတယ္။ မုဆိုးကသူ႕မွာပါတဲ႔ ထမင္းထုပ္ကို ေဖေဖနဲ႔စစ္သည္(၅)ေယာက္ေလာက္အတြက္ ေပးၿပီး တပ္စခန္းတစ္ခုကို လမ္းျပေပးခဲ႔ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္စစ္ဆင္ေရးမွာ ေဖေဖလိုက္မသြားရဘဲ ေခတၱဌာနခ်ဳပ္တပ္ခြဲမွဴးတာ၀န္နဲ႔ တပ္ရင္းဌာနခ်ဳပ္မ်ာ ေနခဲ႔ရပါတယ္။ ေဖေဖ႔တပ္ခြဲကိုေတာ့ အျခားအရာရိွတစ္ဦးက တပ္ခြဲမွဴးအျဖစ္လိုက္ပါသြားပါတယ္။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ေဖေဖအိမ္မွာထမင္းစားေနတုန္း ဆသရရဲေဘာ္က စာတစ္ေစာင္လာေပးပါတယ္။ စာကိုဖတ္ေနရင္း ေဖေဖဟာမ်က္ရည္ေတြ၀ဲလာၿပီး ထမင္းေတာင္ဆက္မစားေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔မိသားစုလည္း ေဖေဖ႔ကိုၾကည့္ၿပီး အလိုလိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၾကတယ္။ မိသားစုထမင္း၀ိုင္းဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲတိတ္ဆိတ္သြားၿပီး အားလုံးက ေဖေဖ႔မ်က္ႏွာကိုပဲၾကည့္ေနမိတယ္။ ငါ့တပည့္ေတြတိုက္ပြဲက်ကုန္ၿပီ၊ ဘယ္သူဘယ္၀ါေတြပါသြားၿပီလို႔ တစ္လုံးခ်င္းစီ ေဖေဖက ေျပာပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ အရာရိွ၊စစ္သည္(၁၁)ဦး တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးသြားခဲ႔ၾကပါတယ္။ အဲဒီသတင္းေၾကာင့္ ေဖေဖကရက္အတန္ၾကာသည္အထိ ထမင္းေကာင္းေကာင္းမစားႏိုင္တာ ေတြ႕ခဲ႔ပါတယ္။
၁၈။ ခမရ(၁၀၄)မွာ တပ္စုမွဴးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း ရန္သူပစ္လိုက္တဲ႔ လက္နက္ႀကီးက်ည္ အနီးကပ္က်ေရာက္ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ ဦးေခါင္းနဲ႔ေနာက္ေက်ာအႏွံ႔ စပင္နာစေတြ၀င္သြားတာေၾကာင့္ သတိလစ္သြားတဲ႔ ေဖေဖ႔ကို ရဟတ္ယာဥ္နဲ႔ ဘားအံေဆးရုံကို တင္ခဲ႔ၾကတယ္။ ဘားအံေဆးရုံေရာက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ရက္သတၱပတ္ၾကာေမ႔ေျမာေနတဲ႔ ေဖေဖ႔ကိုခြဲစိတ္ရာမွာ ဒဏ္ရာမွာျပည္တည္ၿပီး ေလာက္တြယ္ေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘားအံေဆးရုံကမွ ေမာ္လၿမိဳင္ေဆးရုံကို ပို႔ေဆာင္ခဲ႔ၿပီးေနာက္မွ သတိျပန္လည္လာခဲ႔ပါတယ္။ သခင္သန္းထြန္းဦးစီးတဲ႔ ဗကပဗဟိုကို ၀ုိင္းပတ္ပိတ္ဆို႔တဲ႔ စစ္ဆင္ေရးမွာပါ၀င္ခဲ႔တယ္။ ကၽြဲပြဲနဲ႔ေညာင္ေျခေထာက္ၾကားက ဘုရားႏွစ္ဆူရြာမွာ စခန္းခ်ေနတုန္း သခင္သန္းထြန္းအေလာင္းကို ေျမျမဳပ္ရာမွာပါ၀င္တဲ႔ ရဲေဘာ္ျမ(ေခၚ)ျမႀကီးကို လက္ရဖမ္းမိခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သခင္သန္းထြန္းအေလာင္းကို ျမရာပင္ေၾကာတစ္ေလ်ာက္ရွာေဖြၿပီး ရဲေဘာ္ျမေၾကာင့္ တူးေဖၚၿပီး ေနရာမွာတင္ မီးသၿဂၤဳ ိလ္ကာ အရိုးျပာအိုးကို အထက္ဌာနသို႔ လႊဲေျပာင္းေပးအပ္ခဲ႔ရတယ္။ ေဖေဖရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ဗိုလ္ႀကီးဟန္သိန္းလည္း ပဲခူးရိုးမ၊ ရဲႏြယ္ေခ်ာင္းတိုက္ပြဲမွာ က်ဆုံးခဲ႔ရတယ္။ ဒါေတြက ေဖေဖေျပာျပလို႔ က်ေနာ္မွတ္သားမိတာပါ။
၁၉။ စစ္ဆင္ေရးတစ္ေခါက္ျပန္လာတိုင္း ေဖေဖ႔အေတြ႕အႀကဳံေတြကို နားေထာင္ရတာ က်ေနာ္႔အတြက္ မရိုးႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ႀကိမ္နဲ႔တစ္ႀကိမ္ကလည္း ရန္သူအမ်ဳိးအစားမတူသလို အျဖစ္အပ်က္ေတြကလည္း မတူပါဘူး။ တိုက္ပြဲေတြအေၾကာင္း ေျပာၿပီးတိုင္း ေဖေဖအၿမဲတမ္းမွာတာက ရန္သူကို အထင္လည္းမႀကီး၊ အထင္လည္း မေသးမိပါေစနဲ႔။ ေဖေဖ႔ရဲ႕တိုက္ပြဲအေတြ႕အႀကဳံေတြကို နားေထာင္ရင္း၊ ဆြန္ဇုမွသည္ နပိုလီယံ၊ ရြန္းမဲလ္အထိ စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီး က်ေနာ္ စစ္တကၠသိုလ္ေရာက္ခဲ႔ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဖေဖဟာ ဒုတိယတပ္မမွဴးျဖစ္ေနပါၿပီ။
၂၀။ တပ္မေတာ္သားတစ္ေယာက္အဖို႔ ေပးအပ္တဲ႔တာ၀န္ေတြကို ေက်ပြန္ရတဲ႔အျပင္ သူ႔ရဲ႕ဇနီးဟာလည္း ႏိုင္ငံနဲ႔တပ္မေတာ္အတြက္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရပါတယ္။ ပါရမီျဖည့္ဘက္တို႔ရဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြက တပ္တြင္းစည္းလုံးေရး၊ သာယာလွပေရး၊ မိသားစုသက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးလုပ္ငန္းေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း တပ္မေတာ္သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔၊ တပ္မေတာ္သားမိသားစု၀င္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ အင္မတန္ခက္ခဲပါတယ္။ တပ္မေတာ္သားမိသားစု၀င္ေတြဟာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ႔ ဘ၀မ်ဳိးစုံကို စစ္သည္နဲ႔အတူ ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းရဲရပါမယ္။ အကယ္၍ စစ္သည္ဟာ တိုက္ပြဲက်၊ ေသဆုံးသြားခဲ႔ရင္ ရင္ကြဲမတတ္ခံစားရင္း ဘ၀ကိုခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္သန္းရပါအုံးမယ္။ စစ္သည္ဒုကၡိတျဖစ္ခဲ႔ရင္လည္း ကံတရားကိုသာ ယိုးမယ္ဖြဲ႕ရင္း စစ္မႈထမ္းေဟာင္းတာ၀န္ေတြကို ထပ္ၿပီးထမ္းေဆာင္ေနရပါအုံးမယ္။
-----------------------------------
(အပိုင္း-၆ ဆက္ပါအုံးမည္)