Image may be NSFW.
Clik here to view.
Clik here to view.
. . . ႀကီးေဒၚျမတစ္ေယာက္ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိတို႔ အိမ္သို႔ေရာက္ေနသည္မွာ တစ္ပတ္မၽွၾကာၿပီ။ ေဆးခန္းျပအၿပီး ဆရာဝန္က မျပန္ရဆိုသျဖင့္ ကြမ္းျခံကုန္းသို႔ မျပန္ႏိုင္ရွာ။ . . မဟာရန္ကုန္၏ ကားက်ပ္မႈဒဏ္ကို မခံဝံ့သည္ႏွင့္ ဘုရားစုံလည္း မဖူးႏိုင္ ၊ အိမ္တြင္သာ မႈိင္ေနရရွာ၏။ ရုပ္သံလိုင္းမ်ားဖြင့္ကာ ေန႔ည ျပရေလသည္။
. . . ႏွစ္ရက္မၽွၾကာေသာ္ ႀကီးေဒၚလည္း ျမန္မာကားပုံေပါက္လာေလေတာ့၏။ "ေဟာ ငါ့တူႀကီးေတာင္ အျပင္ကျပန္လာၿပီ"ဟုဆိုရာ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိလည္း ေဘးဘယ္ညာ လိုက္၍ရွာရ၏။ ၿပီးမွ မိမိကိုဆိုမွန္းရိပ္မိၿပီး သက္ျပင္းကိုခ်ေတာ့သည္။ ထမင္းစားေသာ္ စားေနက် ဇလုံကို မေတြ႕ရသည္ႏွင့္ ရွာရ၏။
"ဇလုံမရွိေတာ့ဘူး ၊ ေခြးစာခြက္လုပ္လိုက္ၿပီ ၊ ထမင္းစားတာ ဇြန္း ခက္ရင္းနဲ႔ အဆင့္အတန္းရွိရွိစားစမ္းပါ။ နင့္မိဘေတြ တတ္ႏိုင္သားနဲ႔" .. ဟု ဆို၏။
. . . ေမာင္ဖိုးခ်ဳိလည္း ဦးေခါင္းကို ကုတ္ရ၏။ အာႏိုး စားေနေသာ မိမိ၏ ဇလုံကေလးကို ႏွေျမာစြာၾကည့္၏။ အိမ္ထမင္း အိမ္ဟင္းကို ဇလုံကေလးႏွင့္သာ နယ္ဖတ္စားက်င့္ရွိေနသျဖင့္ စားရ အားမရလွေပ။ ေခြးထံမွ ျပန္လုရန္လည္း မေကာင္းေခ်။
"ဇလုံမရွိေတာ့ဘူး ၊ ေခြးစာခြက္လုပ္လိုက္ၿပီ ၊ ထမင္းစားတာ ဇြန္း ခက္ရင္းနဲ႔ အဆင့္အတန္းရွိရွိစားစမ္းပါ။ နင့္မိဘေတြ တတ္ႏိုင္သားနဲ႔" .. ဟု ဆို၏။
. . . ေမာင္ဖိုးခ်ဳိလည္း ဦးေခါင္းကို ကုတ္ရ၏။ အာႏိုး စားေနေသာ မိမိ၏ ဇလုံကေလးကို ႏွေျမာစြာၾကည့္၏။ အိမ္ထမင္း အိမ္ဟင္းကို ဇလုံကေလးႏွင့္သာ နယ္ဖတ္စားက်င့္ရွိေနသျဖင့္ စားရ အားမရလွေပ။ ေခြးထံမွ ျပန္လုရန္လည္း မေကာင္းေခ်။
"ဟိုမွာေတြ႕လား မင္းသားနဲ႔ သူ႔အေမနဲ႔ စားေနတဲ့ ထမင္းဝိုင္း ၊ ၾကည့္စမ္း ၊ ဘယ္ေလာက္အဆင့္ျမင့္သလဲ ၊ မင္းသားဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ လက္နဲ႔မစားရဘူး .. ေတြ႕လား" .. တီဗြီစက္ကို လက္ညႇိုဳးထိုးကာ ဆိုေလ၏။
"အာ .. ႀကီးေမ ကလည္း ၊ ကၽြန္ေတာ္က မင္းသားမွ မဟုတ္တာ ၊ ကိုယ့္အိမ္မွာကိုယ္ ဇလုံကေလးနဲ႔ပဲစားခ်င္တယ္ဗ်ာ"
"ေတာ္ .. လူဆိုတာ ကိုယ့္အဆင့္ ကိုယ္ျမႇင့္ရတယ္ ၊ ဒီလိုဟာေတြကို အတုယူရမယ္"
"အာ .. ႀကီးေမ ကလည္း ၊ ကၽြန္ေတာ္က မင္းသားမွ မဟုတ္တာ ၊ ကိုယ့္အိမ္မွာကိုယ္ ဇလုံကေလးနဲ႔ပဲစားခ်င္တယ္ဗ်ာ"
"ေတာ္ .. လူဆိုတာ ကိုယ့္အဆင့္ ကိုယ္ျမႇင့္ရတယ္ ၊ ဒီလိုဟာေတြကို အတုယူရမယ္"
. . . ႀကီးေဒၚ၏ 'ျမန္မာကားဆန္ျခင္း'ကိစၥ ရပ္တန္းမွရပ္ေစရန္ တီဗြီလိုင္းမ်ားကို ေျပာင္းရေတာ့သည္။ ႏိုင္ငံျခား ရုပ္သံလိုင္းမ်ားကို ဖြင့္သည္။ သိုးေဆာင္းလုံမငယ္က ေရကူးဝတ္စုံဝတ္ၿပီး အေပၚေအာက္ အသားဆိုင္မ်ားကို လႈပ္ခါကာ ဒိုးဒိုးဒြန္႔ဒြန္႔လုပ္ျပေလသည္။ ႂကြက္သားအေျမႇာင္းေျမႇာင္းထေနေသာ အဝတ္ဗလာႏွင့္ နီဂရိုးလုလင္အား တကိုယ္လုံးပြတ္သပ္ျပ၏။ အားမရေသး ၊ လၽွာႏွင့္လ်က္ျပန္၏။
"အဲဒါ ဘာတုန္း"
"သီခ်င္းဆိုတာ"
"ဘာရယ္ ... ဒါ ... ဒီဥစၥာ က ... သီခ်င္းဆိုတာ"
"အင္း" .. အေျခမဟန္ေၾကာင္း ရိပ္မိသည္ႏွင့္ လိုင္းကို ေျပာင္းျပန္၏။ ကိုရီးယား ေတးသံသာလိုင္းကေလးကိုေတြ႕ရ၏။
"ဒါကိုၾကည့္ .. ကိုရီးယား ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုပဲ ၊ အေရွ႕တိုင္း ဆိုေတာ့ .. ေတာ့ .. "
မ်က္ေပါက္ေမွးေမွးႏွင့္ အထီးအမ လိင္မကြဲျပားလွေသာ သူေကာင္းသားက တီဗြီထဲမွေန၍ သူ႔ေဘာကို သူကိုင္ရင္း ခါးကိုေကာ့ေကာ့ျပေတာ့သည္။
"ဟယ္ .. ဘယ့္နဲ႔ အကေတြတုန္း"
ႀကီးေဒၚမွာ ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္ေတာ့သည္။ မ်က္ေတာင္မခတ္ေပ။ သူေကာင့္သားက ေကာ့ျပျပန္သည္။ ေမွးေသာမ်က္လုံးႏွင့္ မ်က္စပစ္၏။ လက္ႏွင့္ယပ္ကာ ေခၚ၏။
"အလိုေလးေလး ..."
မျဖစ္ေခ်။ ႀကီးေဒၚပါ တီဗြီထဲေရာက္မသြားမီ လိုင္းကိုခ်ိန္းရျပန္၏။
"အဲဒါ ဘာတုန္း"
"သီခ်င္းဆိုတာ"
"ဘာရယ္ ... ဒါ ... ဒီဥစၥာ က ... သီခ်င္းဆိုတာ"
"အင္း" .. အေျခမဟန္ေၾကာင္း ရိပ္မိသည္ႏွင့္ လိုင္းကို ေျပာင္းျပန္၏။ ကိုရီးယား ေတးသံသာလိုင္းကေလးကိုေတြ႕ရ၏။
"ဒါကိုၾကည့္ .. ကိုရီးယား ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုပဲ ၊ အေရွ႕တိုင္း ဆိုေတာ့ .. ေတာ့ .. "
မ်က္ေပါက္ေမွးေမွးႏွင့္ အထီးအမ လိင္မကြဲျပားလွေသာ သူေကာင္းသားက တီဗြီထဲမွေန၍ သူ႔ေဘာကို သူကိုင္ရင္း ခါးကိုေကာ့ေကာ့ျပေတာ့သည္။
"ဟယ္ .. ဘယ့္နဲ႔ အကေတြတုန္း"
ႀကီးေဒၚမွာ ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္ေတာ့သည္။ မ်က္ေတာင္မခတ္ေပ။ သူေကာင့္သားက ေကာ့ျပျပန္သည္။ ေမွးေသာမ်က္လုံးႏွင့္ မ်က္စပစ္၏။ လက္ႏွင့္ယပ္ကာ ေခၚ၏။
"အလိုေလးေလး ..."
မျဖစ္ေခ်။ ႀကီးေဒၚပါ တီဗြီထဲေရာက္မသြားမီ လိုင္းကိုခ်ိန္းရျပန္၏။
"ဘယ့္ႏွယ္ မင္းသားေတြပါလိမ့္ေအ . . ငတို႔ေခတ္မင္းသားေတြနဲ႔မ်ား ဆီနဲ႔ေရပါပဲ"
"ဘယ္သူနဲ႔လဲ . . ဝင္းဦးလား . . "
"ဝင္းဦးမွ မဟုတ္ဘူး အားလုံးပဲ ၊ တို႔ေခတ္က မင္းသားဆိုတာ က်ားက်ားလ်ားလ်ား ေယာက်္ားဘသား ဆိုတဲ့အထဲကခ်ည္းပဲ"
"ေမွာင္တို႔ ေမွာင္ တို႔ ခ်ယ္ ရီ ေျမ . . အင္းအင္ အင္အင့္အင္ . . ဒါမ်ဳိးလား . . ႏႈတ္ခမ္းမပြင့္တပြင့္ကေလးေလ"
"ေအာင္မယ္ . . အဲဒီ မပြင့္တဲ့ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဆိုသြားတာ ဘယ္ေလာက္ပီ သလဲ ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကည္သလဲ ၊ အသံအနိမ့္အျမင့္ ဘယ္ေလာက္မွန္သလဲ . . နင္တို႔ ဒီေခတ္အေကာင္ေတြလို ႏွာသံနဲ႔ ေအာက္သံႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေနတာ တစ္ခါမပါဖူးဘူး"
"အဲ့ ဟုတ္ပါၿပီ တဲ့ . . တိုက္ပုံေလးကို ပုခုံးေပၚတင္ၿပီးေတာ့ ဒါမ်ဳိးေလးလား . . လို႔ ေထြးညိဳရယ္တဲ့ အဲ့"
"လာမအဲ့နဲ႔ . . အဲ့ ေတာ့ ဘာျဖစ္သတုန္း ငတို႔တြံေတးႀကီးက နင္တို႔လို မေတာ္တာကိုင္ၿပီးေကာ့ျပဘူးသလား . .။ ဘယ့္ႏွယ္ေခတ္မ်ားပါလိမ့္ . . မိန္းမေတြက ရည္းစားစကားေျပာရသတဲ့ . . မယားႀကီးငုတ္တုတ္ရွိတဲ့ လူမွႀကိဳက္ရသတဲ့ . . ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္ဝတ္တဲ့ အဝတ္က ေပါင္ရင္းေပၚတဲ့ ေဘာင္းဘီတိုတဲ့ . . ရုပ္ရွင္ကားနာမည္က 'ႀကီးရွည္ၾကာ'တဲ့ . . ဘယ္လိုအဆင့္ေတြမ်ား အႏုပညာသမားျဖစ္ေနၾကသလဲ မဆိုႏိုင္ေပါင္"
"'မာႀကီးရွည္'ပါ . .။ ႀကီးေမက အဲဒါေတြေျပာၿပီး . . ျမန္မာမင္းသားက ဇြန္းခက္ရင္းနဲ႔စားတာက် ႀကိဳက္သလား ၊ ပုဆိုးတစ္ခါမွ မဝတ္တတ္တာမ်ဳိးက် ႀကိဳက္သလား"
"အဲဒါေတြက အဆင့္အတန္းျမင့္တာေလ . . ဒါမ်ဳိးက် အတုယူရမွာေပါ့"
"မဟုတ္ေသးပါဘူး . . ပုဆိုးဝတ္တာ ၊ လက္နဲ႔ထမင္းစားတာ အဆင့္အတန္းနိမ့္သတဲ့လား"
"အဆင့္အတန္းနိမ့္လာတာက နင္တို႔မ်ဳိးဆက္တစ္ခုလုံး . . လူႀကီး ေလးစားရေကာင္းမွန္းမသိ ၊ ဘုရား ရုိေသရေကာင္းမွန္းမသိ ၊ အေျပာအဆို အျပဳအမူေတြမ်ား ရိုင္းလိုက္ၾကစမ္း ဆိုတာ ၊ 'ေစာက္'ဆိုတဲ့ စကားကို ထမင္းစားေရေသာက္ ေျပာၾကတာ .. ေျပာၾကတာ ၊ ဖေအ မေအ ေရွ႕ေတာင္ေျပာၾကတယ္"
"ဒါက ေခတ္ကာလအရ အခ်ိန္ေတြေျပာင္းသြားလို႔ပါ ႀကီးေမရ . . 'ေစာက္ျမင္ကတ္တယ္'၊ 'ေစာက္ရမ္းလန္းတယ္'ဆိုတာ ရိုင္းတဲ့သေဘာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး"
"ေအာင္မေလးဟဲ့ . . ျမန္မာစကားမွာ 'ေစာက္'နဲ႔ ကိုင္တုပ္တာမွ မရိုင္းရင္ ဘယ္ဟာရိုင္းမတုန္း . . ဘာမွလည္း ေသခ်ာမသိ ၊ ပညာဗဟုသုတကလည္း ႏံုၿပီးရင္းႏံု"
"ေလၽွာက္ေျပာေနတယ္ . . ပညာဗဟုသုတ မႏုံပါဘူး . . ကဲ . . အခု တီဗြီလိုင္း ႀကီးေမေျပာင္းတတ္လို႔လား ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္း ႀကီးေမသုံးတတ္လား ၊ အဂၤလိပ္ကားေတြ ႀကီးေမျဖင့္နားမလည္ပဲနဲ႔ . . ကဲ ကြန္ျပဴတာ ဆိုတာဘာလဲ သိလား"
"ေဟ့ . . ဒါေတြက ကာလေပၚေတြမို႔ ငါတို႔မသိတာ . . အလကား အေပၚယံေတြ . . တကယ့္ လူ႔ဘဝရဲ႕လိုအပ္တဲ့ ပညာဗဟုသုတဆိုတာ ဒါေတြကို ေခၚတာမဟုတ္ဘူး"
"ဘယ္သူနဲ႔လဲ . . ဝင္းဦးလား . . "
"ဝင္းဦးမွ မဟုတ္ဘူး အားလုံးပဲ ၊ တို႔ေခတ္က မင္းသားဆိုတာ က်ားက်ားလ်ားလ်ား ေယာက်္ားဘသား ဆိုတဲ့အထဲကခ်ည္းပဲ"
"ေမွာင္တို႔ ေမွာင္ တို႔ ခ်ယ္ ရီ ေျမ . . အင္းအင္ အင္အင့္အင္ . . ဒါမ်ဳိးလား . . ႏႈတ္ခမ္းမပြင့္တပြင့္ကေလးေလ"
"ေအာင္မယ္ . . အဲဒီ မပြင့္တဲ့ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဆိုသြားတာ ဘယ္ေလာက္ပီ သလဲ ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကည္သလဲ ၊ အသံအနိမ့္အျမင့္ ဘယ္ေလာက္မွန္သလဲ . . နင္တို႔ ဒီေခတ္အေကာင္ေတြလို ႏွာသံနဲ႔ ေအာက္သံႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေနတာ တစ္ခါမပါဖူးဘူး"
"အဲ့ ဟုတ္ပါၿပီ တဲ့ . . တိုက္ပုံေလးကို ပုခုံးေပၚတင္ၿပီးေတာ့ ဒါမ်ဳိးေလးလား . . လို႔ ေထြးညိဳရယ္တဲ့ အဲ့"
"လာမအဲ့နဲ႔ . . အဲ့ ေတာ့ ဘာျဖစ္သတုန္း ငတို႔တြံေတးႀကီးက နင္တို႔လို မေတာ္တာကိုင္ၿပီးေကာ့ျပဘူးသလား . .။ ဘယ့္ႏွယ္ေခတ္မ်ားပါလိမ့္ . . မိန္းမေတြက ရည္းစားစကားေျပာရသတဲ့ . . မယားႀကီးငုတ္တုတ္ရွိတဲ့ လူမွႀကိဳက္ရသတဲ့ . . ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္ဝတ္တဲ့ အဝတ္က ေပါင္ရင္းေပၚတဲ့ ေဘာင္းဘီတိုတဲ့ . . ရုပ္ရွင္ကားနာမည္က 'ႀကီးရွည္ၾကာ'တဲ့ . . ဘယ္လိုအဆင့္ေတြမ်ား အႏုပညာသမားျဖစ္ေနၾကသလဲ မဆိုႏိုင္ေပါင္"
"'မာႀကီးရွည္'ပါ . .။ ႀကီးေမက အဲဒါေတြေျပာၿပီး . . ျမန္မာမင္းသားက ဇြန္းခက္ရင္းနဲ႔စားတာက် ႀကိဳက္သလား ၊ ပုဆိုးတစ္ခါမွ မဝတ္တတ္တာမ်ဳိးက် ႀကိဳက္သလား"
"အဲဒါေတြက အဆင့္အတန္းျမင့္တာေလ . . ဒါမ်ဳိးက် အတုယူရမွာေပါ့"
"မဟုတ္ေသးပါဘူး . . ပုဆိုးဝတ္တာ ၊ လက္နဲ႔ထမင္းစားတာ အဆင့္အတန္းနိမ့္သတဲ့လား"
"အဆင့္အတန္းနိမ့္လာတာက နင္တို႔မ်ဳိးဆက္တစ္ခုလုံး . . လူႀကီး ေလးစားရေကာင္းမွန္းမသိ ၊ ဘုရား ရုိေသရေကာင္းမွန္းမသိ ၊ အေျပာအဆို အျပဳအမူေတြမ်ား ရိုင္းလိုက္ၾကစမ္း ဆိုတာ ၊ 'ေစာက္'ဆိုတဲ့ စကားကို ထမင္းစားေရေသာက္ ေျပာၾကတာ .. ေျပာၾကတာ ၊ ဖေအ မေအ ေရွ႕ေတာင္ေျပာၾကတယ္"
"ဒါက ေခတ္ကာလအရ အခ်ိန္ေတြေျပာင္းသြားလို႔ပါ ႀကီးေမရ . . 'ေစာက္ျမင္ကတ္တယ္'၊ 'ေစာက္ရမ္းလန္းတယ္'ဆိုတာ ရိုင္းတဲ့သေဘာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး"
"ေအာင္မေလးဟဲ့ . . ျမန္မာစကားမွာ 'ေစာက္'နဲ႔ ကိုင္တုပ္တာမွ မရိုင္းရင္ ဘယ္ဟာရိုင္းမတုန္း . . ဘာမွလည္း ေသခ်ာမသိ ၊ ပညာဗဟုသုတကလည္း ႏံုၿပီးရင္းႏံု"
"ေလၽွာက္ေျပာေနတယ္ . . ပညာဗဟုသုတ မႏုံပါဘူး . . ကဲ . . အခု တီဗြီလိုင္း ႀကီးေမေျပာင္းတတ္လို႔လား ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္း ႀကီးေမသုံးတတ္လား ၊ အဂၤလိပ္ကားေတြ ႀကီးေမျဖင့္နားမလည္ပဲနဲ႔ . . ကဲ ကြန္ျပဴတာ ဆိုတာဘာလဲ သိလား"
"ေဟ့ . . ဒါေတြက ကာလေပၚေတြမို႔ ငါတို႔မသိတာ . . အလကား အေပၚယံေတြ . . တကယ့္ လူ႔ဘဝရဲ႕လိုအပ္တဲ့ ပညာဗဟုသုတဆိုတာ ဒါေတြကို ေခၚတာမဟုတ္ဘူး"
"ေျဖာက္"
"အာ . . မီးျပတ္ၿပီ . . ေအးတာပဲႀကီးေမ . . ဘာမွမၾကည့္နဲ႔ေတာ့ . . ပုတီးသြားစိပ္ခ်ည္"
"ဟဲ့ . . မေအးဘူး . . ငါ ထမင္းမခ်က္ရေသးဘူး . . ငါစားဖို႔မရွိဘူးဟဲ့ . . ဒုကၡပဲ"
"အာ . . မီးျပတ္ၿပီ . . ေအးတာပဲႀကီးေမ . . ဘာမွမၾကည့္နဲ႔ေတာ့ . . ပုတီးသြားစိပ္ခ်ည္"
"ဟဲ့ . . မေအးဘူး . . ငါ ထမင္းမခ်က္ရေသးဘူး . . ငါစားဖို႔မရွိဘူးဟဲ့ . . ဒုကၡပဲ"
. . . ႀကီးေဒၚျမမွာ ဆီးခ်ဳိေရာဂါရွိသျဖင့္ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိတို႔စားေသာ ထမင္းကို စား၍မရရွာ။ သူ႔ထမင္းကို သူ႔ဘာသာ ေရငွဲ႔ၿပီးခ်က္စားရရွာ၏။
"ဆိုင္က ဝယ္လို႔မရဘူးလား"
"ဘယ္ရမလဲ . . သူတို႔ကလည္း လၽွပ္စစ္ေပါင္းအိုးနဲ႔ ေရခန္းခ်က္ၾကတာပဲမ်ားတယ္ . . မီးကလည္း ခုတေလာ ခဏခဏျပတ္ေနတာပဲ . . "
"ဒန္အိုးႀကီးနဲ႔ ခ်က္မလို႔လား"
"ေအးေပါ့ . . မီးေသြးဖိုနဲ႔ ခ်က္ရမွာေပါ့ . ."
"မီးလာေတာ့ ႀကီးေမက ဘယ့္ႏွယ္ခ်က္သလဲ"
"ကိုယ့္ဘာသာ ဆန္အႏူးကိုခ်ိန္ၿပီး ေရငွဲ႔ေပးလိုက္ရတာေပါ့ . . ဒါေတြကို ေျပာတာေလ . . နင္တို႔ဘာမွ မတတ္ပါဘူးလို႔ . . ပညာဗဟုသုတဆိုတာ ဒါေပါ့ . . ကိုယ္စားမယ့္ထမင္း ကိုယ္မခ်က္တတ္ပဲနဲ႔ ဖုန္းကိုင္တတ္လို႔ဘာလုပ္ရမွာတုန္း . . ကြန္ျပဴတာၾကည့္တတ္လို႔ဘာလုပ္ရမွာတုန္း"
"အာ . . ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းခ်က္တတ္ပါတယ္ ႀကီးေမရ"
"ကဲ ဒါျဖင့္ ခ်က္စမ္း . . ငါ့ဖို႔ ေရငွဲ႔ေလး တစ္ဘူးခ်က္ . . လုပ္"
"ဆိုင္က ဝယ္လို႔မရဘူးလား"
"ဘယ္ရမလဲ . . သူတို႔ကလည္း လၽွပ္စစ္ေပါင္းအိုးနဲ႔ ေရခန္းခ်က္ၾကတာပဲမ်ားတယ္ . . မီးကလည္း ခုတေလာ ခဏခဏျပတ္ေနတာပဲ . . "
"ဒန္အိုးႀကီးနဲ႔ ခ်က္မလို႔လား"
"ေအးေပါ့ . . မီးေသြးဖိုနဲ႔ ခ်က္ရမွာေပါ့ . ."
"မီးလာေတာ့ ႀကီးေမက ဘယ့္ႏွယ္ခ်က္သလဲ"
"ကိုယ့္ဘာသာ ဆန္အႏူးကိုခ်ိန္ၿပီး ေရငွဲ႔ေပးလိုက္ရတာေပါ့ . . ဒါေတြကို ေျပာတာေလ . . နင္တို႔ဘာမွ မတတ္ပါဘူးလို႔ . . ပညာဗဟုသုတဆိုတာ ဒါေပါ့ . . ကိုယ္စားမယ့္ထမင္း ကိုယ္မခ်က္တတ္ပဲနဲ႔ ဖုန္းကိုင္တတ္လို႔ဘာလုပ္ရမွာတုန္း . . ကြန္ျပဴတာၾကည့္တတ္လို႔ဘာလုပ္ရမွာတုန္း"
"အာ . . ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းခ်က္တတ္ပါတယ္ ႀကီးေမရ"
"ကဲ ဒါျဖင့္ ခ်က္စမ္း . . ငါ့ဖို႔ ေရငွဲ႔ေလး တစ္ဘူးခ်က္ . . လုပ္"
. . . ေမာင္ဖိုးခ်ဳိ ေခါင္းကုပ္၏။ ကိုယ့္စကားႏွင့္ကိုယ္မို႔ မျငင္းသာၿပီ။ ေအာက္က်ေနာက္က်လည္း မခံလိုလွသည္ႏွင့္ ထမင္းတစ္အိုးကို ခ်က္ျပရန္ဆုံးျဖတ္ေလသည္။
. . . မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ ဝင္၏။ မီးေသြးမီးဖိုႀကီးကို ရွာရ၏။ ေတြ႕ၿပီ . . အလြန္ေလးေသာ မီးဖိုႀကီးျဖစ္ေလသည္။ မီးဖိုႀကီးကိုေရႊ႕ၿပီးေသာ္ ေခၽြးထြက္သည္ႏွင့္ ေရေသာက္ကာ ခဏနားရရွာ၏။ . . . မီးေသြးကား ဘယ္ဆီမွာမသိရေခ်။
"ႀကီးေမေရ . . မီးေသြးအိတ္က ဘယ္နား . ."
"ေထာင့္မွာ . . ဆန္ပုံးနားက ေထာင့္ေလးထဲမွာ ရွာၾကည့္"
မီးေသြးခဲမ်ားက ႀကီးလွသည္၊ မီးဖိုႏွင့္ မဆန္႔ေပ။ မီးေသြးခဲႀကီးမ်ားကိုခြဲရန္ ဓားမကိုရွာရျပန္ေခ်ၿပီ။
. . . မီးေသြးမ်ား ေနရာက်ေသာ္ လူလည္းေခၽြးပ်ံလွၿပီ။ ရၿပီ . . မီးေမႊးေတာ့မည္။ မီးေမႊးရန္ ေလာင္စာကား အဘယ္နည္း . . ခက္ေခ်ၿပီ။
"ႀကီးေမေရ . . မီးေမႊးတာ ဘာနဲ႔ေမႊးတာလဲ"
"ေအာင္မယ္ေလးဟဲ့ . . ငါ့ဘာသာပဲ လာခ်က္လိုက္ေတာ့မယ္ . . တကတည္း"
"ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ့ ရၿပီ ေန ေန"
. . . ႏွယ္ႏွယ္ဖိုးခ်ဳိ ဟု အထင္မခံႏိုင္။ ရေအာင္သာ ၾကံေတာ့မည္။ ကားထဲမွ ဓာတ္ဆီကို စုပ္ယူကာ မီးေသြးမ်ားေပၚသို႔ ျဖန္းခ်၏။ စကၠဴစုတ္ကို ဓာတ္ဆီဆြတ္ၿပီး မီးရႈိ႕ကာ မီးဖိုထဲသို႔ ပစ္ထည့္၏။ ဟုန္းခနဲေတာက္ေသာ မီးေတာက္က မ်က္ႏွာသို႔ဟပ္ေလသည္။ မ်က္ေတာင္ေမႊး ၊ မ်က္ခုံေမႊးတခ်ဳိ႕ ပါသြား၏။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ မီးေသြးမီးဖိုႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာ မီးေမႊးႏိုင္ၿပီျဖစ္၍ မ်က္ေတာင္ေမႊးမ်ားကို ေမာင္ဖိုးခ်ဳိ မႏွေျမာေခ်။
"ႀကီးေမေရ . . မီးေသြးအိတ္က ဘယ္နား . ."
"ေထာင့္မွာ . . ဆန္ပုံးနားက ေထာင့္ေလးထဲမွာ ရွာၾကည့္"
မီးေသြးခဲမ်ားက ႀကီးလွသည္၊ မီးဖိုႏွင့္ မဆန္႔ေပ။ မီးေသြးခဲႀကီးမ်ားကိုခြဲရန္ ဓားမကိုရွာရျပန္ေခ်ၿပီ။
. . . မီးေသြးမ်ား ေနရာက်ေသာ္ လူလည္းေခၽြးပ်ံလွၿပီ။ ရၿပီ . . မီးေမႊးေတာ့မည္။ မီးေမႊးရန္ ေလာင္စာကား အဘယ္နည္း . . ခက္ေခ်ၿပီ။
"ႀကီးေမေရ . . မီးေမႊးတာ ဘာနဲ႔ေမႊးတာလဲ"
"ေအာင္မယ္ေလးဟဲ့ . . ငါ့ဘာသာပဲ လာခ်က္လိုက္ေတာ့မယ္ . . တကတည္း"
"ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ့ ရၿပီ ေန ေန"
. . . ႏွယ္ႏွယ္ဖိုးခ်ဳိ ဟု အထင္မခံႏိုင္။ ရေအာင္သာ ၾကံေတာ့မည္။ ကားထဲမွ ဓာတ္ဆီကို စုပ္ယူကာ မီးေသြးမ်ားေပၚသို႔ ျဖန္းခ်၏။ စကၠဴစုတ္ကို ဓာတ္ဆီဆြတ္ၿပီး မီးရႈိ႕ကာ မီးဖိုထဲသို႔ ပစ္ထည့္၏။ ဟုန္းခနဲေတာက္ေသာ မီးေတာက္က မ်က္ႏွာသို႔ဟပ္ေလသည္။ မ်က္ေတာင္ေမႊး ၊ မ်က္ခုံေမႊးတခ်ဳိ႕ ပါသြား၏။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ မီးေသြးမီးဖိုႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာ မီးေမႊးႏိုင္ၿပီျဖစ္၍ မ်က္ေတာင္ေမႊးမ်ားကို ေမာင္ဖိုးခ်ဳိ မႏွေျမာေခ်။
. . . ဆန္ကို ေရေဆး၏။ လြယ္လွေပသည္။ ေရမည္မၽွထည့္တည္ရမည္မွာကား မလြယ္ေတာ့ေပ။ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိ စဥ္းစား၏။ အေမ ထမင္းခ်က္လၽွင္ လက္ညိႇဳးေလး ေရထဲထိုးထိုးၾကည့္တာ ေတြ႕ဘူးသည္။ ထိုးၾကည့္၏။ ေရထဲျမဳပ္သြားေသာ ကိုယ့္လက္ညႇိဳးကိုသာ ေတြ႕ရေလသည္။ ခက္ျပန္ၿပီ။
. . . ဟုတ္ၿပီ .. ယခု ေရငွဲ႔ခ်က္ရမည့္ထမင္း မဟုတ္ေလာ။ ေရမည္မၽွထည့္ထည့္ ျပန္သြန္ပစ္ရမည္သာ မဟုတ္ေလာ။ အမ်ားႀကီးထည့္လၽွင္ အၾကာႀကီးသြန္ရမည္ ၊ လက္ေညာင္းမည္ မဟုတ္ေလာ။ ေရကို နည္းနည္းသာထည့္ကာ မီးဖိုေပၚသို႔တင္လိုက္၏။ မိမိကိုယ္ကို ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ ဤမၽွေကာင္းေၾကာင္း ေစာေစာက မသိခဲ့သည္မွာ နာေပစြ။
. . . ေပပြေသာ ကိုယ္ကိုၾကည့္မိ၏။ ညဏ္ေကာင္းလွေသာ ဖိုးခ်ဳိႏွင့္ လားလားမၽွမေလ်ာ္ ၊ ေရခ်ဳိးမွေတာ္ေတာ့မည္။ ေရခ်ဳိးခန္းသို႔ ဝင္ေလသတည္း။
. . . ေရခ်ဳိးခန္းမွထြက္ေသာ္ တူးျခစ္ျခစ္အနံ႔ကို ရေလသည္။ ထမင္းအိုးသို႔ ေျပးရျပန္၏။ လက္ႏွီးမပါပဲ ေမ့ကာ ကိုင္သျဖင့္ တကၽြတ္ကၽြတ္စုပ္သတ္ရင္း လက္ကိုပါးစပ္တြင္ ငုံရရွာသည္။ ဘယ္ကေညႇာ္နံပါလိမ့္မလဲဟု ရွာ၏။ မေတြ႕ေသာ္ ေရထပ္ထည့္လိုက္ေလသည္။
. . . ေရခ်ဳိးခန္းမွထြက္ေသာ္ တူးျခစ္ျခစ္အနံ႔ကို ရေလသည္။ ထမင္းအိုးသို႔ ေျပးရျပန္၏။ လက္ႏွီးမပါပဲ ေမ့ကာ ကိုင္သျဖင့္ တကၽြတ္ကၽြတ္စုပ္သတ္ရင္း လက္ကိုပါးစပ္တြင္ ငုံရရွာသည္။ ဘယ္ကေညႇာ္နံပါလိမ့္မလဲဟု ရွာ၏။ မေတြ႕ေသာ္ ေရထပ္ထည့္လိုက္ေလသည္။
. . . ေရငွဲ႔ရန္ ျပင္ၿပီ။ ငွဲ႔သင့္ မငွဲ႔သင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ရ၏။ မ်က္ေမွာင္ကိုကုတ္ ၊ မ်က္လုံးကိုေမွးကာ စိန္ပြဲစားစိန္ၾကည့္သကဲ့သို႔ ထမင္းေစ့မ်ားကို တစ္ေစ့စီ ၾကည့္ရႈေလ့လာ စိတ္ျဖာေလသည္။ အခ်ဳိ႕က ႏူးၿပီး ၊ အခ်ဳိ႕က မႏူး ၊ အခ်ဳိ႕က ျပဲခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနေၾကာင္းေကာင္းစြာ ရွာေဖြေတြ႕ရွိေလေတာ့သည္။ စိတ္ပ်က္စြာႏွင့္ ေရကိုငွဲ႔၏။ မိမိ၏ ထမင္းကား စားေကာင္းမည့္ထမင္းမဟုတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေသခ်ာေလၿပီ။ စား၍သာမေကာင္းရမည္ ၊ ေလွာင္၍မူ အင္မတန္ေကာင္းမည့္ ထမင္းျဖစ္ေလသည္။
. . . ဥာဏ္ေကာင္းေသာ ဖိုးခ်ဳိကား ႀကီးေဒၚ၏ အေလွာင္ခံရရန္ ထိုက္တန္ပါမည္လား။ လားလားမၽွမထိုက္တန္ေခ်။
. . . ဥာဏ္ေကာင္းေသာ ဖိုးခ်ဳိကား ႀကီးေဒၚ၏ အေလွာင္ခံရရန္ ထိုက္တန္ပါမည္လား။ လားလားမၽွမထိုက္တန္ေခ်။
ထမင္းအိုးကိုခ်ကာ ၅၀၀တန္တစ္ရြက္ယူလ်က္ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ တိတ္တိတ္ထြက္ၿပီး လမ္းထိပ္ ေဒၚပုမ ထမင္းဆိုင္သို႔ ေျပးေလသတည္း။
"ထမင္းရည္ငွဲ႔ခ်က္တဲ့ ထမင္းလိုခ်င္တယ္ဗ်ာ . . ခ်က္ေပးမလား . . ဘယ္ေလာက္ေစာင့္ရမလဲ"
"ဒီထမင္းေတြက ေရငွဲ႔ခ်က္တာပဲေလ . . ေရခန္းမဟုတ္ဘူး"
"ဟုတ္လို႔လား . . ေပါင္းအိုးနဲ႔ခ်က္တာမႈတ္ဘူးလား"
"ေပါင္းအိုးနဲ႔ခ်က္လည္း ေရငွဲ႔တာပဲ . . ေရခန္းခ်က္ရင္ ထမင္းမလွဘူးေလ"
"အေတာ္ပဲ အေတာ္ပဲ .. ၅၀၀ဖိုးေပး"
"ထမင္းရည္ငွဲ႔ခ်က္တဲ့ ထမင္းလိုခ်င္တယ္ဗ်ာ . . ခ်က္ေပးမလား . . ဘယ္ေလာက္ေစာင့္ရမလဲ"
"ဒီထမင္းေတြက ေရငွဲ႔ခ်က္တာပဲေလ . . ေရခန္းမဟုတ္ဘူး"
"ဟုတ္လို႔လား . . ေပါင္းအိုးနဲ႔ခ်က္တာမႈတ္ဘူးလား"
"ေပါင္းအိုးနဲ႔ခ်က္လည္း ေရငွဲ႔တာပဲ . . ေရခန္းခ်က္ရင္ ထမင္းမလွဘူးေလ"
"အေတာ္ပဲ အေတာ္ပဲ .. ၅၀၀ဖိုးေပး"
. . . ေနာက္ေဖးေပါက္မွ တိတ္တိတ္ျပန္ဝင္ကာ ထမင္းအိုးကိုမၿပီး ေမာင္ဖိုးခ်ဳိထမင္းမ်ားကို သြန္၍ ေဒၚပုမထမင္းမ်ားႏွင့္ အစားထိုးေလသည္။
. . . ေလကေလးခၽြန္၍ အိမ္ေရွ႕ထြက္ေသာ္ ႀကီးေဒၚက ပုတီးကိုင္ရင္း တီဗြီထဲမွ ကိုရီးယားစုံတြဲကိုေငးေန၏။
"ဟင္ မီးလာေနၿပီလား"
"ေအး . . မင္းခ်က္ေနၿပီမို႔လို႔ မေျပာေတာ့တာ . . က်က္ၿပီလား"
"ရၿပီ . . စားခ်င္တဲ့ အခ်ိန္စားလို႔ရၿပီ"
"ခုပဲစားေတာ့မယ္"
ႀကီးေဒၚမွာ ေျပာရင္းပင္ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ဝင္ေလ၏။ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိလည္း တီဗြီေရွ႕ထိုင္ရင္း နားစြင့္၏။
"ဟင္ မီးလာေနၿပီလား"
"ေအး . . မင္းခ်က္ေနၿပီမို႔လို႔ မေျပာေတာ့တာ . . က်က္ၿပီလား"
"ရၿပီ . . စားခ်င္တဲ့ အခ်ိန္စားလို႔ရၿပီ"
"ခုပဲစားေတာ့မယ္"
ႀကီးေဒၚမွာ ေျပာရင္းပင္ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ဝင္ေလ၏။ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိလည္း တီဗြီေရွ႕ထိုင္ရင္း နားစြင့္၏။
"ေအာင္မယ္ . . ငါ့တူခ်က္တဲ့ ဆန္တစ္ဘူးက တယ္နည္းပါကလားဟဲ့" . . ေမာင္ဖိုးခ်ဳိမ်က္လုံးျပဴးရေလသည္။
"အဟမ္း . . မကုန္ေလာက္ဘူးထင္လို႔ ေလၽွာ့ခ်က္ထားတာ"
"အဟမ္း . . မကုန္ေလာက္ဘူးထင္လို႔ ေလၽွာ့ခ်က္ထားတာ"
"ဟုတ္ပေအ . . ေခတ္ကာလသားသမီးေတြမ်ား ေတာ္ခ်က္ေတာ့ . . ။ ထမင္းကို အိုးေတာင္မကပ္ေအာင္ခ်က္ႏိုင္သဟဲ့ . . ပြလို႔ ေရာင္းလို႔ . . တစ္သက္တစ္ကိုယ္ ထမင္းကို အိုးမကပ္ပဲ ပြေနေအာင္ခ်က္ႏိုင္တာ ဒီတစ္ခါပဲေတြ႕ဖူးသေအ"
. . . ေမာင္ဖိုးခ်ဳိလည္း မၾကားေယာင္ျပဳကာ တီဗြီကို အသံခ်ဲ႕ေလ၏။ တီဗြီထဲမွ ကိုရီးယားသူေကာင္းသားက အေလးျပဳကာ ေကာ့ျပေလသတည္း။
(ယကၡ)ရဲႀကီး။
၂၀_၂၈.၁၁.၁၅။
၂၀_၂၈.၁၁.၁၅။