ေမာင္ဖိုးခ်ဳိႏွင့္ ဆရာႀကီးမ်ား

ေမာင္ဖိုးခ်ဳိ အသစ္
-------------------
"ေမာင္ဖိုးခ်ဳိႏွင့္ ဆရာႀကီးမ်ား"

"ဘယ္အခ်ိန္တဲ့လဲဟဲ့ ၊ လူလြန္မသားေတြပဲ အိပ္ယာထဲရွိေတာ့တယ္ေဟ့ေနာ္"
ႀကီးေဒၚလုပ္သူအသံေၾကာင့္ မ်က္လုံးမ်ားကိုပြတ္ကာ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိအိပ္ယာမွ လူးလဲထ၏။

ညက ႏိုင္ငံျခားမွ ဦးေလးျဖစ္သူ၏ ၾသ၀ါဒနာယူေနရသျဖင့္ အိပ္ယာ၀င္ေနာက္က်ခဲ့ရသည္။ မနက္ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မထႏိုင္။

ဦးေလးက မိမိကို ခ်စ္လြန္းသျဖင့္ ေငြႏွင့္၀ယ္၍မရေသာအခ်ိန္မ်ား အကုန္ခံၿပီးေျပာျခင္းကို မိမိက ႏွစ္ခါမွ်ေယာင္ကာ သမ္းမိသျဖင့္ စိတ္မေကာင္းေခ်။ ဘာကိုႀကိဳးစားခိုင္းမွန္းေတာ့ မသိ။ ႏိုင္ငံျခားမေရာက္မီ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ႏွစ္က ဦးေလးႏွင့္သူ အတူတူလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ခဲ့ရခ်ိန္မ်ားကို သတိရေနမိေလ၏။ ထိုစဥ္က ဦးေလးတြင္လည္း အခ်ိန္မ်ားအလြန္ေပါခဲ့သည္။ တခါေျပာစရာမရွိလွ်င္ ညကေဘာပြဲအေၾကာင္းေျပာကာ အပ်င္းေျဖၾကရ၏။ အသက္ကမကြာ ၊ အလုပ္မရွိသည္က အတူတူျဖစ္ၿပီး မတူသည္မွာ ဦးေလးတြင္ မိန္းမရွိျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဦးေလးမိန္းမ အေမရိကန္မဲေပါက္ေသာအခါ ဦးေလးလည္း အေမရိကားေရာက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ သြားခါနီး ေငြကူပါဦး ဆိုသျဖင့္ မိမိလက္စြပ္ကေလးေရာင္းလိုက္ရျခင္းကိုလည္း သတိရမိျပန္၏။ ထို႔ေၾကင့္ ယခု ေငြႏွင့္တူေသာ သူ၏အခ်ိန္မ်ားကို မိမိအတြက္သုံးၿပီး ဦးေလးက တျပန္ေက်းဇူးျပဳျခင္း ျဖစ္ရေပမည္။
ဦးေလးသည္ သူ႔လိုပင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး သူ႔လိုပင္ မိဘမုန္႔ဖိုးႏွင့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ခဲ့သူျဖစ္၏။ သူ႔ထက္သာသည္က မိဘမုန္႔ဖိုးႏွင့္ မယားကိုပါေကၽြးျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မယားကလည္း သူ႔အထည္ဆိုင္၀င္ေငြမွ ဦးေလးေဘာပြဲေလာင္းရန္ ၊ ဘီယာဆိုင္ထိုင္ရန္ မုန္႔ဘိုးျပန္ေပးေသး၏။ တခါတခါ မုန္႔ဘိုးအရမ်ားလွ်င္ မာဆတ္အထိ ေရာက္ေအာင္သြားႏိုင္ၾကေသးသည္။ ထိုစဥ္က ဦးေလးသည္ ျမန္မာကို ဗမာဟုေခၚလွ်င္ စိတ္ဆိုးတတ္ေၾကာင္း သြားတိုက္ေနရင္းက ေမာင္ဖိုးခ်ဳိအမွတ္ရေနမိသည္။

"တို႔ငယ္ငယ္က ေယာက်္ားမ်ားမဆိုနဲ႔ ၊ ငတို႔ မိန္းမရြယ္ေတြေတာင္ လင္းၾကက္မတြန္ခင္ ကိုင္းထဲေရာက္ေနၿပီ ၊ ေနျပဴပလားေဟ့ဆိုရင္ ေမာလို႔ ထမင္းထုပ္ေျဖစားေနၿပီ။ ဒီေခတ္လူငယ္ေယာက်္ားကေလးတဲ့ အိပ္ယာထတဲ့အခ်ိန္ၾကည့္ၾကစမ္းပါ အရပ္ကတို႔"
"ညက ႀကီးေမ့ ေမာင္ရဲ႕ဆုံးမစကားေတြနာယူေနရလို႔ပါဗ်ာ ၊ အၿမဲေနာက္က်ေနတာျဖင့္မဟုတ္ပဲနဲ႔ ၊ ႀကီးေမတို႔ငယ္ငယ္က ေစာေစာထတာပဲေျပာတယ္ ၊ အိပ္တာက်ဘယ္အခ်ိန္အိပ္လဲ ေျပာၾကည့္ပါဦး"
"အိပ္ထာ ဘယ္အခ်ိန္အိပ္ရမလဲ ၊ ေမွာင္ရင္ အိပ္ထာေပါ့"
"ေမွာင္ရင္ဆိုတာ ည၇နာရီဆို အိပ္ၿပီေလ ၊ အဲဒီေတာ့ ထႏိုင္တာေပါ့ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ည၇နာရီ ထမင္းေတာင္မစားရေသးဘူး ၊ ေခတ္မွ မတူတာကို"
"ေခတ္မတူလည္း လူခ်င္းအတူတူပဲ ၊ အပိုေတြ ဆင္ေျခမေပးနဲ႔ ၊ ပ်င္းရင္ပ်င္းတယ္ေပါ့ ၊ ဒါေတြေၾကာင့္ မတိုးတက္ထာ မေအာင္ျမင္ထာ ၊ ေယာက်္ားေလးျဖစ္ၿပီး ႏွမ္းတစ္တင္းဆီတစ္ခြက္ လုပ္စာနဲ႔ရေအာင္မရွာႏိႈင္ဘူး"

ခ်က္ခ်င္း ၿခံထဲဆင္းကာ ႏွမ္းစိုက္မွေတာ္ေတာ့မည္။ တျမန္ေန႔ညစာစားပြဲတြင္ ဆုံျဖစ္ေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းကို သတိရ၏။
"အလုပ္မေကာင္းရင္ ငါ့ဆီလာခဲ့ ၊ လခ ေကာင္းေကာင္းေပးမယ္ ၊ ငါ့ ကိုယ္ေရးလက္ေထာက္လုပ္ ၊ အလုပ္ေတာ့ႀကိဳးစားရမယ္ေနာ္ ၊ ဒီေခတ္မွာ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရဖို႔လြယ္မွတ္လို႔" .. သူေဌးသူငယ္ခ်င္းက ေစတနာႏွင့္ ေျပာခဲ့ေသး၏။

ေမာင္ဖိုးခ်ဳိ အားငယ္မိသည္။ မိမိပတ္၀န္းက်င္တြင္ ဆရာႀကီးမ်ား ျပည့္ႏွက္ေန၏။ တပည့္ဆို၍ ဖိုးခ်ဳိတစ္ဦးတည္းသာရွိေတာ့သည္။ အားလုံးက ဆရာမ်ားသာတည္း။ ဆရာတြင္မွ ရိုးရိုးဆရာမဟုတ္ ၊ ဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကေလ၏။

ဖုန္းကိုဖြင့္ေသာ္ ေဖ့ဘုတ္တြင္ ဆရာ့ဆရာႀကီးမ်ားက ၾသ၀ါဒေပးေနၾက၏။ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းၾက၏။ လမ္းညႊန္နည္းေပးၾက၏။ လိုအပ္သည္မ်ားကို မွာၾကားေနၾကေလ၏။ သူတို႔ထက္ ေတာ္သူတတ္သူမ်ား ျမန္မာျပည္တြင္ ရွိႏိုင္အံ့ေတာ့မည္မထင္ေပ။ ဤမွ် ေတာ္လွတတ္လွသူမ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြျဖစ္ခြင့္ရျခင္းအား ဂုဏ္မယူတတ္လွ်င္ ေလာကတြင္ဂုဏ္ယူစရာလည္း ရွိေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ ႏြားေျခရာခြက္ေျပာေသာ ဦးေလးအား ေဖ့ဘုတ္တြင္ေခၚကာ ျပဦးမွေတာ္ေပမည္။

ေဖ့ဘုတ္ေလာကႀကီးတြင္ လူရာမ၀င္ႏိုင္ရွာေသာ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိကေလးမွာ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းႏွင့္ တိတ္တိတ္ျပန္ဆင္းေျပးလာရရွာသည္။ ေဖ့ဘုတ္မွဆင္းၿပီး ကားေပၚတက္ကာ ၀ပ္ေရွာ့သို႔ထြက္လာေလ၏။ ကားျပင္မွျဖစ္ေတာ့မည္။ တက်ီက်ီႏွင့္ျမည္ေနသည္မွာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ပင္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ပူလီႀကိဳးမ်ားကအသံျဖစ္မည္ထင္၏။

"ပြမ္ မ္ မ္ မ္ .. ပြမ္ မ္ မ္ မ္"
ဟြန္းရွည္ဆြဲၿပီး မီးထိုးကာ လိုင္းကားဘတ္စ္ႀကီးတစ္စီး လမ္းေျပာင္းျပန္ ဘြားခနဲေပၚလာသည္။ ေရွာင္ခ်ိန္မရ ၊ ဘရိတ္ကိုဇြတ္နင္းရသည္။ ကားႀကီးကအရွိန္ျပင္းစြာ ၀ီခနဲပြတ္ၿပီးျဖတ္သြား၏။ ကားစပယ္ယာက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ လက္ညွိဳးထိုးၿပီး ပြစိပြစိေျပာသြားေသးသည္။ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိ သက္ျပင္းကိုခ်၏။ ေဘးမွကားက ေက်ာ္တက္ရင္းေအာ္ေျပာသည္။
"ကားေကာင္းေကာင္းမေမာင္းတတ္ေသးရင္ အိမ္မွာအိပ္ေန သားႀကီး"

အိမ္မွာႀကီးေဒၚေၾကာင့္ အိပ္ေန၍မရေၾကာင္းေျပာရန္ အခ်ိန္မမွီလိုက္ေပ။ အညံ့ဆုံးလူမွာ ဖိုးခ်ဳိတစ္ေယာက္တည္းသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ အားလုံးေတာ္ၾက၏၊ မွန္ၾက၏။ ခရီးသည္အျပည့္ႏွင့္ လမ္းေျပာင္းျပန္ကို အရွိန္ျမွင့္ေမာင္းေသာ ဘတ္စ္ဒရိုင္ဘာလည္း မွန္၏။ မိမိသာအရႈံးသမားတည္း။

၀ပ္ေရွာ့ေရာက္ၿပီ။ မည္သူ႔ကိုေျပာရမည္ မသိ။ အားလုံးက အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိကို အဖက္မလုပ္အားၾကေပ။
"ညီေလး ညီေလး .. အစ္ကို႔ကားေလးျပခ်င္လို႔"
"ဘာျဖစ္တာလဲေျပာ"
"ဟိုဒင္း ကၽြီကၽြီျမည္ေနတာ"
"ေဟ့ ဒီကားေအာက္ပိုင္းစစ္မယ္ေဟ့"
"အာ .. ေအာက္ပိုင္းမဟုတ္ဘူး ၊ ေရွ႕ေဘာနပ္ ပ္ ပ္"
"ကားျပင္တတ္တယ္လား"
"မႈတ္ဘူး မျပင္တတ္ပါဘူး ၊ ဒါေပမယ့္ ခုအသံက ေဘာနပ္ထဲကလာတာထင္လို႔"
"ဒီကား အလိုင္းမင္းပါခ်ိန္မယ္ေဟ့"
"အလိုင္းမင္းခ်ိန္ထားတာ မၾကာေသးဘူး ညီေလးရဲ႕ .. ဟိုဥစၥာ ၊ ပူလီၾကိဳးေတြက ျမည္တာထင္လို႔"
"ကၽြတ္ .. ဆရာႀကီးဆိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာလုပ္လိုက္ေပါ့ ၊ တာေမြေဈးထဲမွာ ပူလီႀကိဳး၀ယ္ၿပီး အိမ္မွာလဲလိုက္"
"အာ .. မင္းတို႔ ပိုင္ရွင္မရွိဘူးလား"
"မရွိဘူး ၊ ပိုင္ရွင္ႏိုင္ငံျခားသြားတယ္ ၊ အားအားယားယားကိစၥေတြ မလုပ္ဘူး ၊ ေျပာခ်င္ရင္ ဟိုမွာ မန္ေနဂ်ာ"

တပည့္ႀကီးဖိုးခ်ဳိလည္း မန္ေနဂ်ာဆိုသူထံ မ်က္ႏွာခ်ဳိေလးႏွင့္ေျပးေတြ႕ရ၏။
"ကၽြန္ေတာ့္ကားေလး .. ေဘာနပ္ထဲက .. ကၽြီကၽြီျမည္ .. ပူလီႀကိဳး .. "
"ကားထားခဲ့ ၊ သန္ဘက္ခါ ျပန္လာ"
"အင္ .. ပူလီႀကိဳးေလး လဲယုံတင္ကိုဗ်ာ"
"ပူလီလဲရုံတင္ဆို ဟိုေရွ႕နားက လမ္းေဘးဆိုင္သြားလိုက္ ၊ ဒီမွာလုပ္ခ်င္ရင္ ကားထားခဲ့ ၊ သန္ဘက္ခါဆိုတာ တျခားျပစ္ခ်က္မရွိရင္ေျပာတာ ၊ ျပစ္ခ်က္ရွိရင္ ရခ်င္မွရမယ္ ၊ ကားျပင္တယ္ဆိုတာ အသံတစ္ခုထြက္ရင္ အားလုံးလိုက္စစ္ရတယ္ ၊ ေဟ့ ထမင္းစားနားၾကမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ဟုတ္ကဲ့ပါ ၊ ဒီမွာ .. ကားေသာ့"
"စားပြဲေပၚတင္ခဲ့လိုက္"

တပည့္ႀကီးဖိုးခ်ဳိတစ္ေယာက္ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရၿပီ။ ဆရာႀကီးမ်ားပတ္လည္၀ိုင္းေနေသာ မိမိဘ၀ကို စိတ္နာ၏။ ဆရာ၀န္မ်ားသာေကာင္းၾကသည္။ တခါမွ် မေတြ႕ဘူး မသိဘူးလည္း ဆရာ ေခၚရ၏။ ပိုက္ဆံလည္းရေသး ၊ ဆရာလည္း အေခၚခံရေသး ၊ အလြန္နိပ္ေသာအလုပ္ျဖစ္သတည္း။

"ဟာ ငါ့တပည့္ ဘယ္တုန္း"
ပခုံးပုတ္ခံရသျဖင့္ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိလွည့္ၾကည့္၏။ ရုတ္တရက္တြင္ မမွတ္မိေခ်။ ေသခ်ာစဥ္းစားပါမွ ဆယ္တန္းတက္စဥ္က ဂိုက္ျပဘူးေသာ မိမိထက္တစ္ႏွစ္ႀကီးသည့္ ကိုၿဖဳိး ကို ျပန္မွတ္မိေတာ့သည္။
"ဟာ အစ္ကို .. အဲ ဆရာ .. မေတြ႕တာၾကာလွၿပီ ၊ ေနေကာင္းရဲ႕လား"
"ေအး ေကာင္းတယ္ ၊ မင္းေရာ ဘယ္လဲ ၊ မေတြ႕တာၾကာၿပီ ၊ အခ်ိန္အားရင္ ဘီယာလိုက္တိုက္စမ္းကြာ"
"ဟိုဒင္း .. ကၽြန္ေတာ္ မအားေသးလို႔ အစ္ကို .. အဲ ဆရာ"
"ေအးေအး ၊ ေဆးလိပ္ပါလား တစ္လိပ္ေလာက္"
"ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ထားတယ္ ၊ အဲ ကားလာၿပီ ၊ ကၽြန္ေတာ္ လစ္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္ ဆရာ ၊ ေနာက္မွေတြ႕မယ္"
"ေအးေအး ငါ့တပည့္ က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစ ၊ လိမ္လိမ္မာမာေနေနာ္"
ဆရာကိုၿဖိဳးက ဆုေတြေပးရင္း က်န္ရစ္သည္။ မ်က္လုံးမ်ားက ရစ္၀ိုင္း၀ိုင္းႏွင့္ ေနေကာင္းရုံမက လူပါေကာင္းေနပုံရ၏။

"မွတ္တိုင္ပါရင္ ႀကိဳေျပာေနာ္ ၊ ၿပီးမွ ေက်ာ္သြားၿပီေတြ ဆင္းမယ္ေတြ လာမလုပ္နဲ႔ ၊ က်န္းမာေရးလည္း မရပ္ဘူး"
"ပါတယ္ ဆရာေရ႕"
ေမာင္ဖိုးခ်ဳိ မဆိုင္းမတြေအာ္သည္။ ယေန႔အတြက္ မိမိ၏ဆရာတစ္ပါး ထပ္တိုးၿပီတည္း။

"ျဖည္းျဖည္းဆရာ ၊ ေအးေဆးရပ္မယ္ ၊ ပင္နီတစ္ေယာက္ပါတယ္"
စပယ္ယာကဆို၏။ ေေမာင္ဖိုးခ်ဳိေဘးတြင္ ပင္နီအကၤ်ီ ပင္နီလြယ္အိတ္ႏွင့္ အမ်ဳိးသားတစ္ဦးကို ေတြ႕ရေလသည္။
"ပင္နီဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးလား ၊ ဆရာႀကီးဆိုလည္း ဂါၿပီးေလွာ္ေပးလိုက္ပါကြာ"
ဒရိုင္ဘာလွမ္းေျပာတာ ၾကားၾကရသည္။
ပင္နီပုဂိဳလ္လည္း မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ မေက်မလည္ႏွင့္ဆင္းရ၏။ သူ႔ကိုဘာေျပာမွန္းနားလည္ပုံမေပၚ။ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိလည္း နားမလည္ေခ်။ စပယ္ယာႏွင့္ ဒရိုင္ဘာက အခ်င္းခ်င္း တဟီးဟီးလုုပ္ရင္း ေမာင္းထြက္သြား၏။ ဗန္းစကားမ်ားကား တရံတခါ အလြန္ဟန္က်လွသည္။ ပင္နီဆရာလည္း နားမလည္ေသာအခါ ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္ေခ်။

လမ္းထိပ္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို႔၀င္၏။
"ကိုဖိုးခ်ဳိ တစ္ခြက္ေဟ့"
စားပြဲထိုးကေလးသည္ လူတကာကို ဆရာ၊ ဆရာႀကီး ႏွင့္ ေခၚတတ္ေသာ္လည္း ေမာင္ဖိုးခ်ဳိအားမူ ဆရာ မေခၚေခ်။ ကိုဖိုးခ်ဳိ သာဆို၏။ ေလာကႀကီးတြင္ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိအား ဆရာေခၚသူ တစ္ေယာက္မရွိ။ ယုတ္စြအဆုံး ရပ္ကြက္ထဲမွ အရူးေပါ ေအးဇံ ကပင္ တျခားသူမ်ားကို ဆရာေခၚၿပီး ေမာင္ဖိုးခ်ဳိအား ကိုေလးခ်ဳိဟု ေခၚသည္။ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိတစ္ေယာက္ မိမိဘ၀ကို စိတ္နာစျပဳလာေလေတာ့သည္။ ဤမွ် ဆရာႀကီးေပါေသာေခတ္တြင္ မိမိအား တပည့္ႀကီးသီးသန္႔ျဖစ္ေစရန္ ဖန္ထားေသာၾကမၼာအား စိတ္နာရန္မသင့္ပါေလာ။ ဗလာက်င္းေသာ လက္ေမာင္းေပၚတြင္ "ယူနီဗာဆယ္ တပည့္ႀကီးဖိုးခ်ဳိ"ဟု တက္တူးသြားထိုးရန္ ဆုံးျဖတ္ေလ၏။

"ကိုေလးခ်ဳိ .. လက္ဘက္ရည္လား မုန္႔ဖိုးလား ေလဒီႀကိဳက္တာေျပာ .. အဲေလ ကိုရင္ ႀကိဳက္တာေျပာ"
"အင္ .. ေအးဇံ"
အသက္ရွည္ဦးမည့္ ေအးဇံ တည္း။ ယခုပင္ သူ႔အေၾကာင္းေတြးသည္ ၊ ယခု ေရွ႕ေရာက္လာၿပီး လက္ဘက္ရည္ဖိုးေတာင္းေနၿပီ။ ေအးဇံမွာ အရူးယဥ္ အရူးပါးျဖစ္၏။ ရူးသည္ထက္ ေပါျခင္း ဘက္သို႔ ပိုေရာက္ဟန္ရွိသည္။ စကားထိုင္ေျပာ၍ရသည္။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ေအးဇံကို ေယာက်္ားမစစ္သေယာင္ ေျပာၾကေသးသည္။

"လစ္စမ္း ေအးဇံရာ ၊ ဒီမွာညစ္ေနတာ ၊ မင္း၀ဲလိုက္ေတာ့"
"ကိုေလးခ်ဳိက ေခ်လွခ်ည္လား ၊ ဘာေတြ ခြီေနတာလဲ ၊ ေျပာၾကည့္လိုက္ေလ ေပါ့သြားေအာင္"
"အင္"
သေကာင့္သားကား ႏွယ္ႏွယ္မဟုတ္ေခ် ၊ ခက္ၿပီ။ ေအးဇံ ကိုေတာ့ျဖင့္ အညံ့မခံႏိုင္ ၊ ရေအာင္ ျပန္၀ုန္းရမည္တည္း။

"ငါ့ဘာသာ ဘာပဲ ခြီခြီကြာ ၊ အာရုံလာမစားနဲ႔ ၊ ေ၀းေ၀းသြားနားစမ္းကြာ ၊ ကိုင္းႀကီးႀကီးသြားရွာနား"
"ဟား .. ကြီးခ်ဳိက ေဂၚဒိုင္ေတြလႊတ္ခ်င္တာလား ၊ ကြီးခ်ဳိအလုံးေတြက ဒိတ္ေအာက္ကုန္ၿပီ ၊ ေျပာေျပာကေစာပါေတာ့ ကြီးရယ္ ၊ ဇံဇံက အျခဴဇယားမဟုတ္တာ သိသားနဲ႔ ၊ ကြီးကို အလုံးသစ္ေလးေတြ ေပးမွာေပါ့။ လုံး၀ အငုံးေလးေတြ သင္ေပးမွာေနာ္ ၊ အပ္တူဒိတ္ေတြ သင္ေပးမွာ။ ဇံက အမ္းတတ္ပါတယ္ ကြီးရယ္ ၊ တျခားလူေတြကို အပီခုတ္လို႔ရမယ့္ အဇမ္းရြားတဲ့ အလုံးေတြေပးမယ္ .. ဂယ္ ဂယ္"

"ဟင္း င္း င္း .. အင္း င္း . ပါ . ဆရာ ဇံ . ရယ္"
ေမာင္ဖိုးခ်ဳိ သက္ျပင္းကိုခ်ရင္း အကၤ်ီအိတ္ေထာင္ကိုႏႈိက္၏။ ငါးရာတန္တစ္ရြက္ႏွင့္ ႏွစ္ရာတန္အႏြမ္းကေလးတစ္ရြက္ ပါလာေလသည္။
"အခါမလည္ေသးတဲ့ ျခေသၤ့ေပါက္စေလာက္နဲ႔ တက္မလာနဲ႔ေနာ္ ၊ ေတာက္ခ်လိုက္မွာ သလား"

ေမာင္ဖိုးခ်ဳိလည္း ႏွစ္ရာတန္အႏြမ္းကေလးအား အိတ္ကပ္ထဲသို႔ ျပန္ထည့္ရေလေတာ့သတည္း။

ယကၡ ရဲႀကီး။
21-23.7.2016.
https://www.facebook.com/yekkha.yejee
https://www.facebook.com/yekkha.yegyii.fanpage
http://yekkhayejee.blogspot.com/