Image may be NSFW.
Clik here to view.
“ အတတ္လည္းသင္ ပဲ့ျပင္ဆုံးမ ”
ကၽြန္ေတာ္ဆရာ့က်င့္၀တ္ကုိ ရြတ္ေနရင္းရပ္လုိက္သည္။
အတတ္လည္းသင္ ပဲ့ျပင္ဆုံးမတဲ့။ ေခတ္ကာလေရြ႕ေလ်ာမႈအရ လူငယ္ေတြဟာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အၿပိဳင္အqုိင္ျဖစ္လာသလုိ ေခတ္ႀကီးကုိ မီွေအာင္သူထက္ငါ အၿပိဳင္ၾကဲေနၾကရတယ္။
ဆရာေတြကလည္း လူငယ္ေတြကုိသင္ၾကားပုိ႔ခ်ႏုိင္ဖုိ႔ အတတ္ပညာေတြကုိ ေလ့လာေနၾကရၿပီ။
ဆရာေတြက အတတ္လည္းသင္ဆိုတာေတာ့ ယုံမွားဖြယ္မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ပဲ့ျပင္ဆုံးမမႈပုိင္းတြင္ တျဖည္းျဖည္းအားနည္းလာသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမတုိင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္မဆုိလုိပါ။
သုိ႔ေသာ္ ေသခ်ာတာက စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာသင္ၾကားမႈမွာေတာ့ အားနည္းလာပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၄ တန္းႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးရဲ႕ ခဲတံေပ်ာက္မႈ တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒါကေတာ့ မဆန္းလွပါ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆရာက ေက်ာင္းသားေတြကုိ စုၿပီး
“ ကဲ ခဲတံကုိဘယ္သူယူလဲေတာ့ ဆရာမေမးေတာ့ပါဘူး။ တပည့္တုိ႔ကုိ ဆရာ တစ္ေယာက္ကုိ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းစီေပးလုိက္ပါ့မယ္။ အဲဒီတုတ္ကေလးေတြကုိ မနက္ျဖန္ဆရာစီျပန္ယူခဲ့ၾက။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒီခဲတံကုိ ယူထားသူရဲ႕ တုတ္ကေလးက တျခားသူရဲ႕ တုတ္ထက္ရွည္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆရာထံလာအပ္ၾကပါ။ ”
ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုတ္ေခ်ာင္းေလးေတြအသီးသီးကုိျပန္အပ္ပါတယ္။ ဆရာက
တုတ္ေခ်ာင္းေလးေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး
“ ကဲတပည့္တုိ႔ တုတ္ေခ်ာင္းေတြကုိၾကည့္ပါ” ဆုိၿပီး တုတ္ေခ်ာင္းေလးေတြကုိ ယွဥ္ျပပါတယ္။ အဲဒီမွာတုတ္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းက တုိေနတာကုိကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။
“ ေအးၾကည့္ တပည့္တုိ႔ျမင္တဲ့အတုိင္း ဒီတုတ္ေခ်ာင္းကတျခား တုတ္ေခ်ာင္းေတြထက္ တုိေနတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိရင္ ဆရာမေန႔ကေျပာလုိက္တာက ယူတဲ့သူရဲ႕ တုတ္ေခ်ာင္းဟာ ရွည္လာမယ္ ဆုိလုိ႔ ယူတဲ့ကေလးက သူ႔စိတ္ကုိ သူမလုံပဲ တုတ္ေခ်ာင္းေလးကုိ ခ်ိဳးလာတာပါ၊ မယူတဲ့သူေတြက ဘာမွမလုပ္ ေတာ့ ပုံမွန္အတုိင္းပါပဲ ”
“ ယူသူဟာဘယ္သူလဲဆုိတာ ဆရာသိပါၿပီ။ ဆရာေခၚယူဆုံးမပါ့မယ္။ ခုတပည့္တုိ႔ကုိ ေျပာလုိတာက သူမ်ားပစၥည္းယူတဲ့သူဟာ သူ႔ကုိယ္သူအရင္မယုံရဲေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္စိတ္မလုံပဲ ငါယူတာသူမ်ားေတြသိသြား ၿပီလား ဆိုတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ အၿငိမ္ေနႏုိင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သူမ်ားပစၥည္းခုိးယူျခင္းဟာ အကုသုိလ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ငရဲႀကီးပါေသးတယ္ကြယ္ ” လုိ႔
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဆရာသြန္သင္ဆုံးမခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ စိတ္ကအစျပဳျပင္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀ တန္းႏွစ္ကပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဓာတုေဗဒ သင္တဲ့ဆရာမကုိ သင္ခန္းစာတစ္ပုဒ္ေပးလုိက္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သင္ခန္းစာပုံကုိ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ထြက္ဆြဲခုိင္းပါတယ္။ ထူးခၽြန္မယ့္ လူရည္ခၽြန္မ်ားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြက တစ္ခန္းလုံး တစ္ေယာက္မွ သင္ခန္းစာကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ မေရးဆြဲႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။
ဒီေတာ့ တစ္ခန္းလုံးကု အျပင္ဘက္ထုတ္ ေနပူထဲမွာရပ္ခုိင္းခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမက
“ ကဲ တပည့္တုိ႔ မင္းတုိ႔ကုိ ေနပူထဲမွာ ရပ္ခုိင္းထားရတဲ့အတြက္ ဆရာမလည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္တာ၀န္မွကုိယ္မေက်ပြန္တဲ့သူဟာ ထုိက္သင့္တဲ့အျပစ္ဒဏ္ကုိခံရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဟာ ေက်ာင္းသာတာ၀န္ ေက်ပြန္ရပါမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေနပူမွာ ရပ္ရတဲ့ အပူဒဏ္ဟာခဏပါ တပည့္တုိ႔။ ေအး… မင္းတုိ႔ဘ၀ေတြမွာ တတ္သင့္တဲ့ပညာေတြကုိ မတတ္ရင္ တပည့္တုိ႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြဟာ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ပူေလာင္မႈ ၊ ပူပင္မႈဒဏ္ကုိ ခံရတတ္ပါတယ္” လုိ႔
ဆုံးမခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆရာေတြရဲ႕ အဆုံးအမကုိ ယေန႔အခ်ိန္ထိမေမ့ေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘ၀ရဲ႕ ဆရာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘ၀အတြက္ ပညာေတြသာမက စိတ္ထားေတြကုိပါသင္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္လာတဲ့အမွ် ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အနာဂတ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လက္ဆင့္ ကမ္းေပးရမယ့္ လူငယ္ေတြရဲ႕လက္ထဲမွာရွိေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္၊ တုိင္းျပည္ကုိတုိးတက္ေအာင္လုပ္မယ့္ လူငယ္ေတြမွာ အတတ္ပညာ၊ အသိပညာအားျဖင့္ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ေတာ့ရွိေနၿပီလုိ႔ထင္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာပုိင္းမွာေတာ့ အားနည္းမွာဆုိးပါတယ္။
ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ေခတ္ကာလဟာ လူငယ္ေတြအတြက္ အတုယူမွားစရာေတြအမ်ားႀကီးပါ။
အတုယူမွားစရာေတြကုိ ထိန္းေက်ာင္းလမ္းျပေပးမယ့္ ဆရာေတြကေရာ ျပည့္စုံေနၾကၿပီလား။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘ၀ရဲ႕ ဆရာေတြကေတာ့ တာ၀န္ေက်ခဲ့ပါၿပီ။
“ အတတ္လည္းသင္၊ ပဲ့ျပင္ဆုံးမ ” ဆုိတဲ့ စာေလးပဲ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ရြတ္ၾကည့္ေနရင္း ငယ္ဆရာေတြကုိ လြမ္းေနမိပါေတာ့တယ္။
ေမာင္ပုိင္
Clik here to view.
“ အတတ္လည္းသင္ ပဲ့ျပင္ဆုံးမ ”
ကၽြန္ေတာ္ဆရာ့က်င့္၀တ္ကုိ ရြတ္ေနရင္းရပ္လုိက္သည္။
အတတ္လည္းသင္ ပဲ့ျပင္ဆုံးမတဲ့။ ေခတ္ကာလေရြ႕ေလ်ာမႈအရ လူငယ္ေတြဟာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အၿပိဳင္အqုိင္ျဖစ္လာသလုိ ေခတ္ႀကီးကုိ မီွေအာင္သူထက္ငါ အၿပိဳင္ၾကဲေနၾကရတယ္။
ဆရာေတြကလည္း လူငယ္ေတြကုိသင္ၾကားပုိ႔ခ်ႏုိင္ဖုိ႔ အတတ္ပညာေတြကုိ ေလ့လာေနၾကရၿပီ။
ဆရာေတြက အတတ္လည္းသင္ဆိုတာေတာ့ ယုံမွားဖြယ္မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ပဲ့ျပင္ဆုံးမမႈပုိင္းတြင္ တျဖည္းျဖည္းအားနည္းလာသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမတုိင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္မဆုိလုိပါ။
သုိ႔ေသာ္ ေသခ်ာတာက စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာသင္ၾကားမႈမွာေတာ့ အားနည္းလာပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၄ တန္းႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးရဲ႕ ခဲတံေပ်ာက္မႈ တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒါကေတာ့ မဆန္းလွပါ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆရာက ေက်ာင္းသားေတြကုိ စုၿပီး
“ ကဲ ခဲတံကုိဘယ္သူယူလဲေတာ့ ဆရာမေမးေတာ့ပါဘူး။ တပည့္တုိ႔ကုိ ဆရာ တစ္ေယာက္ကုိ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းစီေပးလုိက္ပါ့မယ္။ အဲဒီတုတ္ကေလးေတြကုိ မနက္ျဖန္ဆရာစီျပန္ယူခဲ့ၾက။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒီခဲတံကုိ ယူထားသူရဲ႕ တုတ္ကေလးက တျခားသူရဲ႕ တုတ္ထက္ရွည္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆရာထံလာအပ္ၾကပါ။ ”
ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုတ္ေခ်ာင္းေလးေတြအသီးသီးကုိျပန္အပ္ပါတယ္။ ဆရာက
တုတ္ေခ်ာင္းေလးေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး
“ ကဲတပည့္တုိ႔ တုတ္ေခ်ာင္းေတြကုိၾကည့္ပါ” ဆုိၿပီး တုတ္ေခ်ာင္းေလးေတြကုိ ယွဥ္ျပပါတယ္။ အဲဒီမွာတုတ္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းက တုိေနတာကုိကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။
“ ေအးၾကည့္ တပည့္တုိ႔ျမင္တဲ့အတုိင္း ဒီတုတ္ေခ်ာင္းကတျခား တုတ္ေခ်ာင္းေတြထက္ တုိေနတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိရင္ ဆရာမေန႔ကေျပာလုိက္တာက ယူတဲ့သူရဲ႕ တုတ္ေခ်ာင္းဟာ ရွည္လာမယ္ ဆုိလုိ႔ ယူတဲ့ကေလးက သူ႔စိတ္ကုိ သူမလုံပဲ တုတ္ေခ်ာင္းေလးကုိ ခ်ိဳးလာတာပါ၊ မယူတဲ့သူေတြက ဘာမွမလုပ္ ေတာ့ ပုံမွန္အတုိင္းပါပဲ ”
“ ယူသူဟာဘယ္သူလဲဆုိတာ ဆရာသိပါၿပီ။ ဆရာေခၚယူဆုံးမပါ့မယ္။ ခုတပည့္တုိ႔ကုိ ေျပာလုိတာက သူမ်ားပစၥည္းယူတဲ့သူဟာ သူ႔ကုိယ္သူအရင္မယုံရဲေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္စိတ္မလုံပဲ ငါယူတာသူမ်ားေတြသိသြား ၿပီလား ဆိုတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ အၿငိမ္ေနႏုိင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သူမ်ားပစၥည္းခုိးယူျခင္းဟာ အကုသုိလ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ငရဲႀကီးပါေသးတယ္ကြယ္ ” လုိ႔
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဆရာသြန္သင္ဆုံးမခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ စိတ္ကအစျပဳျပင္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀ တန္းႏွစ္ကပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဓာတုေဗဒ သင္တဲ့ဆရာမကုိ သင္ခန္းစာတစ္ပုဒ္ေပးလုိက္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သင္ခန္းစာပုံကုိ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ထြက္ဆြဲခုိင္းပါတယ္။ ထူးခၽြန္မယ့္ လူရည္ခၽြန္မ်ားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြက တစ္ခန္းလုံး တစ္ေယာက္မွ သင္ခန္းစာကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ မေရးဆြဲႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။
ဒီေတာ့ တစ္ခန္းလုံးကု အျပင္ဘက္ထုတ္ ေနပူထဲမွာရပ္ခုိင္းခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမက
“ ကဲ တပည့္တုိ႔ မင္းတုိ႔ကုိ ေနပူထဲမွာ ရပ္ခုိင္းထားရတဲ့အတြက္ ဆရာမလည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္တာ၀န္မွကုိယ္မေက်ပြန္တဲ့သူဟာ ထုိက္သင့္တဲ့အျပစ္ဒဏ္ကုိခံရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဟာ ေက်ာင္းသာတာ၀န္ ေက်ပြန္ရပါမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေနပူမွာ ရပ္ရတဲ့ အပူဒဏ္ဟာခဏပါ တပည့္တုိ႔။ ေအး… မင္းတုိ႔ဘ၀ေတြမွာ တတ္သင့္တဲ့ပညာေတြကုိ မတတ္ရင္ တပည့္တုိ႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြဟာ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ပူေလာင္မႈ ၊ ပူပင္မႈဒဏ္ကုိ ခံရတတ္ပါတယ္” လုိ႔
ဆုံးမခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆရာေတြရဲ႕ အဆုံးအမကုိ ယေန႔အခ်ိန္ထိမေမ့ေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘ၀ရဲ႕ ဆရာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘ၀အတြက္ ပညာေတြသာမက စိတ္ထားေတြကုိပါသင္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္လာတဲ့အမွ် ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အနာဂတ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လက္ဆင့္ ကမ္းေပးရမယ့္ လူငယ္ေတြရဲ႕လက္ထဲမွာရွိေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္၊ တုိင္းျပည္ကုိတုိးတက္ေအာင္လုပ္မယ့္ လူငယ္ေတြမွာ အတတ္ပညာ၊ အသိပညာအားျဖင့္ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ေတာ့ရွိေနၿပီလုိ႔ထင္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာပုိင္းမွာေတာ့ အားနည္းမွာဆုိးပါတယ္။
ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ေခတ္ကာလဟာ လူငယ္ေတြအတြက္ အတုယူမွားစရာေတြအမ်ားႀကီးပါ။
အတုယူမွားစရာေတြကုိ ထိန္းေက်ာင္းလမ္းျပေပးမယ့္ ဆရာေတြကေရာ ျပည့္စုံေနၾကၿပီလား။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘ၀ရဲ႕ ဆရာေတြကေတာ့ တာ၀န္ေက်ခဲ့ပါၿပီ။
“ အတတ္လည္းသင္၊ ပဲ့ျပင္ဆုံးမ ” ဆုိတဲ့ စာေလးပဲ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ရြတ္ၾကည့္ေနရင္း ငယ္ဆရာေတြကုိ လြမ္းေနမိပါေတာ့တယ္။
ေမာင္ပုိင္
၂၄-၆-၂၀၁၃။
— with Nanda Htun Htet and 5 others.