ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္ေလး ထင္မွတ္ေနၾကတာကိုးလို႔ ေတြးမိၿပီး ျပံဳးမိတာပါ။ သူတို႔အားလံုးကို သင္တန္း လာတက္စဥ္ကတည္းက လက္ပြန္းတတီး ရွိခဲတာေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ရင္းႏွီးပါတယ္။ သင္တန္း မတက္ၾကေတာ့တဲ့အခါမွာ စီးပြားေရးနယ္ထဲ ေရာက္သြားၾကေပမယ့္လည္း ပညာဒါနကိစၥေတြမွာ အတူတူ တက္တက္ႂကြႂကြ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ သူတို႔တေတြမွာ စိတ္ေကာင္းေစတနာရွိၾကတယ္ဆို
ဒါေပမယ္လို႔ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာက ပရဟိတလုပ္ငန္းလုပ္သလို စိတ္ေကာင္းေစတနာ တခုတည္းနဲ႔ လုပ္လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ စီးပြား ကုန္သြယ္ေရးတို႔၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးတို႔၊ စက္မႈလုပ္ငန္းတို႔၊ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းတို႔ဆိုတာေတြ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ ေလ့လာသိရွိထားဖို႔လိုတယ္။
ဒါတင္မက ႏိုင္ငံတကာေရးရာတို႔၊ တရားဥပေဒအေရးတို႔ဆိုတာလည္း တီးမိေခါက္မိဖို႔ လိုေသးတယ္။
ဒါေတြ အားလံုးထက္ ပိုၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ အသင္းအပင္း အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ဖို႔ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရး လုပ္တယ္ ဆိုတာက တဦးေကာင္း တေယာက္ေကာင္း လုပ္လို႔ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ စုစည္းၿပီး လုပ္ရတာ ျဖစ္တယ္။ အဖြဲ႔အစည္းဆိုတာ လူေပါင္းစံု ပါဝင္ေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ “လူအမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္အေထြေထြ” ဆိုတဲ့ စကားလို အေတြးအေခၚ အယူအဆ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ စ႐ိုက္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အႀကိဳက္အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြ ေရာေထြးေနၾကမွာပဲ ျဖစ္တယ္။
အနည္းစုက အမ်ားစုကိုနာခံ
မတူျခားနားတဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆမ်ဳိးစံုၾကားမွာ ကိုယ့္အယူအဆကို လူအမ်ား လက္ခံေအာင္လုပ္ဖို႔ အင္မတန္ ခက္သလို၊ အမ်ားစုရဲ႕အယူအဆကို ကုိယ္က လက္ခံႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရတာလည္း အင္မတန္မွကို မလြယ္ကူတဲ့ကိစၥ ျဖစ္တယ္။ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔လုပ္တဲ့အခါမွာ
ႏိုင္ငံေရး လုပ္တယ္ ဆိုတာ မိမိယံုၾကည္ရာ ဝါဒသေဘာတရားေတြကို အသင္းအပင္း အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ စုေပါင္းလုပ္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီအတြက္ ဝါဒ သေဘာတရားေတြကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ဖို႔လိုသလို အသင္းအပင္း အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ လုပ္ပံု လုပ္နည္းေတြကိုလည္း သေဘာေပါက္ နားလည္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။ စံနစ္တက် ေလ့လာသင္ယူမႈ မျပဳဘဲနဲ႔ေတာ့ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ‘ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ’ ကို ပညာရပ္တခုအျဖစ္ ေလ့လာသင္ယူေနၾကရတာ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ မသင္ခဲ့ရရင္ေတာင္ ကိုယ္တိုင္ ေလ့လာအားထုတ္မႈေတာ့ အမ်ားႀကီး ျပဳထားမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာေလ့လာမႈမွ မရွိဘဲနဲ႔ ပါတီတခုဝင္လိုက္တာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္သြားႏိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ ပါတီေထာင္မယ္ဆိုတာကို ျပံဳးမိတာျဖစ္တယ္။
သတင္းသမားအစြဲမထား
သူတို႔ပါတီမွာ နာယက တင္ေျမႇာက္ပါရေစ ဆိုကိုေတာ့ အျပတ္ျငင္းလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ပါတီ ေထာင္မွာကို မကန္႔ကြက္ပါဘူး၊ တတ္ႏိုင္တာရွိရင္လည္း ေဘးက ကူပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါတီနာယက မဆိုထားနဲ႔ ပါတီဝင္ေတာင္ မလုပ္ပါရေစနဲ႔လို႔ ေျပာလိုက္ရပါတယ္။ “ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ ဆရာတို႔မွ မလုပ္ရင္ ဘယ္သူလုပ္မွာလဲ” ေမးခြန္းေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ကၽြက္ကၽြက္ညံေအာင္ ေမးၾကတာေပါ့။
“တသက္လံုး သတင္းစာသမားလုပ္လာခဲ့တာ ျဖစ္သလို မေသမခ်င္းလည္း သတင္းစာသမားပဲ လုပ္ေနမွာမို႔ ဘယ္ပါတီမွ ဝင္လို႔မျဖစ္ပါဘူး” လို႔ ေျဖလိုက္ၿပီး သတင္းမီဒီယာသမား ဆိုတာ ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္ခ်က္ကို စိတ္ထဲမွာပဲထားၿပီး အလုပ္ထဲမွာ ပါတီစြဲ၊ ဝါဒစြဲ မထားရတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပရပါတယ္။ သူတို႔ကို ရွင္းျပရင္းနဲ႔ စိတ္က အတိတ္ကို ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း အတူတကြ လုပ္ခဲ့ကိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာေတြ အကုန္ေလာက္နီးပါး ပါတီေတြေထာင္ၾက၊ ပါတီဝင္ေတြလုပ္ၾက ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း ပါတီဝင္ဖို႔ ဝိုင္းေျပာခဲ့ၾကလို႔ ျငင္းခဲ့ရတာပါပဲ။ “လြတ္လပ္တဲ့ သတင္းသမားပဲ ဆက္လုပ္ခ်င္လို႔ပါ” ဆိုၿပီး ျငင္းခဲ့တာပါ။
ေရးသင့္ေရးထိုက္တာ ေရးမွာပဲ
အဲဒီလိုျငင္းေတာ့ ရင္ႏွီးတဲ့မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕က ေနာက္ေျပာင္ၿပီး “က်ဳပ္တို႔ အစိုးရျဖစ္ရင္ေရာ ဝင္မပါဘူးလား” လို႔ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ... “ခင္ဗ်ားတို႔အစိုးရျဖစ္ရင္ က်ဳပ္တို႔ကိုေတာ့ အဂၤလိပ္ေခတ္ကလို ဘီကလပ္ေလးေတာ့ ေပးပါဗ်ာ” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
မိတ္ေဆြေတြ အစိုးရျဖစ္သြားလည္း ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ သတင္းစာသမားပဲလုပ္ၿပီး ေရးသင့္ ေရးထိုက္တာ မွန္သမွ် ေရးမွာပဲေလ။ ေရးသင့္ေရးထိုက္လို႔ ေရးတာေတြကို အေရထူထူနဲ႔ ခံႏိုင္ရည္ရွိတဲ့ အစိုးရ ဆိုတာ ဘယ္မွာရွိတာမွတ္လို႔။ ဒီေတာ့ ဒီမိုကေရစီအစိုးရလက္ထက္လည္း
ဦးႀကီး ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းတို႔၊ ဦးေလး လူထုဦးလွတို႔၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ တို႔လို သတင္းစာဆရာ စာေရးဆရာႀကီးေတြကို ေထာင္ထဲပို႔ခဲ့တာ ဦးႏု၊ ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလးတို႔ရဲ႕ ဖဆပလ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရပဲေလ။ သတင္းသမားကေတာ့ ဘယ္ေခတ္ေရာက္ေရာက္ မွန္တာေရးမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ေထာင္ထဲ ေရာက္ၾကမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘီကလပ္ေလးေတာ့ ေပးပါလို႔ မိတ္ေဆြမ်ားကို ႀကိဳေျပာထားရတာ။
လူငယ္ေတြသာလုပ္ႏိုင္တယ္
ပါတီေထာင္မယ္ဆိုတဲ့ တပည့္ေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားၾကပံု ရပါတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဆရာ့အားကိုးၿပီး လုပ္ၾကတာ” လို႔ ဝမ္းနည္းစကား ဆိုပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ဘယ္သူ႔မွ အားမကိုးဘဲ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုး၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ၿပီး လုပ္ၾကစမ္းပါလို႔ပဲ ေျပာလိုက္ရတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ။ လူငယ္ေတြရဲ့ အားမာန္၊ ဇြဲသတၱိနဲ႔ ေခတ္ပညာေတြကသာ ေခတ္ႀကီးကို ေျပာင္းပစ္ႏိုင္တာ မဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မွန္တာေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသံုးမက်လို႔သာ တိုင္းျပည္ႀကီး ေရစုန္ေမ်ာခဲ့ရတာ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္ေလာက္ သယံဇာတေတြ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝတဲ့ႏိုင္ငံ ကမ႓ာမွာေတာင္ ဘယ္ေလာက္ မ်ားမ်ားစားစား ရွိလို႔လဲ။ ဒီလိုႏိုင္ငံမ်ဳိးကိုေတာင္ တိုးတက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညံ့လို႔ပဲ။ ဒါကို ျငင္းလို႔မရဘူး။ အခုေခတ္ လူငယ္ေတြက်မွပဲ ေရႊျပည္ႀကီးကို ေရာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးကို ေခၚေဆာင္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ထားပါတယ္။
၇ ႀကိမ္ေျမာက္ ျမန္မာသတင္းသမဂၢ ညီလာခံတြင္ ထုတ္ေဝ ျဖန္႔ခ်ိခဲ့သည့္ လူထုရနံ စာစုမ်ား စာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ ေဖာ္ျပပါတယ္။
(ကိုဦး+မသႏၱာ ဘေလာ႔မွ ကူးယူေဖာ္ၿပပါတယ္။)