သန္းေခါင္ယံ ဥာဥ့္နက္ထဲ ၾကယ္စင္မ်ားလဲ မလင္းခဲ့
အလင္းေရာင္ အလင္းေရာင္
ကမၻာဦးအစ ဒ႑ာရီေတြထဲမွာ လူေတြဟာ ေမွာင္ထဲမွာေနရတာၾကာလာေတာ့
အလင္းေရာင္ကို ေတာင့္တၾကတာမို႔ ေန ဆိုတာ ေပၚေပါက္လာသတဲ့။
ေမွာင္ထဲမွာ ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ေနလာၾကတဲ့ သန္း ၅၀ မွာ အလင္းေရာင္ဆိုတာကို
ေတာင့္တခြင့္ေလးေတာင္ ရွိေနပါ့မလားလို႔ အခုတေလာ ေတြးေနမိပါတယ္။
ပိန္းပိတ္ေမွာင္တဲ့ အေမွာင္ထဲမွာ ကိုယ္ေတြရဲ့ဘ၀ေတြ ဘယ္လိုနိမ့္က်ေနတယ္ဆိုတာ
သူမ်ားဘ၀ေတြကို လိုက္ၾကည့္ခြင့္ရေတာ့မွပဲ အေသအခ်ာသိခြင့္ရတာပါ။
အေ၀းကို ပ်ံခ်င္လဲပ်ံ မပ်ံခ်င္လဲပ်ံၾကရတဲ့ သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ ျမန္မာေတြရင္ထဲ
အိမ္ဆိုတာ အျမဲအမွတ္တရက်န္စျမဲပါ။
ဘယ္မွာစားစား ဘယ္မွာသြားသြား ၀င္လိုက္တဲ့ေနရာဟာ မီးအျမဲလာတဲ့ေနရာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။
သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့လမ္းေတြနဲ႔ လွပတင့္တယ္တဲ့ ျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႔ျဖစ္ခ်င္လဲ ျဖစ္မယ္။
အိမ္ ေတာ့မဟုတ္ေပဘူး။
Home sweet Home လို႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ဘာလို႔ သံုးၾကသလဲဆိုတာ
အိမ္ ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကို အေလးအနက္္ရွာေဖြမိမွပဲ၊
အိမ္နဲ႔ေ၀းေတာ့မွပဲ အေသအခ်ာသိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
လံုျခံဳမွဳ၊ ေႏြးေထြးမွဳ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳေတြဆိုတာ
မီးမလာတာနဲ႔လဲ မဆိုင္၊ လမ္းမေပၚမွာ ဗြက္ေတြျပည့္ေနတာနဲ႔လဲ မဆိုင္၊
ျခင္သိပ္ကိုက္တာနဲ႔လဲ မဆိုင္တဲ့အေၾကာင္း။
ဟုိး ရပ္ေ၀းမွာ အိမ္ျပန္ခ်င္လြန္းလို႔ ေမွ်ာ္လင့္တၾကီး ေစာင့္စားေနၾကတဲ့
ေမာင္ႏွမေတြကို ျမင္ေယာင္ရင္း အားနာေနမိတယ္။
တိုးတိုးကေလး၊ ဒါမွမဟုတ္ ၾကားၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့
အက်ယ္ၾကီး ရင္ကြဲေအာင္ေအာ္ေျပာခ်င္ေနမိတယ္။
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦးလို႔။
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
ကိုယ့္ဘ၀ေတြ ရင္းႏွီးေပးဆပ္ျပီး အေ၀းမွာ ျမွပ္ႏွံခဲ့ျပီးတဲ့ေနာက္
အမိေျမမွာ ဘာအသီးအပြင့္မွ မျဖစ္ထြန္းႏိုင္ေသးလို႔ ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
ပညာဘယ္ေလာက္တတ္တတ္၊ ေငြဘယ္ေလာက္ရွိရွိ၊
တိုင္းျပည္ကိုဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္ခ်စ္
ဒီပညာကို တန္ဖိုးမထားတတ္တဲ့ေျမ
ေငြကို ေငြလို႔ မမွတ္တဲ့ေျမ
တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ဆိုတာ ရယ္စရာ၊ သေရာ္စရာ
စကားလံုးတစ္ခုထက္မပိုတဲ့ေျမကို
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀မဟုတ္တဲ့ သန္း ၅၀ ရဲ့ဘ၀
ဒီလူေတြနဲ႔ ျဖစ္တည္ေနတဲ့ ဒီေျမေပၚမွာ
တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ဖို႔ အေရးအပါဆံုးဟာ
ဒီလူေတြရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊
ဒီလူေတြရဲ့ တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္မွဳ၊
ဒီလူေတြရဲ့ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မွဳ၊
ဒီလူေတြရဲ့ ရင္းႏွီးေပးဆပ္မွဳ ဆိုတဲ့
အေျခခံရဲ့ အေျခခံကေလးေတာင္မွ
မသိတဲ့ မတတ္တဲ့ နားမလည္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့အျပင္
ရုိက္ခ်ဳိးဖ်က္ဆီးခ်င္သူေတြေပါတဲ့ ေျမေပၚကို
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
၀မ္းနည္းပမ္းနည္းနဲ႔ပဲ
ငိုရင္းေျပာလိုက္မယ္။
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
ကိုယ္တိုင္လဲ ေလာဘအေမွာင္ထဲမွာ ပိတ္မိေနျပီး
တျခားသူေတြကိုလဲ အေမွာင္ထဲထားခ်င္ေနသူေတြကိုေတာ့
သနားလြန္းလို႔ နဲနဲေျပာျပမယ္။
လူေတြက တကယ္ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး။
သူ႔ရဲ့ ဘြဲ႔ထူး ဂုဏ္ထူးေတြကို အထင္ၾကီးေလးစားတာမဟုတ္ဘူး။
သူ အဂၤလိပ္စကား တတ္တာကို အားက်တာမဟုတ္ဘူး။
ကုန္ကုန္ေျပာရင္
ေအာင္ဆန္းသမီးမို႔ ေငးေမာၾကတာလဲမဟုတ္ဘူး။
သြားေလရာမွာ မ်က္ႏွာကေလးပဲ ျမင္ရ ျမင္ရ
အသံကေလးပဲ ၾကားရ ၾကားရလို႔
တစ္ႏိုင္ငံလံုး ျပိဳဆင္းေနရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက တစ္ခုထဲပဲ။
ကမၻာဦးကလူေတြ ေန ကိုေတာင့္တသလိုမ်ဳိး
သန္း ၅၀ ရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအတြက္
တစ္ခုထဲေသာ အလင္းေရာင္မို႔ပဲ။
ဒီအလင္းေရာင္ကို
မွိန္သြားေအာင္၊ ေပ်ာက္သြားေအာင္၊ ဖံုးသြားေအာင္
မတရားနည္းလမ္းနဲ႔ ၾကိဳးပမ္းေနၾကသေရြ႔
ဒီေျမ ဒီေရကို
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
ကိုယ့္ဘ၀အတြက္မထူးေတာ့ေပမယ့္
ေနာက္မ်ဳိးဆက္အတြက္ အာမခံခ်က္မေပးႏိုင္သေရြ႔
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
စင္ေပၚမွာ ဘာေတြပဲ လုပ္ျပလုပ္ျပ
စင္ေနာက္က လက္မည္းေတြကို မဖယ္သေရြ႔
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
ရုိးသားေျဖာင့္မတ္မွဳ
သတၱိရွိရွိ တာ၀န္ယူမွဳ
သစၥာရွိမွဳဆိုတာေတြကို
ေရွ႔ေဆာင္ဦးရြက္ လုပ္ျပႏိုင္သူ
စင္ေပၚမေရာက္သေရြ႔
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
ရင္နာနာနဲ႔ ေျပာပါရေစ။
အခ်ိန္မတိုင္ေသးတာမို႔
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
အလင္းေရာင္ အလင္းေရာင္
ကမၻာဦးအစ ဒ႑ာရီေတြထဲမွာ လူေတြဟာ ေမွာင္ထဲမွာေနရတာၾကာလာေတာ့
အလင္းေရာင္ကို ေတာင့္တၾကတာမို႔ ေန ဆိုတာ ေပၚေပါက္လာသတဲ့။
ေမွာင္ထဲမွာ ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ေနလာၾကတဲ့ သန္း ၅၀ မွာ အလင္းေရာင္ဆိုတာကို
ေတာင့္တခြင့္ေလးေတာင္ ရွိေနပါ့မလားလို႔ အခုတေလာ ေတြးေနမိပါတယ္။
ပိန္းပိတ္ေမွာင္တဲ့ အေမွာင္ထဲမွာ ကိုယ္ေတြရဲ့ဘ၀ေတြ ဘယ္လိုနိမ့္က်ေနတယ္ဆိုတာ
သူမ်ားဘ၀ေတြကို လိုက္ၾကည့္ခြင့္ရေတာ့မွပဲ အေသအခ်ာသိခြင့္ရတာပါ။
အေ၀းကို ပ်ံခ်င္လဲပ်ံ မပ်ံခ်င္လဲပ်ံၾကရတဲ့ သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ ျမန္မာေတြရင္ထဲ
အိမ္ဆိုတာ အျမဲအမွတ္တရက်န္စျမဲပါ။
ဘယ္မွာစားစား ဘယ္မွာသြားသြား ၀င္လိုက္တဲ့ေနရာဟာ မီးအျမဲလာတဲ့ေနရာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။
သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့လမ္းေတြန
အိမ္ ေတာ့မဟုတ္ေပဘူး။
Home sweet Home လို႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ဘာလို႔ သံုးၾကသလဲဆိုတာ
အိမ္ ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကို အေလးအနက္္ရွာေဖြမိမွပဲ၊
အိမ္နဲ႔ေ၀းေတာ့မွပဲ အေသအခ်ာသိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
လံုျခံဳမွဳ၊ ေႏြးေထြးမွဳ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳေတြဆိုတာ
မီးမလာတာနဲ႔လဲ မဆိုင္၊ လမ္းမေပၚမွာ ဗြက္ေတြျပည့္ေနတာနဲ႔လဲ မဆိုင္၊
ျခင္သိပ္ကိုက္တာနဲ႔လဲ မဆိုင္တဲ့အေၾကာင္း။
ဟုိး ရပ္ေ၀းမွာ အိမ္ျပန္ခ်င္လြန္းလို႔ ေမွ်ာ္လင့္တၾကီး ေစာင့္စားေနၾကတဲ့
ေမာင္ႏွမေတြကို ျမင္ေယာင္ရင္း အားနာေနမိတယ္။
တိုးတိုးကေလး၊ ဒါမွမဟုတ္ ၾကားၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့
အက်ယ္ၾကီး ရင္ကြဲေအာင္ေအာ္ေျပာခ်င္ေနမ
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦးလို႔။
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
ကိုယ့္ဘ၀ေတြ ရင္းႏွီးေပးဆပ္ျပီး အေ၀းမွာ ျမွပ္ႏွံခဲ့ျပီးတဲ့ေနာက္
အမိေျမမွာ ဘာအသီးအပြင့္မွ မျဖစ္ထြန္းႏိုင္ေသးလို႔ ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
ပညာဘယ္ေလာက္တတ္တတ္၊ ေငြဘယ္ေလာက္ရွိရွိ၊
တိုင္းျပည္ကိုဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္ခ်စ္
ဒီပညာကို တန္ဖိုးမထားတတ္တဲ့ေျမ
ေငြကို ေငြလို႔ မမွတ္တဲ့ေျမ
တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ဆိုတာ ရယ္စရာ၊ သေရာ္စရာ
စကားလံုးတစ္ခုထက္မပိုတဲ့ေျမ
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀မဟုတ္တဲ့ သန္း ၅၀ ရဲ့ဘ၀
ဒီလူေတြနဲ႔ ျဖစ္တည္ေနတဲ့ ဒီေျမေပၚမွာ
တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ဖို႔ အေရးအပါဆံုးဟာ
ဒီလူေတြရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊
ဒီလူေတြရဲ့ တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္မွဳ၊
ဒီလူေတြရဲ့ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မွဳ၊
ဒီလူေတြရဲ့ ရင္းႏွီးေပးဆပ္မွဳ ဆိုတဲ့
အေျခခံရဲ့ အေျခခံကေလးေတာင္မွ
မသိတဲ့ မတတ္တဲ့ နားမလည္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့အျ
ရုိက္ခ်ဳိးဖ်က္ဆီးခ်င္သူေတြ
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
၀မ္းနည္းပမ္းနည္းနဲ႔ပဲ
ငိုရင္းေျပာလိုက္မယ္။
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
ကိုယ္တိုင္လဲ ေလာဘအေမွာင္ထဲမွာ ပိတ္မိေနျပီး
တျခားသူေတြကိုလဲ အေမွာင္ထဲထားခ်င္ေနသူေတြကို
သနားလြန္းလို႔ နဲနဲေျပာျပမယ္။
လူေတြက တကယ္ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး။
သူ႔ရဲ့ ဘြဲ႔ထူး ဂုဏ္ထူးေတြကို အထင္ၾကီးေလးစားတာမဟုတ္ဘူး။
သူ အဂၤလိပ္စကား တတ္တာကို အားက်တာမဟုတ္ဘူး။
ကုန္ကုန္ေျပာရင္
ေအာင္ဆန္းသမီးမို႔ ေငးေမာၾကတာလဲမဟုတ္ဘူး။
သြားေလရာမွာ မ်က္ႏွာကေလးပဲ ျမင္ရ ျမင္ရ
အသံကေလးပဲ ၾကားရ ၾကားရလို႔
တစ္ႏိုင္ငံလံုး ျပိဳဆင္းေနရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက တစ္ခုထဲပဲ။
ကမၻာဦးကလူေတြ ေန ကိုေတာင့္တသလိုမ်ဳိး
သန္း ၅၀ ရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအတြက္
တစ္ခုထဲေသာ အလင္းေရာင္မို႔ပဲ။
ဒီအလင္းေရာင္ကို
မွိန္သြားေအာင္၊ ေပ်ာက္သြားေအာင္၊ ဖံုးသြားေအာင္
မတရားနည္းလမ္းနဲ႔ ၾကိဳးပမ္းေနၾကသေရြ႔
ဒီေျမ ဒီေရကို
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
ကိုယ့္ဘ၀အတြက္မထူးေတာ့ေပမယ္
ေနာက္မ်ဳိးဆက္အတြက္ အာမခံခ်က္မေပးႏိုင္သေရြ႔
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
စင္ေပၚမွာ ဘာေတြပဲ လုပ္ျပလုပ္ျပ
စင္ေနာက္က လက္မည္းေတြကို မဖယ္သေရြ႔
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
ရုိးသားေျဖာင့္မတ္မွဳ
သတၱိရွိရွိ တာ၀န္ယူမွဳ
သစၥာရွိမွဳဆိုတာေတြကို
ေရွ႔ေဆာင္ဦးရြက္ လုပ္ျပႏိုင္သူ
စင္ေပၚမေရာက္သေရြ႔
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။
ရင္နာနာနဲ႔ ေျပာပါရေစ။
အခ်ိန္မတိုင္ေသးတာမို႔
ျပန္မလာၾကပါနဲ႔ဦး။