ေတာျမိဳင္လယ္ ခရီး ………ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မျဖစ္ေပမဲ့ မျဖစ္ခ်င္တာေတြလည္း ၾကံဳေတြ႔ရသည့္ဘဝ။
အိမ္ေထာင္က်ခါစ က်ေနာ္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ နဲ႔ ထြန္းထြန္းလင္းတုိ႔ကုိ ေဒါလယ္ခူရြာသုိ႔ ပုိ႔ေပးၾကျပန္သည္်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ရွိသြားသည့္အဖဲြ႔မွာ အမွတ္(၃) ခရုိင္တပ္ဖဲြ႔ ျဖစ္သည္။
တာဝန္ထမ္းေဆာင္သူအမ်ားစုမွာ ကေယာလူမ်ဳိး မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ကရင္နီ(သို႔) ကယားျပည္နယ္တြင္ အဓိက မ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားမွာ ကယား၊ ကေယာ၊ ကယန္း၊ ေဂခုိ၊ ေဂဘား၊ မႏူး၊ မေနာ စသည့္မ်ဳိးႏြယ္စုမ်ား စုေပါင္းေနထုိင္ၾကသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေဒါလယ္ခူ သူၾကီး ဦးရယ္ တာဝန္ေပးအပ္ကာ နယ္စပ္ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္သုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္ေစခဲ့သည္။ လမ္းခရီးတြင္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစရန္အတြက္ ေထာက္ခံစာတေစာင္လည္း ထည့္ေပးလုိက္သည္။ အခက္အခဲရွိက ထုိစာကုိျပျပီး ခရီးဆက္နုိင္ရန္ျဖစ္သည္။
ေနာက္တေန႔မနက္ ေဒါလယ္ခူမွ ခရီးစတင္ထြက္ခြာခဲ့ၾကသည္။ ေဒါတမၾကီးရြာသုိ႔ ညေန ေနမေစာင္းမီ ေရာက္ရွိ ခဲ့ၾကသည္။ အိမ္ေျခအေတာ္မ်ားမ်ား တည္ရွိျပီး ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေသာ ရြာေဟာင္းၾကီးလည္း ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ရြာထိပ္တြင္ ေတြ႔ျမင္ရေသာ တံခြန္တုိင္မ်ားကုိ ၾကည့္ရင္း ခန္႔မွန္းရျခင္း ျဖစ္သည္။ ကယားလူမ်ဳိ္းမ်ားက တံခြန္တုိင္ကုိ တႏွစ္တၾကိမ္ စုိက္ထူ ေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေဒါတမၾကီး နွင့္မနီးမေဝးတြင္း ေဒါေညးခူရြာ တည္ရွိေလသည္။ တရြာႏွင့္တရြာ မေဝးလွေသာ္လည္း ဘာသာစကားေျပာ ရာတြင္ ကြာျခားၾကသည္။ ေဒါေညးခူစကားမွာ ျမန္ေသာေၾကာင့္ လူမ်ဳိးဘာသာတူေသာ္လည္း ေတာ္ရံုႏွင့္ နားလည္ရ ခက္ခဲသည္။ သံလြင္ျမစ္အေနာက္ဖက္ကမ္းရွိ ကယားလူမ်ဳိးအမ်ားစုမွာ မိရုိးဖလာ နတ္ဗုဒၶဘာသာ မ်ားျဖစ္သည္။ ေဒါတမၾကီးတြင္ အဓိက အခက္အခဲဆံုးမွာ ေရျပႆနာ ပင္ျဖစ္သည္။
ရြာအေရွ႕ရွိ ေရကန္ၾကီး ကုိသာ အားကုိးအားထား ျပဳရသည္။ ေရ၏ အေရာင္အဆင္းမွာ ၾကက္ဥႏွစ္သဖြယ္ ျဖစ္သည္။ လူႏွင့္ တိရစာၦန္ အေပါင္း ေသာက္သံုး ေလွ်ာ္ဖြပ္ခ်က္ျပဳတ္သည့္ တခုတည္းေသာ ေရကန္ၾကီး ျဖစ္ေလသည္။ မိန္းမသား အမ်ားစုမွာလည္း လည္ပင္းၾကီး ေဝဒနာကုိ ခံစားေနၾကရတာ ေတြ႔ျမင္ရသည္။
ေနာက္တေန႔မနက္ ေဒါတမၾကီးမွ စတင္ကာ ေတာင္ေတြကုိ တလံုးျပီးတလံုး ျဖတ္ေက်ာ္ရသည္။ တေန႔တာခရီး ျပီးဆံုးေသာ အခါ ပြန္ေခ်ာင္းသုိ႔ေရာက္ရွိသည္။ ပြန္ေခ်ာင္းေရမွာ ၾကည္လင္ေအးျမျပီး ငါးမ်ား ဥဒဟုိ ကူးလူး သြားလာေနသည္ကုိပင္ ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ ပြန္ေခ်ာင္းကုိလည္း ခက္ခဲစြာေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။ ပြန္ေခ်ာင္း ေက်ာ္ေသာအခါ အဓိက အတားအဆီးမွာ သခြတ္ေတာင္ပင္ ျဖစ္သည္။ ကယားျပည္နယ္ရွိ အျမင့္ဆံုးေတာင္ပင္ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ အတက္အဆင္းအလြန္ ခက္ခဲသည္။ သခြတ္ေတာင္ ေအာက္ေရာက္သည္ႏွင့္ သံလြင္ ျမစ္ၾကီးက ဆီးၾကီဳႏွင့္ေနေတာ့သည္။ ျမစ္ကမ္းနံေဘးတြင္ ကရင္နီတပ္စခန္းမ်ားလည္း ရွိသည္။ ထုိတပ္စခန္း ကုိ ေရာက္ေတာ့ ေတာပစ္ရာတြင္ ရရွိလာေသာ ဂ်ီသားျဖင့္ ခ်က္၍ ေကၽြးေမြးၾကသည္။ ဆာဆာႏွင့္ အားပါးတရ စားလုိက္ၾကသည္။ စားျပီးေနာက္ ပါးစပ္ႏွင့္ လွ်ာတုိ႔မွာ တလွပ္လွပ္ႏွင့္တုန္ခါေနေတာ့သည္။ ဘာလုပ္ ၍ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိ။ အဆိပ္မိသလားဟု ထင္လုိက္မိသည္။ ေနာက္မွ သိရသည္က ပန္းခါးႏွင့္ မက္ခါသီး ေရာခ်က္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ရုိးရာ အစားအစာ တခုပင္။
သံလြင္ျမစ္ေဘးတေလွ်ာက္ ခုတ္လွဲထားေသာ ကၽြန္းသစ္မ်ားကုိလည္း ေတြ႔ရွိရသည္။ အခ်ဳိ႕သစ္တံုးၾကီးမ်ားကုိ ဆင္မ်ားျဖင့္ ဆဲြ ၍ စုပံုေနၾကသည္။ သစ္မ်ားမွာ ေျဖာင့္တန္းျပီးလွပေသာ သစ္လံုးၾကီးမ်ားျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕ သစ္ခဲြစက္မ်ားေဘး ပစ္ထုတ္ထားေသာ သစ္မ်ားကုိ ၾကည့္ရင္း ႏွေျမာတသ ျဖစ္ရျပန္သည္။ သံလြင္ျမစ္ကုိ ေလွျဖင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။ လမ္းေဘး ဝဲယာတေလွ်ာက္ မဆံုးနုိင္ေသာ ကၽြန္းေတာၾကီးက ေနရာယူထားသည္။ ဂ်ီ၊ ဆတ္၊ ေမ်ာက္ စသည့္ သားေကာင္မ်ားကုိ မၾကာခဏ ေတြ႔ရသည္။ သံုးရက္ခန္႔ ခရီး ဆက္မိေသာအခါ ေရာင္းဝယ္ေရး စခန္းသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာျပည္ဘက္မွ ထြက္ေသာ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ကၽြန္းသစ္ ေက်ာက္ႏွင့္ အျခား ပစၥည္းမ်ားကုိ ထုိေနရာတြင္ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားၾကေသာေၾကာင့္ ေရာင္းဝယ္ေရး စခန္းဟု ေခၚတြင္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အိမ္ေျခ တရာဝန္းက်င္ရွိသည္။ ေစ်းဆုိင္တန္းမ်ားတြင္ အရက္၊ ဘီယာႏွင့္ စားေသာက္ဖြယ္ အစံု ေရာင္းခ်သည္။ အဓိက လက္ဝါးၾကီးအုပ္ စီးပြားျဖစ္ေနသူမ်ားမွာ ထုိင္းနုိင္ငံသား မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ေနရာတကာတြင္ သူတုိ႔ကုိ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ထုိည ေရာင္းဝယ္ေရး စခန္းတြင္ အိပ္စက္ျဖစ္ၾကသည္။ ထမင္းခ်က္ျပန္ေတာ့ အခက္အခဲ ေတြ႔ရျပန္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔က ဆန္ႏွင့္ေရ ေရာ၍ သာ ခ်က္ၾကသည္။ သူတုိ႔စားေသာဆန္မွာ ထုိသုိ႔မဟုတ္။ ေရေႏြးဆူမွ ဆန္ေဆးထည့္ရသည္။ မနားတမ္းေမႊေပးရ သည္။ ေရခမ္းသြားလွ်င္ အဆင္ေျပသြားသည္။ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေပးေသာဆန္မ်ားဟု သိလုိက္ရသည္။
မနက္မုိးလင္းေတာ့ နယ္စပ္သုိ႔ ခရီးဆက္ရျပန္သည္။ ေရာင္းဝယ္ေရးစခန္းမွ သံုးနာရီခန္႔ သြားေသာအခါ အဓိက ခံစစ္ကုန္းျဖစ္ေသာ ခ်က္ပြိဳင့္သုိ႔ ေရာက္ၾကသည္။ ထုိင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ေတာင္ေၾကာၾကီးပင္ျဖစ္သည္။ အဲဒီ ေနရာမွာ ပထမဦးဆံုး ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ၾကီး တဦးႏွင့္ တုိးေတာ့သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ျမင္သည္ႏွင့္ ‘ေတာခုိလာတဲ့ ေကာင္ေတြကလည္း ေခြးပစ္တဲ့ တုတ္ေလာက္ပဲရွိတယ္.. ဘာလုပ္ရမွာလည္း.. ဒုကၡသည္စခန္း ကုိသာ ပုိ႔လုိက္’ ဟု ေျပာေတာ့ … မခံခ်ိမခံသာ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္သြားသည္။ အသားတုိ႔ပင္ တုန္ယင္စျပဳသြား မိသည္။ လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္သူ သူၾကီး ဦးရယ္ လည္း က်ေနာ္တုိ႔ကုိ မလႊဲသာ မေရွာင္သာ ဒုကၡသည္ စခန္းရွိရာ နန္းဆြယ္ရြာသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားျပန္သည္။
ဒုကၡသည္စခန္းအဝင္ ပေဒါင္ရြာ (သုိ႔) ပေဒါင္ကုန္း ကုိ ျဖတ္ၾကရသည္။ ဘဝတြင္ ပထမဦးဆံုး ျမင္ဖူးေသာ လူမ်ဳိး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေငးေမာၾကည့္ေနမိသည္။ ဥဒဟုိသြားလာေနေသာ မ်က္ႏွာစိမ္းမ်ား အသားအေရမ်ဳိးစံု ဘာသာစကားမ်ဳိးစံု လူမ်ားကုိ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ သူတုိ႔အား ျပပဲြသဖြယ္ ရံုသြင္းျပသထားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ လာေရာက္ေလ့လာသူမ်ားမွာ ဓာတ္ပံုတဖ်တ္ဖ်တ္ ရုိက္ယူေနၾကသည္။ လည္တြင္စြပ္ထားေသာ ေၾကးကြင္း အထပ္ၾကီး လက္ေျခတုိ႔တြင္လည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္း။ သူတုိ႔ကိုရပ္ၾကည့္ေနရင္းပင္ က်နာ္ အသက္ရွဴ က်ပ္လာသလုိ ခံစားရသည္။ ပေဒါင္ရြာမွ ၁၀ မိနစ္ခန္႔ ေလွ်ာက္လုိက္ေတာ့ ဒုကၡသည္ စခန္းကုိ စတင္ေတြ႔ ျမင္လုိက္ရသည္။ တဲအိမ္အမ်ားစု ျဖစ္သည္။
ရြာအတြင္း ေလွ်ာက္လွမ္းလာေသာ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ မ်က္လံုးစိမ္း မ်ားျဖင့္ အထူးအဆန္းသဖြယ္ ဝုိင္းၾကည့္ ေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြ အိမ္ထဲဝင္ပုန္းတာကုိလည္း သတိထား လုိက္မိသည္။ ရြာထိပ္ရွိ စခန္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးအိမ္သုိ႔ ပုိ႔ေပးၾကသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက ျမန္မာ စကားကုိ ေကာင္းမြန္စြာ ေျပာဆုိဆက္ဆံ တတ္သည္။ သူ႔အိမ္တြင္သာ တည္းခုိေစခဲ့သည္။ အိမ္အလုပ္ ဟူသမွ် ကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံမွ ဝုိင္းဝန္းကူညီေပးေသာေၾကာင့္ ယုံၾကည္မႈ ရလာခဲ့သည္။ သနားဂရုဏာ သက္ကာ အခ်စ္ပုိလာခဲ့သည္ဟု ဆုိရမည္။ မည္သုိ႔ေန မည္သုိ႔ေျပာ မည္သုိ႔မလုပ္ႏွင့္ စသျဖင့္ သြန္သင္ဆံုးမကာ ရပ္တည္နုိင္ေရးအတြက္ ကူညီေပးခဲ့ေသာ ေက်းဇူးရွင္မ်ားလည္း ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာခင္ ကရင္နီတပ္မေတာ္ႏွင့္ နဝတ အစုိးရတုိ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရး လက္မွတ္ထုိးၾက သည္။ ထုိင္းနုိင္ငံ ပုိင္နက္ထဲရွိ ဒုကၡသည္စခန္းကိုလည္း ကယားျပည္နယ္အတြင္းသုိ႔ ျပန္လည္ေျပာင္းေရႊ႕ ေစခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး အိမ္တြင္ ေန၍ မရေတာ့ေသာေၾကာင့္ တနီးလဲရြာသုိ႔ သြားေရာက္ အေျခခ်ရန္ ျပင္ဆင္လုိက္သည္။ အိမ္ေဆာက္ရန္ လုိအပ္ေသာ သစ္ဝါးမ်ားကုိ ဇနီးသည္က ဦးေဆာင္ျပီး ခုတ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ၂ ေယာက္က ဝါးကုိ ေကာင္းစြာ မခုတ္တတ္။ ဝါးမ်ားစည္းေႏွာင္ရန္ ႏွီးပင္ မထုိးတတ္။ မနီးမေဝး ဝါးခုတ္ေနေသာ သူတေယာက္ထံသြားျပီး ႏွီးထုိးေပးရန္ ျမန္မာလုိ ေျပာေသာအခါ ထြက္ေျပးသြား ေတာ့သည္။ သူတို႔က ျမန္မာ စကားကုိပင္ ေၾကာက္ေနပံုရသည္။ ဝါးပုိးဝါးမ်ားကုိ အေပါက္ေဖာက္ကာ ျဖစ္သလုိ အိမ္ေလးတလံုး ေဆာက္ျဖစ္လုိက္ၾကသည္။ ရိကၡာအတြက္ ဆန္ႏွင့္ဆားကုိ ဂုိေဒါင္က ထုတ္ေပးေသာေၾကာင့္ မပူပင္ရ။ ခက္ေနသည္က ခ်က္စားရန္အတြက္ အုိးခြက္ပန္းကန္ မရွိ။ ၃ ေယာက္ေပါင္း ဟန္းေကာေလးတလံုး သာ ပုိင္ဆုိင္ၾကသည္။ ထုိဟန္းေကာျဖင့္ ထမင္းခ်က္ျပီးေသာအခါ ငွက္ေပ်ာရြက္ထဲသုိ႔ ေလာင္းထည့္ျပီး ဟင္းအတြက္ ခ်က္ရျပန္သည္။ ဟင္းမွာ အေထြအထူးေတာ့ မဟုတ္။ ေရဆူဆူထဲ ငရုတ္ရြက္ထည့္ ဆားခပ္၊ ငရုတ္သီးခပ္ရံုသာ ျဖစ္သည္။ ဆီ၊ အခ်ဳိမႈန္႔ကား ေဝးစြ။ ၾကာေတာ့ အဟာရျပတ္သလုိ ျဖစ္လာသည္။ ခင္းစရာ ဖ်ာမရိွ။ ဇနီးသည္က ဝါးခုတ္ ႏွီးဖ်ာျပီး ဝါးဖ်ာယက္သည္။ ဘဝတြင္ ပထမဦးဆံုး ဝါးဖ်ာအခင္းသက္သက္ျဖင့္ အိပ္ခဲ့ရေသာ အျဖစ္ကုိ ယေန႔တုိင္ အမွတ္တရ ရွိေနဆဲ ျဖစ္သည္။
ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ထြန္းထြန္းလင္းကုိ မေတြ႔ရေတာ့။ ေျခဦးတည့္ရာ ထြက္သြားျပီဟု ထင္လုိက္မိသည္။ က်ေနာ္လည္း ေတာထဲဝင္ကာ ထင္းရွဴးဆီ အျမစ္မ်ားကုိ လုိက္လံခုတ္ယူရသည္။ ရရွိလာေသာ ထင္းရွဴးဆီ မ်ားကုိ စည္းေႏွာင္ကာ ရြာအတြင္း လွည့္လည္ေရာင္းခ်ရသည္။ ကယားဘာသာစကား မတတ္ ေလေတာ့ တဘတ္ေပးလည္း ယူရသည္။ ၅ ဘတ္ေပးလည္း ယူရသည္။ တေန႔ဝင္ေငြ ၂၅ ဘတ္ ၃၀ ရလာေတာ့ အနည္းငယ္ အသက္ရွဴေခ်ာင္လာသည္။ လုိအပ္ေသာ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ား နည္းနည္းခ်င္း ဝယ္ယူ စုေဆာင္းရသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ သူတဦးရွိသည္ကုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ လံုးဝ မရိပ္မိ။ မသိ။
(ဆက္ပါဦးမည္)
အုပ္ၾကီးေဖ
၂၉-၇-၂၀၁၃