“တရားနာ၍ ငိုရသည္”

          ကုန္လြန္ခဲ႔ၿပီးတဲ႔ အျဖစ္သနစ္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တဲ႔အခါ ပဋိပကၡဆိုတာ ကေလးေတြ ဟစ္ေဟာ႔သီခ်င္းထဲမွာဆိုၾကတဲ႔ ဘႀကီးၿဖဳိး နဲ႔ ဦးေန၀င္း ဆိုတာမ်ဳိး ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မေက်ႏိုင္မခ်မ္းႏိုင္ ရန္ေစာင္တုန္႔ျပန္ေနၾကတာမ်ဳိးသက္သက္ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေမ႔ေနတာက ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မိသူ ႏွစ္ဦးအၾကားမွာ ၾကားခံေျပေလ်ာ႔ေစသူ (Buffer) မ်ားနဲ႔၊ တစ္ဘက္ဘက္ကို ပင္းၿပီး ထိုးခ်သူ (Catalyst) မ်ားပါ ပါေနပါတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ ေက်ာင္းသားမိဘ၊ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားပါ။ ကိုယ္႔အိမ္ကကေလးေတြ ေက်ာင္းမွာ ဘာျဖစ္ေနသလဲ မရိပ္မိတဲ႔ ေက်ာင္းသားမိဘဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ရွားပါလိမ္႔မယ္။ နယ္ေက်ာင္းသား မဟုတ္သေရြ႕ေတာ႔ ကိုယ္႔သားေလး ေက်ာင္းသြားရင္ အိမ္မွ ျပန္ေရာက္ပါ႔မလား စိတ္ပူေနရတဲ႔ မိဘခ်ည့္ပါပဲ။ အဲသလိုစိတ္ပူရတဲ႔မိဘေတြထဲမွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အစိုးရအရာရွိ ၀န္ထမ္းပိုင္း လုပ္ေနၾကရတဲ႔သူေတြလည္း ပါတာေပါ႔။ မခံႏိုင္လြန္းလို႔ရွိရင္ ကိုယ္တိုင္သာ ၀င္က်ဲလိုက္ခ်င္တယ္။ ကိုယ္႔သားေလးသမီးေလးေတြေတာ႔ ေဘးမသန္း ရန္မသီေစခ်င္တာ မိဘေမတၱာ လို႔ ေခၚတယ္ မဟုတ္လား။


               ဒါေပမယ္႔ မိဘတိုင္းက တားလို႔ရမယ္ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး အိမ္ကေန ဖင္ထိုင္မက် ရင္တမမနဲ႔ စိတ္ပူခဲ႔ၾကတာ မယုံရင္ ျပန္သာေမးၾကည့္ၾကပါေလ။ “ေသြးေတြတိုးေနတယ္ေနာ္။” “မာမီ႔မွာ နွလုံးေရာဂါရွိတယ္ေနာ္။” ဆိုတဲ႔ ရုပ္ရွင္ထဲက ႏိုင္ကြက္ေတြဟာ ေက်ာင္းထဲကိုေရာက္သြားရင္ အကုန္လုံးေမ႔။ “နင္လုပ္တာနဲ႔ နင္႔အေဖရာထူးထိခိုက္ကုန္ရင္ ငါတို႔တစ္မိသားစုလုံး ဘ၀ပ်က္မွာေနာ္။” လို႔ ေနာက္ဆုံးသိုင္းကြက္ေတြ ထုတ္သုံးလည္း အခ်ည္းႏွီးပါပဲ။ ေက်ာင္းသားၾကားကိုေရာက္သြားလို႔ ေက်ာင္းသားေသြးေျမက်ပေဟ႔ လို႔ ေသြးဆူသြားရင္ ဒိန္းဒလိန္းနတ္ပူးတာထက္ဆိုးတယ္။ အဲဒီစိတ္နဲ႔ပဲ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အနာတရျဖစ္ၾကတယ္။ ေထာင္ကားစီး၊ လုံ/ထိမ္းကားစီးၾကရတယ္။ အိမ္ျပန္မေရာက္ဘူး။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေက်ာင္းထဲက ေထာက္လွမ္းေရးမွတ္တမ္း ဓါတ္ပုံမ်ားအရ ေခၚယူစစ္ေဆး ေမးျမန္းထိန္းသိမ္းခံရသူေတြ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္မ်ားလာတယ္။ ရိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးေနတဲ႔ သူေတြကိုယ္တိုင္မွာကိုက အဲ႔လိုအရြယ္ ေက်ာင္းသား သားသမီးေတြ ရွိတဲ႔အခါ ကိုယ္႔ျမန္မာလူမ်ဳိးခ်င္းဆိုတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ကလည္း ဘယ္ေဖ်ာက္လို႔ ရလိမ္႔မလဲ။ ေလာကႀကီးမွာ အလုံးစုံ ကမ္းကုန္ ယုတ္ကမ္းေသာသူ၊ အဆုံးမဲ႔ အႏႈိင္းမဲ႔ အျပစ္ကင္းေသာသူဆိုတာ မရွိသေလာက္ရွားတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ညဘက္ညဘက္ ေက်ာင္းထဲမွာ ထပ္ထပ္ၾကမ္းေနေအာင္ ၀င္ဖမ္းေနရင္းတန္းလန္းကေတာင္ “ကၽြန္ေတာ္တို႔က အန္ကယ္႔သားနဲ႔ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။” ဆိုတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔တင္ “ေအး.. သားတို႔။ ဒါဆို အိမ္ေကာင္းေကာင္းျပန္ၾက။ မိဘေတြ စိတ္ပူေနမယ္။ ေနာက္ မမိုက္နဲ႔ေနာ္။” ဆို ျပန္လႊတ္တဲ႔ ဘဘႀကီး အေၾကာင္းေျပာျပရရင္ ေလာ္ဘီလုပ္တယ္ ထင္ဦးမယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ္႔ သူလည္း တစ္ေယာက္မက်န္ အကုန္လႊတ္ႏိုင္တဲ႔ အခြင္႔အာဏာ မရွိတာ အားလုံးသေဘာေပါက္ၾကပါတယ္။

                ကိုယ္တို႔ရဲ႕ အာစရိယဆရာမ်ားအတြက္ကေတာ႔ သည္အခ်ိန္ဟာ ပဲေလွာ္ၾကား ဆားညပ္ရတဲ႔အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ အထက္က ေပးအပ္တဲ႔ တာ၀န္ေတြကိုလည္း မျငင္းပယ္ႏိုင္ဘူး။ အဲ႔သည္တာ၀န္ေတြအတြက္နဲ႔ ကိုယ္႔ကေလးေတြ ဒုကၡေရာက္ရမွာကိုလည္း အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ “သားတို႔ရယ္။ ေက်ာင္းအျပင္မထြက္ပါနဲ႔။ ေက်ာင္းထဲမွာပဲ ႀကိဳက္သေလာက္ေနပါ။ ဆရာႀကီး တာ၀န္ယူပါတယ္။” လို႔ ဘယ္လိုပင္ ေတာင္းပန္ေတာင္းပန္၊ ေသြးဆူေနတဲ႔ ေက်ာင္းသားသဘာ၀က တားျမစ္ပိတ္ပင္ထားတာေတြကိုမွ မရအရလုပ္ခ်င္ၾကတာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ေျပာစကား နားမေထာင္လို႔ သူမ်ားက ကိုယ္႔မ်က္စိေရွ႕တင္ ရိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္း လုပ္တဲ႔အခါ သူတို႔လည္း မေနႏိုင္ျပန္ဘူး။ တကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္အတြင္းက ပါေမာကၡအိမ္ယာေတြထဲ ကယ္ပါယူပါ ေျပး၀င္တဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို သူတို႔က ေဘးမသီရန္မခေအာင္ ေစာင္႔ေရွာက္ရျပန္တယ္။ ဘယ္သူရယ္ဘယ္၀ါရယ္ မဟုတ္ဘူးေလ။ ကိုယ္႔သားသမီးနဲ႔ သက္တူရြယ္တူ ေက်ာင္းသားကေလးေတြဆိုတဲ႔ စိတ္နဲ႔တင္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေမြးႏိုင္ၾကတယ္။

               သူေတာ္ေကာင္းေလးေတြမို႔ နတ္ေကာင္းမတဲ႔ လူႀကီးသူမေတြ ရွိသလိုပဲ၊ “နင္တို႔ဗလ နင္တို႔ဇေလာက္နဲ႔ ငါ႔လာမစမ္းေလနဲ႔။ ေက်ာင္းမွန္းကန္မွန္းသိသြားေစရမယ္။” ဆိုတဲ႔ မိစၦာနတ္ဆိုးမ်ားလည္း ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ရာဘာတုတ္နဲ႔ရိုက္တဲ႔ လုံ/ထိန္းေတြကို သူတို႔အထက္အရာရွိမ်ားက ဘယ္လိုမွာၾကားသြန္သင္ထားေလတယ္ မေျပာတတ္ပါဘူး။ သားသားနားနား ႏုနုနယ္နယ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူကိုေရြးၿပီးမွ ေစ်းထဲက ငါးစိမ္းသည္မ်ား ငါးက်ည္းငါးခူထုသလို ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေအာင္ရိုက္တယ္။ မူးယစ္ရီေ၀ေနရုံသက္သက္မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါမွလည္း မေတြ႔ဖူးပဲနဲ႔ ခါးခါးတူးတူး အမုန္းနဲ႔ ရိုက္တာ။ အဲဒီတုန္းက လုံ/ထိမ္းဆိုတာ ခါတိုင္းလို ရဲကို ေလ႔က်င္႔ေပးထားတာေတြ မဟုတ္ဘူးတဲ႔။ ခ်င္းေတာင္ေပၚကေနေခၚလာတဲ႔ ျမန္မာစကားေတာင္ ေရလည္ေအာင္ မေျပာတတ္သူ တပ္မ ၂၂ မွ စစ္သားမ်ား ျဖစ္ပါသတဲ႔။ အဲဒီသတင္း ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ မေသခ်ာေပမယ္႔ ေသခ်ာတာက အဲဒီလူေတြအားလုံး ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚမွာ အင္မတန္ မုန္းတီးေနၾကတာကို ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္အားလုံး သိသာခံစားႏိုင္တဲ႔အခ်က္ပါ။ ဆိုလိုခ်င္တာ တာ၀န္အရ မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔ စိတ္မပါလက္မပါ မလႊဲမေရွာင္သာ ေဆာင္ရြက္ရတဲ႔သူေတြ လုံး၀ မဟုတ္ပါဘူး။ အားရပါးရ နဲ႔ ထိထိမိမိ ေဆာ္တာ။ ေက်ာင္းပရ၀ုဏ္ထဲက ပါေမာကၡအိမ္ကို ၀င္ေျပးမိတဲ႔ေက်ာင္းသားေတြ ဘာမွမျဖစ္ေပမယ္႔လည္း အင္းယားလမ္းထဲက နိုင္ငံေက်ာ္ မင္းသားႀကီး အိမ္၀င္းထဲ ၀င္ေျပးမိတဲ႔ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ႔ သူကိုယ္တိုင္ ဖုန္းဆက္ေခၚၿပီး စစ္တပ္လက္အပ္ပါသတဲ႔။ သည္လိုလူေတြလည္း ရွိေပမေပါ႔ေလ။ တကယ္ေတာ႔ သူ႔မွာလည္း ေက်ာင္းသားအရြယ္ သားငယ္ သမီးငယ္ေတြနဲ႔ပါ။

             ရဲတိုင္း လုံ/ထိမ္းတိုင္းဟာ အၾကင္နာတရားကင္းမဲ႔ၿပီး ရက္စက္ယုတ္မာၾကတာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ဘက္က တစ္ခုခု လုပ္ေတာ႔မယ္ဆိုရင္ မေျပာမဆိုနဲ႔ လက္လြတ္စပယ္ လုပ္ၾကတာမ်ဳိးေတာ႔ မဟုတ္။ သိသာထင္ရွားတဲ႔ သတိေပးခ်က္ေတြနဲ႔ တစ္ရစ္ခ်င္းၾကပ္၊ တစ္လွမ္းခ်င္းတက္လာတာမို႔ ေရွာင္တိမ္းဆုတ္ခြာဖို႔ အခ်ိန္တစ္ခုေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းရပါတယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ တရားပြဲရွိတဲ႔ေန႔တိုင္း အၿမဲေရာက္ေပမယ္႔ အျပင္က လုံ/ထိမ္းေတြ ေက်ာင္းထဲ၀င္ေတာ႔မယ္ လို႔ အကဲခတ္မိရင္ အဖမ္းမခံ အရိုက္မခံႏိုင္ေသးတဲ႔ ကိုယ္ကေတာ႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ငါလက္စသတ္ရမယ္႔ အခ်ိန္ပဲ လို႔ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ စိတ္လိုက္မာန္ပါ၊ ေတာ္ခ်ိန္မွာမေတာ္တတ္ခဲ႔သူမို႔ဆို ဒုကၡေရာက္သြားတဲ႔အထဲေတာ႔ မပါခဲ႔ပါဘူး။ ဒါေတာင္ အထြက္ေနာက္က်တဲ႔ေန႔ဆို ရင္ေပါင္တန္းၿပီးတက္လာတဲ႔ ဒိုင္းကာတုတ္ကိုင္ လုံ/ထိမ္းေတြလက္ကလြတ္ေအာင္ အာတီးယားလမ္းထဲက၀င္ေျပး၊ လွည္းတန္းဘူတာကလာတဲ႔ ၿမဳိ႕ပတ္ရထားကို ေလးဘီးငွားသလို လက္တားစီးတဲ႔အခါ ေက်ာင္းသားေတြမွန္းသိလို႔ ေျဖးေျဖးေလးအရွိန္သတ္ၿပီး အကုန္ပါေအာင္ ေခၚတင္ေပးတယ္ဗ်။ လမ္းမေတာ္ဘူတာေရာက္လို႔ ဆင္းတဲ႔အခါ ပင္မတကၠသိုလ္ထဲက တရားပြဲမီးဟာ ကိုယ္တို႔ ေဆးတကၠသိုလ္ထဲကိုလည္း ေရာက္လို႔ေနပါၿပီ။

               ကိုယ္႔ေက်ာင္းကိုယ္ တရားတက္ေဟာတာဆိုေတာ႔ ဘယ္လိုပဲ အမည္မေဖာ္လိုသူ လုပ္ထားထား။ အဲသည္အေကာင္ လွထုံမွန္း တစ္ေက်ာင္းလုံး မသိတဲ႔သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိ။ သူကေတာ႔ အခု ဆရာတိုး လုပ္ေနတဲ႔ တိုးေက်ာ္လႈိင္ေလ။ ဘိုင္နိမ္းႀကီးေတြ တပ္တပ္ၿပီးေရးေနတာက ေၾကာ္ျငာ၀င္ၿပီး ေလာ္ဘီလုပ္မလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက တကယ္တမ္း ဇရွိခဲ႔တဲ႔သူေတြဟာ အခုအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူကမွ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ပါဆိုၿပီး ပါတီေထာင္ မဲဆြယ္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားတဲ႔သူ တစ္ေယာက္မွ မပါတဲ႔အေၾကာင္း သိေစခ်င္လို႔ပါ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ တခ်ဳိ႕ေသာသူေတြက အထိမ္းသိမ္းခံ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ပါဆိုၿပီး ဗန္းတင္စန္းတင္လုပ္ေနတဲ႔ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းေတြ ဖတ္မိတဲ႔အခါမွာ အင္မတန္မွ ရယ္ခ်င္ပက္က်ိျဖစ္ၿပီး ဘာမွေျပာခ်င္စိတ္ကို မရွိေတာ႔တာပါ။ လမ္းခ်င္းက တူမွမတူပဲနဲ႔။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခ်င္တဲ႔သူက ႏိုင္ငံေရးလုပ္တာ။ ေက်ာင္းသားက ေက်ာင္းသားအေရးလုပ္ရင္း ႏိုင္ငံေရးသားေကာင္ ျဖစ္ရတာ။ ၈၈မွာ ငါတစ္ခ်ိန္က် အမတ္အေရြးခံမလို႔ ဆိုတဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ထားရင္ ရယ္ရတာနဲ႔ အူတက္ေသသြားမယ္။

             ေက်ာင္းသားဦးေရ လက္တစ္ဆုပ္စာပဲရွိတဲ႔ ေဆးေက်ာင္းထဲမွာ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး လုပ္ရတာဟာ ကိုယ္႔အိမ္ကမိဘနဲ႔ က႑ေကာစလုပ္ရသလိုပါပဲ။ တစ္သက္လုံး ရိုရိုက်ဳိးက်ဳိး ေနလာခဲ႔တဲ႔ ဆရာႀကီး ဆရာမႀကီးေတြကို မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ ဂ်စ္တိုက္ဂ်ီက်လို႔ သပိတ္တားတမ္း ကစားရတယ္။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ သီခ်င္းနဲ႔ဆိုရင္ ဆရာႀကီးေတြက “ဒါျဖင္႔ရင္ မုန္းလို႔လား။ မုန္းလို႔လား ေျဖဆိုပါ။” ဆို ေမးလိုက္၊ ကိုယ္ေတြက “မုန္းလို႔ဟုတ္ဘူး။ မုန္းလို႔ဟုတ္ဘူး။ မုန္းလို႔ဟုတ္ဘူး။ ၾဆာႀကီး သိစမ္းပါ။” လို႔ ျပဳံးစစနဲ႔ေျဖလိုက္။ ကိုယ္ေတြေတာင္းတာကလည္း သိပ္လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး မရွိပါဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးစာရင္းနဲ႔ နံမယ္တက္လာတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းမထုတ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုတာေလးတစ္ခုပါပဲ။ လႊတ္တုန္းကေတာ႔ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး ေနာက္ေတာ႔မွ ေက်ာင္းထုတ္ခိုင္းတာက ဘာသေဘာလဲေအ႔။ သေဘာေကာင္းမွာျဖင္႔ ဆက္ေကာင္းလိုက္ေတာ႔ေလ။ ဒီမွာ သာဓုေခၚၿပီးေနၿပီ။ ျပန္ေလ်ာ္ေပး။

               ေနာက္ဆုံးက်ေတာ႔ ပါခ်ဳပ္ႀကီး အနားယူရတဲ႔အခါ ေက်ာင္းသားေတြဘက္က စိတ္မေကာင္းႏိုင္ၾကဘူး။ နားေစခ်င္တဲ႔ ဟိုလူႀကီးကျဖင္႔ တကယ္လည္း မနားပဲနဲ႔ ေယာက္မရွည္နဲ႔ အေနာက္ကေမႊေနတာဆိုၿပီး စိတ္နာကုန္တယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေက်ာင္းထဲမွာ ေလာင္ေနတဲ႔မီးဟာ အရပ္ထဲကို ကူးခ်င္ေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္က လူေတြ အရမ္းမုန္းတဲ႔သူ ႏွစ္မ်ဳိးရွိတယ္။ လုံ/ထိမ္း နဲ႔ မိုင္ လို႔ေခၚတဲ႔ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး (MI) ေတြ။ သြားရင္းလာရင္း လူစိမ္းတစ္ေယာက္က မီးတစ္တို႔ေလာက္ ေတာင္းရင္ေတာင္ “သူ႔ၾကယ္သီးကင္မရာေလးနဲ႔ ငါ႔ကို ဓါတ္ပုံရိုက္မလို႔လား မသိဘူး။” ဆိုၿပီး ရင္တထိတ္ထိတ္။ ညဘက္ အိမ္ေရွ႕ ကားရပ္သံၾကားရင္ ရင္ေတြပန္းေတြြကိုတုန္လို႔။

                အဲေလာက္ေၾကာက္ေနရင္လည္း ဘာလို႔ ေနရာတကာ လတ္လ်ားလတ္လ်ား ပါေနေသးလဲ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္ေတြလည္း ေက်ာင္းသားမို႔ ေက်ာင္းသားစိတ္ ရွိပါရဲ႕။ ဒါေပသိ ကိုယ္႔ဘ၀ကို ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ပိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ အေမေတြအဖြားေတြက ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ႀကီးနဲ႔ မနည္းအားခဲ ပ်ဳိးေထာင္ထားရတာ။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ အနာဂတ္ မဟုတ္ဘူး။ ေမာင္ႏွမေျခာက္ေယာက္ရဲ႕ အနာဂတ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေထာင္မေၾကာက္တန္းမေၾကာက္ သတၱိမ်ဳိးေတာ႔ မရွိဘူး။ ကိုယ္႔ဇကိုယ္သိလို႔ စင္ေပၚမတက္ရဲေသာ္ျငားလည္း ကိုယ္႔ထက္သတၱိရွိလို႔ စင္ေပၚမွာ ထင္ေပၚရဲတဲ႔သူေတြကို လက္ခုပ္လက္၀ါးတီး အားေပးဖို႔ေတာ႔ ေသြးမေၾကာင္ခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အဲသည္အရြယ္ အသက္ ၂၀ ေလာက္မွာကတည္းက တခ်ိန္က် ငါ႔သားသမီးေတြေမြးလို႔ “အဲဒီတုန္းက ေဖေဖတို႔ တကၠသိုလ္မွာ ဘာေတြျဖစ္ၾကတာတုန္း။” လို႔ အေမးခံရရင္ “သိပါဘူး သားရယ္။ ေဖေဖေၾကာက္လို႔ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ေတာင္ မထြက္ခဲ႔ဘူး။” လို႔ ေျပာရမွာ ရွက္တဲ႔အတြက္ အကုန္လုံးကိုေတာ႔ မသိလိုက္ရမရွိေလေအာင္ လိုက္ၾကည့္တယ္။ (မုန္႔ဆီေက်ာ္ကျဖင္႔ ဘယ္ေနမွန္း မသိေသးခဲ႔တာ အမွန္ပါ။) စပ္စုခ်င္စိတ္ သက္သက္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ ေနာင္က်ရင္ ဒါေတြ ေမ႔မသြားေစရဘူး ဆိုတဲ႔ စိတ္ရွိတယ္။

              ခါးသီးတဲ႔ အေတြ႔အၾကဳံေတြေၾကာင္႔ ေရွ႕က အႏွစ္ ၂၀ လုံးလုံး “စာအုပ္ထဲမွာသင္တယ္။ မယ္သီတာ ခိုးတာ ဘယ္သူလဲ။” ဆိုတဲ႔ အျဖစ္ေတြဟာ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ကိုယ္႔ဘာသာ ခ်င္႔ယုံရတယ္ လို႔ ပထမဦးဆုံး ရင္႔က်က္တဲ႔ အေတြးေတြ ရလာတယ္။ သတင္းမီဒီယာေတြထဲမွာ ပါေနသလို ေက်ာင္းသားေတြကို ေျမေပၚကြန္ျမဴနစ္ေတြက အကြက္က်က် အသုံးခ်ဖို႔ ေနေနသာသာ ကိုယ္႔နားထဲမွာ အညမညသေဘာတရားဆိုတာေတာင္မွ မၾကားခ်င္ေတာ႔ဘူး။ နားခါးေနတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတိုင္း ကြန္ျမဴနစ္ကမွ လုပ္တတ္တာက်ေနတာပဲ။ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ဗီယက္ေကာင္းေတြလို လက္နက္ကိုင္ေပ်ာက္က်ားစံနစ္နဲ႔ ေတာ္လွန္မေနေပမယ္႔ အေတြးအေခၚေဟာင္းေတြကို အကုန္ေတာ္လွန္ပစ္လိုက္ၿပီ။ လာမေျပာနဲ႔။ မယုံေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ သိထားတဲ႔ ျမန္္မာ႔ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ဆိုတာႀကီး လမ္းမွားႀကီး။ မေရာက္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ျပန္ထြက္ရမယ္ လို႔ သိလာတဲ႔အခ်ိန္မွာ တကယ္႔ထိပ္သီး လူႀကီးပိုင္းကေတာ႔ အဲ႔ဒါႀကီးကို ဖက္တြယ္ၿပီး ေလွခြက္ခ်ည့္က်န္ အလံမလွဲ ကာကြယ္ေနၾကတဲ႔အခါ သေဘာေပါက္လာတာက သူတို႔ဟာ ၀ါဒကို ကာကြယ္ေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ လက္ထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ အာဏာကို ကာကြယ္ေနၾကတာ လို႔ နားလည္သြားတယ္။ ဦးေန၀င္းဟာ အတက္တင္ၾကမ္းခဲ႔တာ မဟုတ္ဘူး။ အထြက္မွာလည္း ၾကမ္းတယ္။ သူအားကိုးတဲ႔ ေဒါက္တိုင္ႀကီး သုံးခုထဲက ပါတီ နဲ႔ ေကာင္စီကို ခြာပလိုက္ၿပီး အာမီကို မိမိရရ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ႔တယ္။ အာဏာဆိုတာ ေသနတ္ေျပာင္း၀မွာ တည္တယ္ဆိုတဲ႔ ယူဆခ်က္ကို မွန္္ေအာင္ သက္ေသျပရဦးမွာကိုး။

             ဒီလိုနဲ႔ပဲ စေကာတစ္ခ်ပ္ေၾကာင္႔ ပုဂံျပည္ႀကီး ပ်က္တာ မပ်က္တာ မေသခ်ာေပမယ္႔လည္း အလံကေလးတစ္ထည္ ၀ါးလုံးထိပ္မွာ ခ်ည္လိုက္ရာက ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးေတာ႔ ပ်က္ခဲ႔တယ္။ ေန႔စြဲကေတာ႔ ၈. ၈. ၁၉၈၈ ပါ။ ေနရာကေတာ႔ ဆူးေလမီးပြဳိင္႔နား၊ ၃၅ လမ္းထိပ္၊ ေရႊၾကည္ေအး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕ေပါ႔။

(ၿပီးေသးဘူးေနာ္။ ခုမွ စမလို႔။)