Image may be NSFW.
Clik here to view.
(၁)
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမသုံးေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အထက္က အစ္မ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေအာက္က ညီ၊ ကၽြန္ေတာ္က အလတ္ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္ညီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ကြာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ေလးငါးႏွစ္ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ရြယ္တူျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ညွက္ေနတာေလ။ ဒီေတာ့ အေဖအေမက အ၀တ္အစား ဆင္ရင္ အတူတူဆင္တယ္။ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ ၀တ္လုိက္ရင္ ဆင္တူကမ်ားတယ္။ ဒီေတာ့ မသိတဲ့လူေတြက အမႊာလား အၿမဲေမးၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္က ခပ္ငယ္ငယ္ သိပ္တည့္လွတယ္မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မကေတာ့ ရန္ျဖစ္တာ နည္းတယ္။ အဲ ကၽြန္ေတာ့္ညီကေတာ့ ရန္ပတ္ျဖစ္ေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ျဖစ္လုိက္ အစ္မျဖစ္သူနဲ႔ ရန္ျဖစ္လုိက္။
တစ္အိမ္ထဲက တစ္၀မ္းတည္းေမြးတဲ့ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္ဟာ ငယ္စဥ္က ရန္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။
(၂)
ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ရန္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ခပ္ရွားရွားရယ္။ အဲ ေဘာလုံးကန္တဲ့အခါမ်ိဳးေတြ ဆုိရင္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလရန္ျဖစ္တတ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့ ရန္ျဖစ္ရတာ ရွက္လာသလုိ၊ ေအးေအး ေဆးေဆးေနတဲ့အခ်ိန္မ်ားလာေတာ့ ဘယ္သူ႔နဲ႔မွ ရန္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
လုပ္ငန္းခြင္၀င္ေတာ့လည္း မတစ္ေထာင္သားေတြနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳဆက္ဆံရပါတယ္။ အယူအဆအေတြး အေခၚမတူတာေတြ၊ ခံယူခ်က္မတူတာေတြ၊ နယ္ေျမေဒသကြာျခားမႈအရ အေျပာအဆုိ စရုိက္မတူေတြနဲ႔ ေတြ႕ ႀကံဳရပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စေနာက္ၿပီး အစလြန္လုိ႔ စိတ္ဆုိးတာက လြဲလုိ႔ ႀကီးႀကီးမားမား ရန္ျဖစ္တယ္ဆုိတာမရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။
ေအာ္ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမနဲ႔လား။ ေျပာရင္ ယုံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ခုထိ ရန္မျဖစ္ဘူး။ စကားမေျပာတာပဲ ရွိတယ္။ စိတ္ဆုိးရင္ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က စကားမေျပာေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္လုပ္စရာရွိတာေတြကုိ ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္ကိုင္ေနၾကၿမဲပဲ။ ထမင္းစားလည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ပဲ၊ အိပ္ေတာ့လည္း တစ္အိပ္ယာထဲ အတူတူအိပ္တာပဲ။ ခြဲမအိပ္ဘူး။ ဒီလုိပုံစံန႔ဲ တစ္ပတ္ေလာက္ စကားမေျပာပဲေနၾကတာ။ ၿပီးေတာ့လည္း ေျပလည္သြားတာပါပဲခင္ဗ်။
ဒါေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ငယ္စဥ္ကတည္းက လက္ရွိအခ်ိန္အထိ အေတြ႕အႀကံဳေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။
အဲ ေနာက္တစ္ခုေျပာစရာရွိတာက Facebook သုံးတဲ့အခါလည္းဒီလုိပဲ။ အယူအဆသေဘာထားျခင္း မတူတာေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူမ်ားကုိ ေျပာစရာရွိရင္ေျပာလုိက္တာပဲ။ စိန္ေခၚရန္စတဲ့ စကားလုံးမ်ိဳးတစ္ခါမွမသုံးဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ စာေတြကုိ ေ၀ဖန္သူေတြလည္းရွိတာပဲ။ ဒါကုိကၽြန္ေတာ္က ဘယ့္နယ္မွမေနပါဘူး။ ဘာလုိ႔လဲ ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ကုိက အေ၀ဖန္ခံခ်င္တာကုိး။
(၃)
တစ္ခြက္တည္းနဲ႔ ဘယ္ဟင္းမွ မေကာင္းႏုိင္ဘူး။ တစ္ခြက္တည္းနဲ႔လဲ ဆြမ္းတစ္ပြဲျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ပြဲထဲမွရွိသမွ် ဘယ္ဟင္းမဆုိ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အေရးပါတာခ်ည္းပဲ။
(အမရပူရ တူေမာင္းဆရာေတာ္)
လူရယ္လုိ႔ျဖစ္လာရင္ အေပါင္းအေဖာ္နဲ႔ ေနရမွာအမွန္ပါပဲ။ အဲဒီလုိ အေပါင္းအေဖာ္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရတဲ့အခါ ကုိယ္နဲ႔ သေဘာထားျခင္းမတူတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သေဘာထားမတုိက္ဆုိင္လုိ႔ လမ္းခြဲရ စတမ္းဆုိလွ်င္လည္း တစ္ေယာက္တည္းေနဖုိ႔ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။
ကမၻာႀကီးေပၚက ႏုိင္ငံေတြကုိၾကည့္လုိက္ရင္လည္း အသားအေရာင္ေတြ၊ ဘာသာတရားေတြ၊ ခံယူခ်က္ေတြေၾကာင့္ ကြဲျပားေနတာေတြအမ်ားႀကီးပါ။ တစ္၀မ္းထဲေမြးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြေတာင္ ရန္ျဖစ္တတ္ေသးတာ ဆုိေတာ့မဆန္းလွပါဘူး။
သုိ႔ေသာ္ ဒီလုိပဲ ဆက္ရန္ျဖစ္ေနၾကမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုေလးဟာ သာယာခ်မ္းေျမ့ဖုိ႔ မေကာင္းသလုိ ကမၻာႀကီးေပၚက တစ္ႏုိင္ငံနဲ႔ တစ္ႏုိင္ငံ ရန္စမီးေတြနဲ႔ ေလာင္ၿမိဳက္ေနၾကရင္ ကမၻာႀကီးကေတာ့ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာကြဲသြားမွာ အမွန္ပါပဲ။
မွတ္တမ္းတင္သေလာက္ထဲမွာ ပထမကမၻာစစ္၊ ဒုတိယကမၻာစစ္ျဖစ္လုိက္ၾကတာ။ ဒီအရင္ ေရွ႕ကလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခံယူခ်က္ျခင္းမတူလုိ႔ ဘယ္ေလာက္ထိျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မသိခဲ့လုိ႔ပါ။ ျဖစ္ခဲ့ၾကမွာပါပဲ။
လက္ရွိ ႏုိင္ငံတကာအေျခအေနမွာလည္း တစ္ႏုိင္ငံနဲ႔တစ္ႏိုင္ငံက ခပ္ယဲ့ယဲ့ရယ္။ မွားတာနဲ႔ သူထက္ငါ ဦးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတာပါ။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံထဲမွာပဲၾကည့္ အစုိးရနဲ႔ အတိုက္အခံပါတီ၊ ၿပီးေတာ့ျပည္သူ အကြဲကြဲ အၿပဲၿပဲနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာေရးရာေတြကလည္း တည္ၿငိမ္မႈမရိွၾကပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္ တကယ္လုိ႔မ်ား လေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဂၤါၿဂိဳလ္ေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကမၻာႀကီးေပၚကလူေတြလုိ သက္ရွိေတြမ်ားရွိေနၾကရင္ လနဲ႔ ဒီကမၻာ၊ ဒီကမၻာနဲ႔ အဂၤါၿဂိဳလ္၊ အဂၤါၿဂိဳလ္နဲ႔လ ပတ္လည္ရုိက္ၿပီး တုိက္ပြဲေတြမ်ား ျဖစ္ေနၾကမလား မသိဘူးေနာ္။
(၄)
ျမန္မာ့သမုိင္းစဥ္ကုိၾကည့္ရင္လည္း ျဖစ္လုိက္ၾကတဲ့ စစ္ပြဲေတြအမ်ားႀကီးပဲ။
ကြဲလုိက္ၾကတဲ့ ကြဲၿပဲမႈေတြကလည္း အဆုံးမသတ္ႏုိင္ေအာင္ပါ။ စည္းလုံးညီညြတ္မႈမရွိပဲ ရန္ျဖစ္ေနၾက လုိ႔ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံႀကီးက သူ႔ကၽြန္လက္ေအာက္လည္း က်ေရာက္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။
ဒီလုိ သူ႔ကၽြန္လက္ေအာက္ကေန လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကရမွာလည္း တုိင္းရင္းသားစည္းလုံး ညီညြတ္ေရးကုိ မနည္းတည္ေဆာက္ယူခဲ့ၾကရတာပါ။
ေျမျပန္႔နဲ႔ ေတာင္ေပၚ၊ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ရွမ္း၊ ဗမာ တစ္စိတ္ရွိနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတာကေန ပင္လုံရဲ႕ စိတ္ေတြေၾကာင့္ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းခဲ့ၾကရတာပါ။ ဒီလုိမွ မေပါင္းစည္းပဲ သူတစ္လူ ငါတစ္မင္းနဲ႔ အယူအဆ သေဘာထား လြဲမွားေတြနဲ႔ ေနခဲ့ၾကရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံဆုိတဲ့ ေျမပုံႀကီးက အဂၤါမစုံတဲ့ လူတစ္ေယာက္လုိ ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။
ဦးဘဂ်မ္းရဲ႕ ကာကြန္းေလးတစ္ခု ဖတ္ခဲ့ရဘူးပါတယ္။
လူႏွစ္ေယာက္စကားေျပာေနတာပါ။ တစ္ေယာက္ မင္းနဲ႔ငါ ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ငါက တစ္ဖက္ မင္းကတစ္ဖက္၊ မင္းနဲ႔ငါက တစ္ဖက္ဆုိၿပီး အုပ္စုသုံးစု ခြဲရေအာင္တဲ့။
ဖဆပလ ႏွစ္ျခမ္းကြဲတယ္။ ဖဆပလနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ကြဲတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက တစ္ဖြဲ႕တည္းကုိ ထပ္ကြဲျပန္တယ္။ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေတာ့ သေဘာမတူဆုိၿပီး ဦးေစာနဲ႔ သခင္ဗစိန္က လက္မွတ္မထုိးဘူး။ တုိင္းျပည္က လူတစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း လြတ္လပ္ေရးဆုိတာ ေတာင္းယူရတာမဟုတ္ဘူး၊ တုိက္ယူရတာကြဆုိၿပီး ကြဲၾကျပန္ပါေလေတာ့တယ္။
ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ၊ ဆုိရွယ္လစ္၀ါဒေတြနဲ႔ ၀ါဒအမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲၿပီး ျဖစ္လာလုိက္ၾကတာ ခုဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံေတာ္ သစ္ႀကီးခ်ီတက္ေနပါတယ္ ဆုိတဲ့ အခ်ိန္မွာေရာ ၿငိမ္သြားၾကပါၿပီလား။
သာသနာေရးမွာလည္း အရင္က ေရႊက်င္ဂုိဏ္း၊ သုဓမၼာဂုိဏ္းေတြဆုိၿပီကြဲသြားလုိက္ၾကပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ တရားအားထုတ္ပါတယ္ဆုိတဲ့၊ တရားအလုပ္လုပ္ပါတယ္ဆုိတဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကလည္း မုိးကုတ္ နည္း၊ သဲအင္းဂူနည္း၊ ေ၀ဘူနည္း၊ မဟာစည္နည္းေတြနဲ႔ တရားရဖုိ႔က်င့္ၾကံတာျခင္းအတူတူကုိ ရန္ျဖစ္ေနတတ္ ၾကပါေသးတယ္။ နည္းစနစ္ကြဲတာကုိပဲ သူနည္းအမွန္ ငါ့နည္းအမွန္ဆုိၿပီး ေျပာဆုိၾကပါတယ္။
လက္ရွိအခ်ိန္ကာလမွ သမာသမတ္ၾကတဲ့၊ ဂုဏ္ရွိန္၀ါႀကီးမွလွတဲ့၊ တရားနည္းလည္းၾကလွတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈေတြေၾကာင့္ ေပါင္းစည္းညီညြတ္သြားၾကတာပါ။
ႏုိင္ငံေရးေလာကမွာ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳသူေတြက တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးခံယူခ်က္ျခင္းမတူလုိ႔ တစ္ပါတီနဲ႔ တစ္ပါတီခ်ေနၾကရင္ ဖာရာေထးရာေတြနဲ႔ ျမန္မာျပည္ႀကီး ျဖစ္မွာမလႊဲပါဘူး။
ေၾသာ္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားက ခြဲရ၊ ကြဲရတာ ၀ါသနာႀကီးပုံရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၾကားဖူးတာေလး တစ္ခုသတိ ရမိျပန္ပါတယ္။
အစၥလာမ္ႏွစ္ေယာက္စုမိရင္ ဗလီတစ္လုံးေဆာက္ဖုိ႔ မခက္ခဲဘူး၊ ခရစ္ယာန္ႏွစ္ေယာက္စုမိရင္ ခ်က္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းျဖစ္ဖုိ႔ မခက္ခဲဘူးတဲ့။ အဲ ျမန္မာလူမ်ိဳး ႏွစ္ေယာက္စုမိရင္ေတာ့ ရန္ျဖစ္ဖုိ႔ ၀န္မေလးဘူးတဲ့ ဗ်။ ဟုတ္ကဲ ကုိယ့္ေပါင္ကုိယ္လွန္ေထာင္းလုိ႔ သာသာေလးေထာင္တာမေကာင္းပါဘူး။ နာနာေလးေထာင္းရ တာက အေၾကာအျခင္ေျပမလားလုိ႔ပါ။
(၅)
တစ္ခါက သဂၤဇာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဟသၤာတၿမိဳ႕သုိ႔ တရားေဟာၾကြေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဟသၤာတၿမိဳ႕မွာ ကံ-ဒြါရဂုိဏ္း အယူကြဲေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကုိ ကံဖက္က ဒါယကာမ်ားေရာ၊ ဒြါရဘက္က ဒါယကာမ်ားပါ ဆရာေတာ့ထံ ဆည္းကပ္ခစားၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကံ-ဒြါရ ကြဲတာေတြကုိ ေလွ်ာက္တင္ၾကပါတယ္။
ဆရာေတာ္က မင္းတုိ႔ ကံ-ဒြါရ ႏွစ္မ်ိဳးရႈပ္တာက ဘုိးတရုတ္ ဖက္ေရာင္းသြားသကဲ့သုိ႔ ရွိေပသည္လုိ႔ မိန္႔ ေတာ္မူပါတယ္။ ဒါယကာေတြရဲ႕ ေလွ်ာက္တင္မႈေၾကာင့္ ဘုိးတရုတ္ဖက္ေရာင္းသြားတဲ့ ဥပမာကုိ ေဟာေၾကား ေတာ္မူပါတယ္။
တစ္ခါက ျပည္ၿမိဳ႕မွာ ေမာင္တရုတ္နဲ႔ ဇနီးျဖစ္သူ မိတုတ္ဆုိတာရွိပါတယ္။ ဇနီးျဖစ္သူမိတုတ္က ရန္ကုန္မွာ ဖက္ေစ်းေကာင္းတာေၾကာင့္ ေမာင္တရုတ္ကုိ ဖက္ေရာင္းဖုိ႔ လြတ္ပါတယ္။ ေမာင္တရုတ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဆုိတာ တစ္ခါမွ် မေရာက္ဖူးလုိ႔ ဘယ္လုိသြားရမလဲလုိ႔ ေျပာပါတယ္။
မိတုတ္က ပုတ္ႀကီး ပုတ္ေသးႏွစ္လုံးကုိ ၿပီးေအာင္ရက္ၿပီး ဖက္မ်ားကုိ အဆင္သင့္ထည့္ထားဖုိ႔ေျပာ တယ္။ ဒါနဲ႔ ေမာင္တရုတ္က ဇနီးျဖစ္သူခုိင္းတဲ့အတုိင္း လုပ္ၿပီးလုိ႔ ၿပီးစီးေတာ့ ဘယ္လုိသြားရမလဲ လမ္းညႊန္ေတာ့လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။
မိတုတ္က ေဟာသည္က သည္လုိသြား၊ ပုတ္ႀကီးကုိ ေရွ႕ကထား၊ သင္ညာအမွတ္အားျဖင့္ ပုတ္ႀကီးသြားရာကုိသာ အၿမဲမွတ္လုိက္ေပေတာ့ ဆုိၿပီး ေမာင္တရုတ္ကုိ ဖက္ေရာင္းဖုိ႔လႊတ္လုိက္ပါသတဲ့။
ေမာင္တရုတ္လည္း ထြက္လာလုိက္တာ ခရီးေ၀းေရာက္ေတာ့ ပင္ပန္းလုိ႔ပုတ္ေတြခ်ၿပီးနားပါတယ္။ သူနားတဲ့အခ်ိန္မွာ ခရီးသြားေတြက သူ႔ပုတ္ေတြက လမ္းပိတ္ေနတယ္ဆုိၿပီး ေရႊ႕ထားလုိက္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ပုတ္ႀကီးနဲ႔ ပုတ္ငယ္က အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားတယ္။
ေမာင္တရုတ္က တေမွးႏုိးရာကေနထၿပီး ပုတ္ႀကီးအတုိင္းေရွ႕ဆက္သြားပါေတာ့တယ္။ တျဖညး္ျဖည္း ခရီးၾကာလာတဲ့အခါ ျပည္ၿမိဳ႕ကုိျပန္ေရာက္လာေတာ့တယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ရန္ကုန္က ျပည္ၿမိဳ႕နဲ႔ မကြာလွပါလား။ ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီးကလည္း ျပည္က ေရႊဆံေတာ္ႀကီးအတုိင္းပါပဲလားလုိ႔ ထင္မွတ္ေနတယ္တဲ့။
ဒါနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲေတြ၀င္ၿပီး ဖက္ေရာင္းသတဲ့။ ေရာင္းရင္က သူ႔အိမ္နားေရာက္လာေတာ့ ငါ့အိမ္နဲ႔ တူပါလားေပါ့။ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ မိတုတ္က အိမ္ေရွ႕ထြက္လာတာနဲ႔ တုိးပါေရာ။ မိတုတ္က ငါ့ေယာက်ာ္း ဖက္ေရာင္းသြားတာျမန္လုိက္တာ ဘယ္လုိျဖစ္ပါ့လိမ့္ဆုိၿပီး အနားကပ္သြားတာ။
ေမာင္တရုတ္က မိတုတ္ကုိေသခ်ာၾကည့္ၿပီး အမိရယ္ အမိမွာ ညီအစ္မအရင္း အမႊာမ်ားရွိလားလုိ႔ ေမးတယ္။ မိတုတ္က ဘာေျပာမလဲ နားေထာင္ရင္း မရွိပါဘူးလုိ႔ ေျဖသတဲ့။
အုိ ျပည္ၿမိဳ႕ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမႏွင့္ ပုံရူပအလြန္တူလြန္းလုိ႔ပါ လုိ႔ေျပာသတဲ့။
အဲဒီအခါမွာ မယားမိတုတ္က ရုတ္တရက္ ေသွ်ာင္ကုိဆြဲၿပီး ဘယ္ႏွယ္ေၾကာင့္ ျပည္ကုိျပန္ေရာက္ေနလဲ ဆုိၿပီး ေက်ာျပင္ကုိ ေျဗာတင္ၿပီးထုေတာ့တာပါပဲ။ ဒီအခါ ဖုိးတရုတ္က-
မုိက္ပါဘိရွင္မရယ္ ငါ့ကုိ ညည္းမလုပ္နဲ႔။ ပုတ္ႀကီးကုိသာ ဓားနဲ႔ ခုတ္ပစ္လုိက္ပါေတာ့တဲ့။
ဆရာေတာ္က ဖုိးတရုတ္ဖက္ေရာင္းပုံပမာေဟာၿပီး မင္းတုိ႔ ကံ-ဒြါရရႈပ္နည္းမွာလည္း ပုတ္ႀကီးကုိ ဓားႏွင့္ခုတ္ပစ္လုိက္မွ ၿငိမ္းေတာ့မယ္ထင္သည္ဟု ေဟာမိန္႔ခဲ့ပါတယ္။
(၆)
ျပည္သူ႔အေရး၊ ျပည္သူ႔အတြက္၊ ဒီမုိကေရစီ၊ လူသားအခြင့္အေရး၊ ႏုိင္ငံအက်ိဳးဆုိၿပီး တစ္ပါတီနဲ႔ တစ္ပါတီ အၿပိဳင္ေအာ္လုိက္ၾက၊ ၿပီးေတာ့ရန္ျဖစ္လုိက္ၾက။
တုိင္းရင္းသားေတြနဲ႔ စည္းလုံးညီညြတ္ေရး၊ စစ္ပြဲေတြရပ္စဲေရး ေဆြးေႏြး၀ိုင္းေတြလုပ္လုိက္ၾက၊ ၿပီးေတာ့ တဒိန္းဒိန္းတဒုိင္းဒုိင္း ပစ္လုိက္ၾက။
ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကုိ တကယ္ခ်စ္တာမွန္လွ်င္၊ တကယ္တုိးတက္လုိတာမွန္လွ်င္ မတူတဲ့ နည္းလမ္း၀ါဒ ေတြ၊ အယူအဆေတြ၊ အတၱေတြကုိ ခဏထားၿပီး ႏုိင္ငံအက်ိဳးအတြက္တူတာေတြကုိ လက္တြဲ အေကာင္အထည္ေဖာ္လုိက္ၾကရင္ ပုိေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။
ဒီလုိမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ဆက္ၿပီးရန္ျဖစ္ေနၾကမယ္၊ တစ္ဖြဲ႕နဲ႔တစ္ဖြဲ႕ ပုတ္ခတ္ေျပာဆုိေနၾကမယ္ ဆုိလွ်င္ျဖင့္ ပုတ္ႀကီးကုိသာ ဓားနဲ႔ခုတ္ပစ္လုိက္ပါေတာ့လုိ႔သာ ဆုိရဖြယ္ရွိပါေခ်ေတာ့တယ္။
ေမာင္ပုိင္
၉-၉-၂၀၁၃။
— with Yaung Ni Oo and 40 others.Clik here to view.
(၁)
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမသုံးေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အထက္က အစ္မ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေအာက္က ညီ၊ ကၽြန္ေတာ္က အလတ္ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္ညီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ကြာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ေလးငါးႏွစ္ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ရြယ္တူျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ညွက္ေနတာေလ။ ဒီေတာ့ အေဖအေမက အ၀တ္အစား ဆင္ရင္ အတူတူဆင္တယ္။ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ ၀တ္လုိက္ရင္ ဆင္တူကမ်ားတယ္။ ဒီေတာ့ မသိတဲ့လူေတြက အမႊာလား အၿမဲေမးၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္က ခပ္ငယ္ငယ္ သိပ္တည့္လွတယ္မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မကေတာ့ ရန္ျဖစ္တာ နည္းတယ္။ အဲ ကၽြန္ေတာ့္ညီကေတာ့ ရန္ပတ္ျဖစ္ေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ျဖစ္လုိက္ အစ္မျဖစ္သူနဲ႔ ရန္ျဖစ္လုိက္။
တစ္အိမ္ထဲက တစ္၀မ္းတည္းေမြးတဲ့ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္ဟာ ငယ္စဥ္က ရန္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။
(၂)
ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ရန္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ခပ္ရွားရွားရယ္။ အဲ ေဘာလုံးကန္တဲ့အခါမ်ိဳးေတြ ဆုိရင္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလရန္ျဖစ္တတ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့ ရန္ျဖစ္ရတာ ရွက္လာသလုိ၊ ေအးေအး ေဆးေဆးေနတဲ့အခ်ိန္မ်ားလာေတာ့ ဘယ္သူ႔နဲ႔မွ ရန္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
လုပ္ငန္းခြင္၀င္ေတာ့လည္း မတစ္ေထာင္သားေတြနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳဆက္ဆံရပါတယ္။ အယူအဆအေတြး အေခၚမတူတာေတြ၊ ခံယူခ်က္မတူတာေတြ၊ နယ္ေျမေဒသကြာျခားမႈအရ အေျပာအဆုိ စရုိက္မတူေတြနဲ႔ ေတြ႕ ႀကံဳရပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စေနာက္ၿပီး အစလြန္လုိ႔ စိတ္ဆုိးတာက လြဲလုိ႔ ႀကီးႀကီးမားမား ရန္ျဖစ္တယ္ဆုိတာမရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။
ေအာ္ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမနဲ႔လား။ ေျပာရင္ ယုံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ခုထိ ရန္မျဖစ္ဘူး။ စကားမေျပာတာပဲ ရွိတယ္။ စိတ္ဆုိးရင္ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က စကားမေျပာေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္လုပ္စရာရွိတာေတြကုိ ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္ကိုင္ေနၾကၿမဲပဲ။ ထမင္းစားလည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ပဲ၊ အိပ္ေတာ့လည္း တစ္အိပ္ယာထဲ အတူတူအိပ္တာပဲ။ ခြဲမအိပ္ဘူး။ ဒီလုိပုံစံန႔ဲ တစ္ပတ္ေလာက္ စကားမေျပာပဲေနၾကတာ။ ၿပီးေတာ့လည္း ေျပလည္သြားတာပါပဲခင္ဗ်။
ဒါေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ငယ္စဥ္ကတည္းက လက္ရွိအခ်ိန္အထိ အေတြ႕အႀကံဳေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။
အဲ ေနာက္တစ္ခုေျပာစရာရွိတာက Facebook သုံးတဲ့အခါလည္းဒီလုိပဲ။ အယူအဆသေဘာထားျခင္း မတူတာေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူမ်ားကုိ ေျပာစရာရွိရင္ေျပာလုိက္တာပဲ။ စိန္ေခၚရန္စတဲ့ စကားလုံးမ်ိဳးတစ္ခါမွမသုံးဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ စာေတြကုိ ေ၀ဖန္သူေတြလည္းရွိတာပဲ။ ဒါကုိကၽြန္ေတာ္က ဘယ့္နယ္မွမေနပါဘူး။ ဘာလုိ႔လဲ ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ကုိက အေ၀ဖန္ခံခ်င္တာကုိး။
(၃)
တစ္ခြက္တည္းနဲ႔ ဘယ္ဟင္းမွ မေကာင္းႏုိင္ဘူး။ တစ္ခြက္တည္းနဲ႔လဲ ဆြမ္းတစ္ပြဲျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ပြဲထဲမွရွိသမွ် ဘယ္ဟင္းမဆုိ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အေရးပါတာခ်ည္းပဲ။
(အမရပူရ တူေမာင္းဆရာေတာ္)
လူရယ္လုိ႔ျဖစ္လာရင္ အေပါင္းအေဖာ္နဲ႔ ေနရမွာအမွန္ပါပဲ။ အဲဒီလုိ အေပါင္းအေဖာ္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရတဲ့အခါ ကုိယ္နဲ႔ သေဘာထားျခင္းမတူတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သေဘာထားမတုိက္ဆုိင္လုိ႔ လမ္းခြဲရ စတမ္းဆုိလွ်င္လည္း တစ္ေယာက္တည္းေနဖုိ႔ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။
ကမၻာႀကီးေပၚက ႏုိင္ငံေတြကုိၾကည့္လုိက္ရင္လည္း အသားအေရာင္ေတြ၊ ဘာသာတရားေတြ၊ ခံယူခ်က္ေတြေၾကာင့္ ကြဲျပားေနတာေတြအမ်ားႀကီးပါ။ တစ္၀မ္းထဲေမြးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြေတာင္ ရန္ျဖစ္တတ္ေသးတာ ဆုိေတာ့မဆန္းလွပါဘူး။
သုိ႔ေသာ္ ဒီလုိပဲ ဆက္ရန္ျဖစ္ေနၾကမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုေလးဟာ သာယာခ်မ္းေျမ့ဖုိ႔ မေကာင္းသလုိ ကမၻာႀကီးေပၚက တစ္ႏုိင္ငံနဲ႔ တစ္ႏုိင္ငံ ရန္စမီးေတြနဲ႔ ေလာင္ၿမိဳက္ေနၾကရင္ ကမၻာႀကီးကေတာ့ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာကြဲသြားမွာ အမွန္ပါပဲ။
မွတ္တမ္းတင္သေလာက္ထဲမွာ ပထမကမၻာစစ္၊ ဒုတိယကမၻာစစ္ျဖစ္လုိက္ၾကတာ။ ဒီအရင္ ေရွ႕ကလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခံယူခ်က္ျခင္းမတူလုိ႔ ဘယ္ေလာက္ထိျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မသိခဲ့လုိ႔ပါ။ ျဖစ္ခဲ့ၾကမွာပါပဲ။
လက္ရွိ ႏုိင္ငံတကာအေျခအေနမွာလည္း တစ္ႏုိင္ငံနဲ႔တစ္ႏိုင္ငံက ခပ္ယဲ့ယဲ့ရယ္။ မွားတာနဲ႔ သူထက္ငါ ဦးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတာပါ။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံထဲမွာပဲၾကည့္ အစုိးရနဲ႔ အတိုက္အခံပါတီ၊ ၿပီးေတာ့ျပည္သူ အကြဲကြဲ အၿပဲၿပဲနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာေရးရာေတြကလည္း တည္ၿငိမ္မႈမရိွၾကပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္ တကယ္လုိ႔မ်ား လေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဂၤါၿဂိဳလ္ေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကမၻာႀကီးေပၚကလူေတြလုိ သက္ရွိေတြမ်ားရွိေနၾကရင္ လနဲ႔ ဒီကမၻာ၊ ဒီကမၻာနဲ႔ အဂၤါၿဂိဳလ္၊ အဂၤါၿဂိဳလ္နဲ႔လ ပတ္လည္ရုိက္ၿပီး တုိက္ပြဲေတြမ်ား ျဖစ္ေနၾကမလား မသိဘူးေနာ္။
(၄)
ျမန္မာ့သမုိင္းစဥ္ကုိၾကည့္ရင္လည္း ျဖစ္လုိက္ၾကတဲ့ စစ္ပြဲေတြအမ်ားႀကီးပဲ။
ကြဲလုိက္ၾကတဲ့ ကြဲၿပဲမႈေတြကလည္း အဆုံးမသတ္ႏုိင္ေအာင္ပါ။ စည္းလုံးညီညြတ္မႈမရွိပဲ ရန္ျဖစ္ေနၾက လုိ႔ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံႀကီးက သူ႔ကၽြန္လက္ေအာက္လည္း က်ေရာက္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။
ဒီလုိ သူ႔ကၽြန္လက္ေအာက္ကေန လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကရမွာလည္း တုိင္းရင္းသားစည္းလုံး ညီညြတ္ေရးကုိ မနည္းတည္ေဆာက္ယူခဲ့ၾကရတာပါ။
ေျမျပန္႔နဲ႔ ေတာင္ေပၚ၊ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ရွမ္း၊ ဗမာ တစ္စိတ္ရွိနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတာကေန ပင္လုံရဲ႕ စိတ္ေတြေၾကာင့္ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းခဲ့ၾကရတာပါ။ ဒီလုိမွ မေပါင္းစည္းပဲ သူတစ္လူ ငါတစ္မင္းနဲ႔ အယူအဆ သေဘာထား လြဲမွားေတြနဲ႔ ေနခဲ့ၾကရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံဆုိတဲ့ ေျမပုံႀကီးက အဂၤါမစုံတဲ့ လူတစ္ေယာက္လုိ ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။
ဦးဘဂ်မ္းရဲ႕ ကာကြန္းေလးတစ္ခု ဖတ္ခဲ့ရဘူးပါတယ္။
လူႏွစ္ေယာက္စကားေျပာေနတာပါ။ တစ္ေယာက္ မင္းနဲ႔ငါ ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ငါက တစ္ဖက္ မင္းကတစ္ဖက္၊ မင္းနဲ႔ငါက တစ္ဖက္ဆုိၿပီး အုပ္စုသုံးစု ခြဲရေအာင္တဲ့။
ဖဆပလ ႏွစ္ျခမ္းကြဲတယ္။ ဖဆပလနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ကြဲတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက တစ္ဖြဲ႕တည္းကုိ ထပ္ကြဲျပန္တယ္။ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေတာ့ သေဘာမတူဆုိၿပီး ဦးေစာနဲ႔ သခင္ဗစိန္က လက္မွတ္မထုိးဘူး။ တုိင္းျပည္က လူတစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း လြတ္လပ္ေရးဆုိတာ ေတာင္းယူရတာမဟုတ္ဘူး၊ တုိက္ယူရတာကြဆုိၿပီး ကြဲၾကျပန္ပါေလေတာ့တယ္။
ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ၊ ဆုိရွယ္လစ္၀ါဒေတြနဲ႔ ၀ါဒအမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲၿပီး ျဖစ္လာလုိက္ၾကတာ ခုဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံေတာ္ သစ္ႀကီးခ်ီတက္ေနပါတယ္ ဆုိတဲ့ အခ်ိန္မွာေရာ ၿငိမ္သြားၾကပါၿပီလား။
သာသနာေရးမွာလည္း အရင္က ေရႊက်င္ဂုိဏ္း၊ သုဓမၼာဂုိဏ္းေတြဆုိၿပီကြဲသြားလုိက္ၾကပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ တရားအားထုတ္ပါတယ္ဆုိတဲ့၊ တရားအလုပ္လုပ္ပါတယ္ဆုိတဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကလည္း မုိးကုတ္ နည္း၊ သဲအင္းဂူနည္း၊ ေ၀ဘူနည္း၊ မဟာစည္နည္းေတြနဲ႔ တရားရဖုိ႔က်င့္ၾကံတာျခင္းအတူတူကုိ ရန္ျဖစ္ေနတတ္ ၾကပါေသးတယ္။ နည္းစနစ္ကြဲတာကုိပဲ သူနည္းအမွန္ ငါ့နည္းအမွန္ဆုိၿပီး ေျပာဆုိၾကပါတယ္။
လက္ရွိအခ်ိန္ကာလမွ သမာသမတ္ၾကတဲ့၊ ဂုဏ္ရွိန္၀ါႀကီးမွလွတဲ့၊ တရားနည္းလည္းၾကလွတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈေတြေၾကာင့္ ေပါင္းစည္းညီညြတ္သြားၾကတာပါ။
ႏုိင္ငံေရးေလာကမွာ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳသူေတြက တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးခံယူခ်က္ျခင္းမတူလုိ႔ တစ္ပါတီနဲ႔ တစ္ပါတီခ်ေနၾကရင္ ဖာရာေထးရာေတြနဲ႔ ျမန္မာျပည္ႀကီး ျဖစ္မွာမလႊဲပါဘူး။
ေၾသာ္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားက ခြဲရ၊ ကြဲရတာ ၀ါသနာႀကီးပုံရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၾကားဖူးတာေလး တစ္ခုသတိ ရမိျပန္ပါတယ္။
အစၥလာမ္ႏွစ္ေယာက္စုမိရင္ ဗလီတစ္လုံးေဆာက္ဖုိ႔ မခက္ခဲဘူး၊ ခရစ္ယာန္ႏွစ္ေယာက္စုမိရင္ ခ်က္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းျဖစ္ဖုိ႔ မခက္ခဲဘူးတဲ့။ အဲ ျမန္မာလူမ်ိဳး ႏွစ္ေယာက္စုမိရင္ေတာ့ ရန္ျဖစ္ဖုိ႔ ၀န္မေလးဘူးတဲ့ ဗ်။ ဟုတ္ကဲ ကုိယ့္ေပါင္ကုိယ္လွန္ေထာင္းလုိ႔ သာသာေလးေထာင္တာမေကာင္းပါဘူး။ နာနာေလးေထာင္းရ တာက အေၾကာအျခင္ေျပမလားလုိ႔ပါ။
(၅)
တစ္ခါက သဂၤဇာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဟသၤာတၿမိဳ႕သုိ႔ တရားေဟာၾကြေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဟသၤာတၿမိဳ႕မွာ ကံ-ဒြါရဂုိဏ္း အယူကြဲေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကုိ ကံဖက္က ဒါယကာမ်ားေရာ၊ ဒြါရဘက္က ဒါယကာမ်ားပါ ဆရာေတာ့ထံ ဆည္းကပ္ခစားၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကံ-ဒြါရ ကြဲတာေတြကုိ ေလွ်ာက္တင္ၾကပါတယ္။
ဆရာေတာ္က မင္းတုိ႔ ကံ-ဒြါရ ႏွစ္မ်ိဳးရႈပ္တာက ဘုိးတရုတ္ ဖက္ေရာင္းသြားသကဲ့သုိ႔ ရွိေပသည္လုိ႔ မိန္႔ ေတာ္မူပါတယ္။ ဒါယကာေတြရဲ႕ ေလွ်ာက္တင္မႈေၾကာင့္ ဘုိးတရုတ္ဖက္ေရာင္းသြားတဲ့ ဥပမာကုိ ေဟာေၾကား ေတာ္မူပါတယ္။
တစ္ခါက ျပည္ၿမိဳ႕မွာ ေမာင္တရုတ္နဲ႔ ဇနီးျဖစ္သူ မိတုတ္ဆုိတာရွိပါတယ္။ ဇနီးျဖစ္သူမိတုတ္က ရန္ကုန္မွာ ဖက္ေစ်းေကာင္းတာေၾကာင့္ ေမာင္တရုတ္ကုိ ဖက္ေရာင္းဖုိ႔ လြတ္ပါတယ္။ ေမာင္တရုတ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဆုိတာ တစ္ခါမွ် မေရာက္ဖူးလုိ႔ ဘယ္လုိသြားရမလဲလုိ႔ ေျပာပါတယ္။
မိတုတ္က ပုတ္ႀကီး ပုတ္ေသးႏွစ္လုံးကုိ ၿပီးေအာင္ရက္ၿပီး ဖက္မ်ားကုိ အဆင္သင့္ထည့္ထားဖုိ႔ေျပာ တယ္။ ဒါနဲ႔ ေမာင္တရုတ္က ဇနီးျဖစ္သူခုိင္းတဲ့အတုိင္း လုပ္ၿပီးလုိ႔ ၿပီးစီးေတာ့ ဘယ္လုိသြားရမလဲ လမ္းညႊန္ေတာ့လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။
မိတုတ္က ေဟာသည္က သည္လုိသြား၊ ပုတ္ႀကီးကုိ ေရွ႕ကထား၊ သင္ညာအမွတ္အားျဖင့္ ပုတ္ႀကီးသြားရာကုိသာ အၿမဲမွတ္လုိက္ေပေတာ့ ဆုိၿပီး ေမာင္တရုတ္ကုိ ဖက္ေရာင္းဖုိ႔လႊတ္လုိက္ပါသတဲ့။
ေမာင္တရုတ္လည္း ထြက္လာလုိက္တာ ခရီးေ၀းေရာက္ေတာ့ ပင္ပန္းလုိ႔ပုတ္ေတြခ်ၿပီးနားပါတယ္။ သူနားတဲ့အခ်ိန္မွာ ခရီးသြားေတြက သူ႔ပုတ္ေတြက လမ္းပိတ္ေနတယ္ဆုိၿပီး ေရႊ႕ထားလုိက္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ပုတ္ႀကီးနဲ႔ ပုတ္ငယ္က အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားတယ္။
ေမာင္တရုတ္က တေမွးႏုိးရာကေနထၿပီး ပုတ္ႀကီးအတုိင္းေရွ႕ဆက္သြားပါေတာ့တယ္။ တျဖညး္ျဖည္း ခရီးၾကာလာတဲ့အခါ ျပည္ၿမိဳ႕ကုိျပန္ေရာက္လာေတာ့တယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ရန္ကုန္က ျပည္ၿမိဳ႕နဲ႔ မကြာလွပါလား။ ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီးကလည္း ျပည္က ေရႊဆံေတာ္ႀကီးအတုိင္းပါပဲလားလုိ႔ ထင္မွတ္ေနတယ္တဲ့။
ဒါနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲေတြ၀င္ၿပီး ဖက္ေရာင္းသတဲ့။ ေရာင္းရင္က သူ႔အိမ္နားေရာက္လာေတာ့ ငါ့အိမ္နဲ႔ တူပါလားေပါ့။ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ မိတုတ္က အိမ္ေရွ႕ထြက္လာတာနဲ႔ တုိးပါေရာ။ မိတုတ္က ငါ့ေယာက်ာ္း ဖက္ေရာင္းသြားတာျမန္လုိက္တာ ဘယ္လုိျဖစ္ပါ့လိမ့္ဆုိၿပီး အနားကပ္သြားတာ။
ေမာင္တရုတ္က မိတုတ္ကုိေသခ်ာၾကည့္ၿပီး အမိရယ္ အမိမွာ ညီအစ္မအရင္း အမႊာမ်ားရွိလားလုိ႔ ေမးတယ္။ မိတုတ္က ဘာေျပာမလဲ နားေထာင္ရင္း မရွိပါဘူးလုိ႔ ေျဖသတဲ့။
အုိ ျပည္ၿမိဳ႕ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမႏွင့္ ပုံရူပအလြန္တူလြန္းလုိ႔ပါ လုိ႔ေျပာသတဲ့။
အဲဒီအခါမွာ မယားမိတုတ္က ရုတ္တရက္ ေသွ်ာင္ကုိဆြဲၿပီး ဘယ္ႏွယ္ေၾကာင့္ ျပည္ကုိျပန္ေရာက္ေနလဲ ဆုိၿပီး ေက်ာျပင္ကုိ ေျဗာတင္ၿပီးထုေတာ့တာပါပဲ။ ဒီအခါ ဖုိးတရုတ္က-
မုိက္ပါဘိရွင္မရယ္ ငါ့ကုိ ညည္းမလုပ္နဲ႔။ ပုတ္ႀကီးကုိသာ ဓားနဲ႔ ခုတ္ပစ္လုိက္ပါေတာ့တဲ့။
ဆရာေတာ္က ဖုိးတရုတ္ဖက္ေရာင္းပုံပမာေဟာၿပီး မင္းတုိ႔ ကံ-ဒြါရရႈပ္နည္းမွာလည္း ပုတ္ႀကီးကုိ ဓားႏွင့္ခုတ္ပစ္လုိက္မွ ၿငိမ္းေတာ့မယ္ထင္သည္ဟု ေဟာမိန္႔ခဲ့ပါတယ္။
(၆)
ျပည္သူ႔အေရး၊ ျပည္သူ႔အတြက္၊ ဒီမုိကေရစီ၊ လူသားအခြင့္အေရး၊ ႏုိင္ငံအက်ိဳးဆုိၿပီး တစ္ပါတီနဲ႔ တစ္ပါတီ အၿပိဳင္ေအာ္လုိက္ၾက၊ ၿပီးေတာ့ရန္ျဖစ္လုိက္ၾက။
တုိင္းရင္းသားေတြနဲ႔ စည္းလုံးညီညြတ္ေရး၊ စစ္ပြဲေတြရပ္စဲေရး ေဆြးေႏြး၀ိုင္းေတြလုပ္လုိက္ၾက၊ ၿပီးေတာ့ တဒိန္းဒိန္းတဒုိင္းဒုိင္း ပစ္လုိက္ၾက။
ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကုိ တကယ္ခ်စ္တာမွန္လွ်င္၊ တကယ္တုိးတက္လုိတာမွန္လွ်င္ မတူတဲ့ နည္းလမ္း၀ါဒ ေတြ၊ အယူအဆေတြ၊ အတၱေတြကုိ ခဏထားၿပီး ႏုိင္ငံအက်ိဳးအတြက္တူတာေတြကုိ လက္တြဲ အေကာင္အထည္ေဖာ္လုိက္ၾကရင္ ပုိေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။
ဒီလုိမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ဆက္ၿပီးရန္ျဖစ္ေနၾကမယ္၊ တစ္ဖြဲ႕နဲ႔တစ္ဖြဲ႕ ပုတ္ခတ္ေျပာဆုိေနၾကမယ္ ဆုိလွ်င္ျဖင့္ ပုတ္ႀကီးကုိသာ ဓားနဲ႔ခုတ္ပစ္လုိက္ပါေတာ့လုိ႔သာ ဆုိရဖြယ္ရွိပါေခ်ေတာ့တယ္။
ေမာင္ပုိင္
၉-၉-၂၀၁၃။