ဘဝမွာ ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္တဲ့ အလုပ္ေတြကုိ ေရြးခ်ယ္လုိက္ရတဲ့ အေျခအေနလည္း ရွိတတ္ သည္။ BPA တပ္မေတာ္ တည္ေထာင္ျပီး တလခန္႔အၾကာ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ လႈပ္ရွားခြင္ ေလ့လာေရးခရီး ထြက္ရန္ျပင္ဆင္ရျပန္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ လုိက္ပါမည့္ ရဲေဘာ္ေလးတဦးႏွင့္ က်ေနာ္ ေပါင္း ၂ ဦးသာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ပထမအၾကိမ္သြားေရာက္မည့္ ရလလဖ အဖဲြ႔တည္ရွိရာ ေနာင္ေထာင္ ရွမ္းကယားနယ္စပ္ဘက္ မဟုတ္ေတာ့။ ကယားျပည္နယ္ အတြင္းပုိင္းမွ ျဖတ္ေက်ာ္ဝင္ေရာက္ရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။
ခရီးမထြက္မီ လုိအပ္သည္မ်ားကုိ ျပင္ဆင္ရင္း ထုိညေကာင္းစြာပင္ အိပ္၍မရ။ ဝင္ေရာက္ရမည့္ လမ္းေၾကာင္း ကုိ စိတ္ကူးျဖင့္ ပံုေဖာ္ၾကည့္ေနမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ မည္သုိ႔မွ စဥ္းစား၍နုိင္ေသးသျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ျဖစ္ေပၚလာ ေသာ အေျခအေနေပၚ မူတည္ျပီး လႈပ္ရွားသြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ က်ေနာ့္ နံေဘး အျပစ္ကင္းစင္စြာ အိပ္ေမာက်ေနေသာ သမီးတုိ႔ကုိ ၾကည့္ရင္း ဆုိ႔နင့္ေနမိသည္။ ဇနီးသည္ထံမွေတာ့ ဆုိးသည္ေကာင္းသည္ ဆုိသည့္ စကား တခြန္းတပါဒမွ ထြက္မလာ။ သူလည္း အိပ္မရ။ အေတြးႏြံထဲနစ္ေနပံုရသည္။ တခ်က္တခ်က္ သူ၏သက္ျပင္းခ်သံ က်ေနာ့္နားစည္တြင္းသုိ႔ မၾကာခဏဝင္ေရာက္လာသည္။ သူ႔ရင္တြင္း၌လည္း မည္မွ်ပူေလာင္ေနမည္ကုိ က်ေနာ္သိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေျဖသိမ့္ရန္ခြန္အားတုိ႔သည္ က်ေနာ့္ ၌မရွိ။
ေတာ္လွန္ေရး နယ္ေျမသုိ႔ အသြင္ကူးေျပာင္းေရာက္ရွိလာေသာ ရဲေဘာ္အေတာ္မ်ားမ်ား အသက္ဆံုးရႈံးခဲ့ၾက ရသည္။ ၾကက္တူေရြးကေတာ္ေတာ္ မယ္ေဘာ္ကကဲကဲ ဆုိသကဲ့သုိ႔ ေအာက္ေျခပုိင္းတြင္သာ ဇာတ္လမ္းသိမ္း ခဲ့ရသည္။ ထုိရဲေဘာ္မ်ား ဘဝလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ စြန္႔စြန္႔စားစား က်ေနာ္လႈပ္ရွားရမည္ကုိ ခံယူထားေသာ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။ ကုိယ္ေဖာက္ေသာလမ္းကုိ ကုိယ္ေလွ်ာက္ရမည္မွာ ဓမၼတာပင္။ လင္းၾကက္တြန္သံ ၾကားမွ အေတြးမ်ားလည္း ျပတ္ေတာက္သြားသည္။ ဇနီးသည္ကလည္း စားေသာက္ရန္အတြက္ မီးဖုိထဲတြင္ ခ်က္ျပဳတ္ေနေလသည္။ အိပ္ေမာက်ေနေသာ သမီးတို႔ပါးျပင္ကုိ အနမ္းေပးျပီး အခန္းျပင္သုိ႔ က်ေနာ္ထြက္လာ သည္။ ဇနီးသည္အနီးခ်ဥ္းကပ္ျပီး သမီးတုိ႔ကုိ ဂရုစုိက္ေပးရန္ တဖြဖြမွာၾကားျဖစ္သည္။ ထုိအခါ ဇနီးသည္မွ တံု႔ျပန္လာခဲ့သည္။ “စိတ္ခ်ပါဟယ္…. နင့္ခရီးကုိသာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္ေအာင္ သြားပါ။ ေနာက္ေၾကာင္းအတြက္ ပူပင္ေသာက မျဖစ္ပါနဲ႔ ကေလးေတြကုိလည္း ငါေကာင္းမြန္စြာ ေစာင့္ေရွာက္ပါမယ္။ ဘုရားသခင္ကလည္း ငါတုိ႔မိသားစုကုိ ေစာင့္ေရွာက္ပါလိမ့္မယ္” ဟု ေျပာလာသည္။ မည္သုိ႔မွ် ခြန္းတံု႔မျပန္နုိင္။ ထုပ္ပုိးထားေသာေက်ာပုိးအိတ္ကုိ လြယ္ကာ ခရီးထြက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။
က်ေနာ့္ အိမ္ႏွင့္တပ္စခန္းက ၃ နာရီခန္႔ ခရီးႏွင္ရသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္လုိက္ပါမည့္ရဲေဘာ္ေလးႏွင့္ က်ေနာ္ စကားပင္ မဆုိျဖစ္ၾက။ အေတြး ကုိယ္စီျဖင့္ ေတာင္ေပၚတပ္စခန္းသုိ႔ လွမ္းေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေန႔လည္ပုိင္းေလာက္တြင္ တပ္စခန္းသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္သြားေတာ့ ခရီးထြက္မည့္ ရဲေဘာ္မ်ားမွာလည္း အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ ယူေဆာင္သြားမည့္ ပစၥည္းမ်ားကုိ တပ္ခဲြမွဴးျဖစ္သူမွ လုိက္လံစစ္ေဆးလ်က္ရွိသည္။ ရဲေဘာ္တဦးလွ်င္ ေသနတ္ တလက၊္ က်ည္ ၄၅၀ ေတာင့္၊ ဟန္းေကာ ၁ လံုး၊ ဓား၊ ဆန္နုိ႔ဆီဘူး ၃၀ ဆန္႔ ဆန္ၾကိဳးတေခ်ာင္း၊ အမယ္စံုထုပ္၊ ယူနီေဖာင္း ၂ စံု၊ ျခင္ေထာင္၊ မုိးကာႏွင့္ လုိအပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိ ယူေဆာင္ေစသည္။
ေနာက္တေန႔ နံနက္ ၅ နာရီထုိးသည္ႏွင့္ ခရီးစတင္ၾကရသည္။ လမ္းမ်ားကုိ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္း၍ သြားရသည္။ ေတာင္ေၾကာမ်ားကုိ ေဝ့ဝုိက္ ၍ ခရီးဆက္ရသည္။ အဓိက မုိင္းမနင္းမိေစေရးအတြက္ ျဖစ္သည္။ ထုိေဒသတြင္ အစုိးရတပ္မွ ေထာင္ထားေသာ မုိင္းမ်ား ရွိသလုိ ေတာ္လွန္ေရးဘက္မွ ေထာင္ျပီး စြန္႔ပစ္ထားေသာ မုိင္းမ်ားမွာလည္း ဒုနဲ႔ေဒး ရွိသည္ဟု ဆုိနုိင္သည္။ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ေတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ခက္ခက္ခဲခဲ ေက်ာ္လႊားခဲ့ၾက ရသည္။ ထုိင္းနယ္စပ္မွ သံလြင္ျမစ္သုိ႔ ေရာက္ရန္အတြက္ ၃ ညအိပ္ ၄ ရက္ခရီးႏွင္ရသည္။ သံလြင္ျမစ္သည္ ေရစီးၾကမ္းသလုိ စုပ္ဝဲမႈတ္ဝဲမ်ားေၾကာင့္ တဖက္ကမ္းသုိ႔ကူးရန္ အဓိက အတားအဆီးၾကီးလည္း ျဖစ္သည္။
သံလြင္ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္နုိင္ရန္အတြက္ တတ္သိကၽြမ္းက်င္သူမ်ားက ေရမေနပင္ၾကီးကုိ လွဲျပီး ေလွအျဖစ္ထြင္းထု ၾကရသည္။ လႊတုိက္သူ ေပါက္ဆိန္ျဖင့္ ေလွဝမ္းထြင္းရသူ စသျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ၾကသည္။ ေလွအရွည္မွာ ၁၀ ေတာင္ဝန္းက်င္သာရွိျပီး တခါကူးလွ်င္ ေလွေလွာ္မည့္ ရဲေဘာ္ ၂ ဦးႏွင့္ ရဲေဘာ္ ၃ ဦးကုိသာ သယ္ေဆာင္နုိင္ သည္။ ဝတ္ဆင္ထားေသာ အဝတ္အစားႏွင့္ ဖိနပ္မ်ားကုိ ခၽြတ္ကာ ေလွဝမ္းအတြင္းသုိ႔ ထည့္ၾကရသည္။ အေရးအေၾကာင္း ၾကံဳက ကူးခတ္ရန္ လုိအပ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေရဆန္သုိ႔ ကုိက္ ၃၀၀ ခန္႔ေလွာ္တက္ျပီးမွ ေရစီးျဖင့္ တဘက္ကမ္းသုိ႔ ေမွ်ာခ်ေလွာ္ခတ္ရသည္။ တေခါက္လွ်င္ နာရီဝက္ ၄၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာတတ္သည္။
အခ်ိန္ ၂ ရက္ခန္႔ သံလြင္မွာပင္ ကုန္ဆံုးရသည္။ သံလြင္ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးသည္ႏွင့္ ျမင့္မားမတ္ေစာက္ေသာ သခြတ္ေတာင္ကုိ တဖန္တက္ရျပန္သည္။ မုိးရြာလွ်င္ေတာ့ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္ၾကရသည္။ အိပ္ရန္ ေနရာအခက္အခဲရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သလုိ အိပ္စက္ၾကရသည္။ သစ္ပင္ကုိင္းငယ္မ်ားကုိ ခ်ဳိင္ျပီး ထုိသစ္ရြက္မ်ား ေပၚတြင္ မုိးကာခင္း ၍ အိပ္စက္ၾကရသည္။ ဖိနပ္ကုိ မည္သုိ႔အခါမွ မခၽြတ္ၾက။ ကၽြတ္ႏွင့္ ျခင္မ်ားကလည္း သဲသဲမဲမဲ အုပ္ႏွင့္က်င္းႏွင့္လာတတ္ၾကသည္။ ျခင္မ်ားကုိရုိက္ရန္ပင္ မလုိ .. လက္ႏွင့္မ်က္နွာ တုိ႔ကုိ သပ္ခ်လုိက္ရံုႏွင့္ အေထြးလုိက္ အေထြးလုိက္ ပါလာတတ္သည္။
မနက္မုိးေသာက္ ခရီးဆက္ျပန္ ေတာ့လည္း ခႏၶာကုိယ္ေခၽြးနံ႔ကလည္း မွက္အေကာင္ၾကီးမ်ားက လစ္ဟာ ေနသည့္ မည္သည့္ေနရာမဆုိ ဝင္ေရာက္ ကုိက္ၾကျပန္သည္။ လမ္းေဘးဘယ္ညာ သစ္ပင္ငယ္မ်ား ေပၚတြင္လည္း လူန႔ံေၾကာင့္ ေခါင္းမ်ား ေထာင္ေနေသာ ကၽြတ္မ်ားကလည္း အလြတ္မေပး ေရေခ်ာင္း မ်ားကုိလည္း နာရီႏွင့္ခ်ီကာ ျဖတ္ရေသာေၾကာင့္ သဲဝဲစားျခင္းကုိလည္း အနည္းႏွင့္အမ်ား ခံၾကရသည္။ အေနာက္ဘက္ကမ္းသုိ႔ ေရာက္ရန္အတြက္ ေနာက္ဆံုး အခက္အခဲအေနျဖင့္ ပြန္ေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္သန္း ၾကရသည္။ ပြန္ေခ်ာင္းေရျပင္မွာ ၾကည္လင္ေသာေၾကာင့္ ငါးမ်ား ဥဒဟုိ ကူးခတ္ေနသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ပြန္ေခ်ာင္းကုိ ကူးခတ္ရန္ ေလွမလုိ။ အဝတ္အစားႏွင့္ လက္နက္တုိ႔ကုိ မုိးကာအတြင္း ထုပ္ပုိးျပီး ေရျပင္တြင္ ခ်ိန္ခ်ၾကည့္ရသည္။ ထုိမုိးကာကုိ ဖက္ျပီး ေရလယ္ကၽြန္းေလးသုိ႔ အရင္ကူးခတ္ရသည္။ ေရလယ္ကၽြန္းေလးတြင္ ေခတၱအနားယူျပီး တဖန္အေနာက္ဖက္သုိ႔ ကူးၾကရသည္။ ပြန္ေခ်ာင္း ေက်ာ္သြား သည္ႏွင့္ အေနာက္ဘက္ ကမ္းသုိ႔ ေရာက္ရန္ နီးကပ္လာျပီဟု ဆုိရမည္။
ခရီးအတန္ ႏွင္လုိက္သည္ႏွင့္ ေဒါတမၾကီး ရြာအနီး သုိ႔ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ရြာအတြင္းသုိ႔ တုိက္ရုိက္ဝင္ေရာက္ရန္ မလြယ္ကူ ေသာေၾကာင့္ ရဲေဘာ္ေလး ၃ ဦးကုိ အရပ္ဝတ္ျဖင့္ ေရွ႕ေျပးရြာအတြင္းသုိ႔ ဝင္ေရာက္ေစခဲ့သည္။ နာရီဝက္ ခန္႔အၾကာ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ရြာသားအေတာ္မ်ားမ်ား က်ေနာ္တုိ႔ရွိရာသုိ႔ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ အရက္ ေခါင္ႏွင့္ ထမင္းဟင္းတုိ႔ကုိပင္ ယူေဆာင္လာခဲ့ၾကသည္။ ရဲေဘာ္မ်ား၏ မိဘေဆြမ်ဳိးအခ်ဳိ႕ ပါလာေသာေၾကာင့္ ျပံဳးေပ်ာ္ ေနၾကသည့္ ျမင္ကြင္းတုိ႔ကုိလည္း ေတြ႔ျမင္ရေသာေၾကာင့္ ပီတိတုိ႔ပင္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ လုိက္ပါမည့္ ရဲေဘာ္ေလးက အပူပင္ကင္းသလုိ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနာက္လုိက္ေျပာင္လုိက္ႏွင့္ အခ်ိန္တုိ႔ကုိ ကုန္လြန္ေစခဲ့သည္။ အခ်ိန္ျပည့္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႔ေနရသူက က်ေနာ္ပင္ျဖစ္သည္။
မဟာမိတ္ ကရင္နီတပ္မေတာ္ႏွင့္ ခရီးသာအတူ ထြက္ခဲ့ရသည္။ သူတုိ႔တပ္ခဲြမွဴးျဖစ္သူက စိတ္ၾကည္လင္ပံုမရ။ မလြန္ဆန္နုိင္ေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ား ေၾကာင့္သာ မလဲႊသာမေရွာင္သာ ဆက္ဆံေနရပံုရွိသည္။ ရဲေဘာ္အမ်ားစုႏွင့္ က်ေနာ္ဆက္ဆံေရးက ေျပျပစ္ သည္။ ကရင္နီဘာသာစကားကုိ ေကာင္းစြာေျပာဆုိ နုိင္သလုိ ခင္မင္ရင္းႏွီးစဲြရွိေသာေၾကာင့္ လိုအပ္သည့္ လုပ္ငန္းတခ်ဳိ႕ကုိ နားလည္မႈျဖင့္ အေပးအယူ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ေရွ႔ခရီးစဥ္အတြက္ လုိအပ္ေသာ ေငြေၾကးကုိ ကရင္နီအေကာက္ခြန္ဌာနတြင္ လက္မွတ္ထုိး ၍ ထုတ္ယူရသည္။ ေနာက္တေန႔ ျပည္တြင္းဝင္ရန္အတြက္ နံနက္ ၄ နာရီတြင္ ခရီးစတင္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ကုိ ကရင္နီတပ္မေတာ္မွ တပ္ၾကပ္ၾကီးတဦးက လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ေပးသည္။ တရြာဝင္တရြာထြက္ႏွင့္ အေတာ္ကေလး ခရီးႏွင္ရသည္။
အခ်ဳိ႕ရြာမ်ားက အတြင္းသုိ႔ အဝင္မခံၾက။ ရြာနံေဘးတြင္ ေနေစျပီး လုိအပ္သည့္စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကုိ ပုိ႔ေပးေလ့ရွိသည္။ ဖရူဆုိျမိဳ႕အနီးရွိ ရြာတရြာတြင္ရွိေသာ ကရင္နီတပ္မေတာ္မွ တပ္စုမွဴးတဦးႏွင့္ ဆံုေတြ႔ခဲ့ၾကသည္။ ထုိတပ္စုမွဴးႏွင့္ က်ေနာ္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ခရီးစဥ္အတြက္ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ျဖစ္ၾကသည္။ တပ္စုမွဴးမွာ သေဘာေကာင္းသလုိ ကူညီလုိစိတ္အျပည့္ရွိသည္ဟု ဆုိရမည္။ သူႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ လည္း က်ေနာ့္ကုိ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ထုိအဖဲြ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းလႈပ္ရွားလွ်င္ ပုိ ၍ အဆင္ျပမည္ဟု သူကယံုၾကည္သည္။ မျငင္းသာခဲ့။ မီးစင္ၾကည့္ကရမည့္ အေျခအေနျဖစ္ေနသည္။
ထုိအဖဲြ႔အစည္း ရွိရာသုိ႔ ဦးစြာ ထုိးေဖာက္ဝင္ေရာက္ၾကည့္ရဦးမည္။ အေျခအေနက ၾကိဳတင္ခန္႔မွန္းရန္ ခက္ခဲေနသည္။ ေနာက္ဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တခုခ်လုိက္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္လုိက္ပါမည့္ ရဲေဘာ္ေလးကုိ ထုိတပ္စုမွဴးႏွင့္ ေခတၱထားခဲ့မည္။ တဦးတည္း လႈပ္ရွားမည္။ အေျခအေနမေကာင္းလွ်င္ က်ေနာ္တဦးတည္းသာ ခံရမည္ဟု ေသြးတုိးစမ္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ လုိအပ္သည့္မွတ္ပံုတင္ရရန္အတြက္ စဥ္းစားရျပန္သည္။
ေမွာင္ခုိလမ္းေၾကာင္းတြင္ ကၽြဲႏြားမ်ား ကုန္ကူးေနသူမ်ားထံမွ မွတ္ပံုတင္တခုကုိ သိမ္းယူလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ က်ေနာ္ ဖရူဆုိျမိဳ႕အတြင္း ဝင္ေရာက္ ကာ ပတ္စပုိ႔ ဓာတ္ပံုရုိက္လုိက္သည္။ ရရွိလာေသာ ပတ္စပုိ႔ပုံကုိ အသံုးခ်ရန္အတြက္ သိမ္းဆည္းထားေသာ မွတ္ပံုတင္ကုိ မီးျဖင့္အပူေပးကာ ပလပ္စတစ္ကုိ ခြာထုတ္ လိုက္သည္။ ဓာတ္ပံုကုိခြာထုတ္ ၍ က်ေနာ့္ဓာတ္ပံုႏွင့္ အစားထုိးျပီး ပလပ္စတစ္ေလာင္း လုိက္ေသာအခါ က်ေနာ့္တြင္ကုိယ္ပုိင္မွတ္ပံုတင္တခု ရရွိသြားျပီဟု ဆုိရေတာ့ မည္။
အုပ္ၾကီးေဖ
၁၄-၉-၂၀၁၃