မခို႔တရို ႔ ျမန္မာျပည္

ျမန္မာနဲ႔ ထိုင္းပြဲေန႔ ညေနက . . .

ရံုးကေနအိမ္အျပန္ လမ္းေလွ်ာက္လာတုန္း ၊ ေရွ႕က ခပ္သုတ္သုတ္သြားတဲ့ မြတ္ဆလင္ လူငယ္ႏွစ္ဦးမွာ တစ္ေယာက္က ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ေျပာသြားတဲ့စကားကိုၾကားမိတယ္

“ျမန္ျမန္လာ၊ ေဟ့ေကာင္ ဒီပြဲမွာ ငါတို႔ျမန္မာက ထိုင္းကို အမွန္အကန္သိပ္မွာ”တဲ့ .. .  ဗ်ား၊
. . . ၿပီးေတာ့ “ျမန္မာ့အားကစား၊ ကမၻာကိုလႊမ္းရမည္” ဆိုတဲ့ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ စာသားႀကီးပါတဲ့သီခ်င္းတစ္ပိုင္းတစ္စေတာင္ ျငီးသြားလိုက္ေသးတယ္။ :D
အဲဒီမွာ က်ေနာ္တစ္ခုေတြးမိတယ္။ လူမ်ဳိး၊ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ဆိုတာႀကီးကို . . .
အဲဒီေတာ့ လူမ်ဳိး၊ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ဆိုတာ ကို ခြဲျမင္တာေပါ့။ အရင္ကလည္းခြဲျမင္ေပမယ့္ အခုလက္ေတြၾကားမိေတာ့ ပိုကြဲသြားတယ္။ မည္သည့္ဘာသာ၊ မည္သည့္လူမ်ဳိးပင္ျဖစ္ေစ ကိုယ္ေမြးဖြားလာတဲ့ တိုင္းျပည္ကိုေတာ့ အနည္းႏွင့္အမ်ားခ်စ္ၾကတာပဲေပါ့။ ဒါဟာ ပစ္ပယ္လို႔မရတဲ့ အမွန္တရားတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။


မ်ဳိးခ်စ္စိတ္နဲ႔ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္လည္း အမွန္ဆိုကြဲျပားတယ္။ ကိုယ့္အမ်ဳိးအႏြယ္ရဲ႔ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဘာသာစကား၊ ဓေလ့ထံုးတမ္း ေတြကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးတာ၊ စိတ္၀င္စားတာ ထိမ္းသိမ္းတာေတြဟာ ရွိသင့္ရွိအပ္တဲ့ အျပဳအမူေတြပါ။ ကုိယ့္အမ်ဳိးအႏြယ္ မတိမ္ေကာ မပေပ်ာက္ေအာင္ တိုးျမွင့္ႀကိဳးပမ္းသင့္တာေပါ့။ ဒါဟာ ဂုဏ္ယူစရာ။

တစ္ေန႔တစ္ေလာက ဦးေတဇ ရန္ကုန္ေခၚလာတဲ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ဦးတည္းသာက်န္ေတာ့တဲ့ လူမ်ဳိးအေၾကာင္းဖတ္ရေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ဘာမွမဆိုင္ေပမယ့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္ဗ်။ ေၾသာ္ - သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေသရင္ သူတို႔ရဲ႔ ဘယ္တုန္းကတည္းက သတ္မွတ္ေခၚေ၀ၚလာမွန္းမသိတဲ့ လူမ်ဳိးႏြယ္တစ္ခုေတာ့ ကမၻာႀကီးေပၚမွာ အဆံုးသတ္သြားၿပီေပါ့။ ႏွေမ်ာစရာေကာင္းလွသလို ၀မ္းနည္းစရာလည္း ေကာင္းလွတယ္။ သူတို႔ေတာ့ ဒီလိုခံစားတတ္-မတတ္မသိေပမယ့္ ျမန္မာျပည္အတြက္ေတာ့ ဆံုးရႈံးမႈတစ္ခုပဲ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၿပီးရင္ ၿပတ္ၿပီ။

ဒါေၾကာင့္ ရခိုင္လူမ်ဳိးေတြ၊ ကရင္လူမ်ဳိးေတြ၊ ရွမ္းလူမ်ဳိးေတြအစရွိသျဖင့္ မိမိရိုးရာကိုထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၾကတာ၊ လူငယ္ေတြကအစ စိတ္၀င္တစား ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ၾကတာကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ ဗမာလူမ်ဳိးက သေဘာက်ေနမိတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၾကတာပဲမို႔လား။ ဒါက ကိုယ့္အမ်ဳိးအႏြယ္ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္။ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားေတြမွာက ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ရွမ္း၊ မြန္စသျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုကလည္း ကြဲျပားတာရွိသလို ခြဲထုတ္လို႔မရေအာင္ေရာေထြးေနတာေတြကလည္း အမ်ားသားကလားခင္ဗ်ာ။ ဘယ္ပြဲဟာ ဘယ္သူ႔ရိုးရာမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ကို အတူတူ ၀ိုင္း ေဆာ္ၾက-ေပ်ာ္ၾက-ႏႊဲၾက တာပဲကိုးခင္ဗ်။ အဲဒီလို သူ႔ပြဲကိုယ့္ပြဲ ခြဲမေနပဲ ၀ိုင္းႏႊဲၾကတာဟာလည္း ျမန္မာျပည္ဖြား တိုင္းရင္းသားတို႔ရဲ႔ ဓေလ့တစ္ခုလိုျဖစ္ေနၿပီ။ အတူတူေရာေန၊ ျပန္႔ေနေတာ့ ေရာႏႊဲတာပဲ . . ။

ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ ကိုက်ေတာ့ ဒီလိုေတြးမိတယ္။ တိုင္းရင္းသားအကုန္၊ ႀကီးႀကီးေသးေသး၊ မ်ားမ်ားနည္းနည္း - ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲရွိရွိ၊ သန္းနဲ႔ပဲခ်ီရွိရွိ။ အတူတူ ပူးေပါင္းေနၾကရတဲ့ ဒီတိုင္းျပည္အတြက္ ကိစၥေတြမွာက်ေတာ့ မ်ဳိးႏြယ္ခ်စ္စိတ္နဲ႔ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ကို လိုတိုးပိုေလ်ာ့ လုပ္တန္တာေလးေတြလည္း ရွိလာမွာလို႔ေတြးမိျပန္ေရာခင္ဗ်။ တိုင္းရင္းသားအားလံုးအညီအမွ်ေကာင္းဖို႔အတြက္ ေရွးရႈရမွာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ အခြင့္အေရး သိပ္ျမင့္တဲ့လူမ်ဳိးကလည္း ႏွိ္မ့္ေပးရမယ္။ တစ္ျခားေသာ လူမ်ဳိးငယ္ကေလးေတြကို မိမိအခြင့္အေရးကို ဖဲ့ေပးႏိုင္ရမယ္။  အခြင့္အေရးနည္းပါးတဲ့ လူမ်ဳိးကလည္း မိမိနိမ့္က်ေနလို႔ အျခားလူမ်ဳိးႀကီးေတြကိုပဲ အျပစ္ျမင္မေနပဲ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမယ္။ ပညာတတ္လူေတာ္ေတြမ်ားမ်ား ေပၚထြန္းေအာင္ေမြးထုတ္ႏိုင္ရပါမယ္။ ဒါမွ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို ကိုယ္ျမွင့္တင္ႏိုင္တဲ့ သူေတြေပၚထြက္လာႏိုင္မွာပါ။ အဲဒါမွ ျမင့္မားတဲ့အေျခအေနတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္မွာပါ။ ဒီေနရာမွာေတာ့ တစ္ခု၊ တစ္ခုအက်ဳိးစီးပြားထက္ ဘံုအက်ဳိးစည္းပြားကို ေရွးရႈႏိုင္ရပါမယ္။ အသီးအသီးကြဲျပားေနတဲ့ လူမ်ဳိးေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ရဲ႔ ဇာတိပုညဂုဏ္မာနေတြကို အားလံုးေပါင္းစည္းရပ္တည္ခြင့္ေပးတဲ့ ဒီေျမႀကီး၊ ဒီႏိုင္ငံအတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္အျဖစ္၊ ႏိုင္ငံသားအားလံုး လူမ်ဳိး၊ ဘာသာ ၊ ႀကီးငယ္မေရြးတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္အျဖစ္ ေျပာင္းပစ္ႏိုင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔သြားရင္ အပ်က္ေရြ႔ ေရြ႕ေနတဲ့ ဒီကမၻာေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံေလးဟာလည္း က်ဆံုးကုန္ၾကတဲ့ မညီညြတ္တဲ့ႏိုင္ငံေတြကို မခို႔တရို႕ဟန္ပန္ေလးနဲ႔ ေျခတစ္ေခ်ာင္းခ်ိတ္လို႔ အျမဲထာ၀ရ မတ္မတ္ရပ္တည္ ၾကည့္ေနႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္မိတယ္ဗ်ာ။

(စေနသား)
16-12-2013