ဒီကုိေရာက္လာခဲ့တာ ၁ လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိလာျပီဆုိေတာ့ ဟုိနားဒီနား သြားတတ္လာတတ္ .. ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔လည္း နည္းနည္းပါးပါးထိစပ္ ရင္းႏွီးမႈ ရွိလာပါျပီ ။
အရင္တခါတုန္းက ေရးခဲ့သလုိပဲ က်ေနာ္တုိ႔ဒီျမိဳ႕ကုိ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စတင္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင့္ ရလုိက္သူ ေတြဟာ ကရင္မိသားစုေတြပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္လာတဲ့ညမွာ အေျပးေရာက္လာျပီး အထုပ္အပုိးေတြ ကူညီသယ္ပုိ႔ေပးတဲ့ အစ္ကုိၾကီးက KNU တပ္မဟာ (၅) က စစ္သားေဟာင္းၾကီး တဦးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေနာက္ရက္ေတြမွာ သူကုိယ္တုိင္ ဖြင့္ေျပာလုိ႔ သိလုိက္ရပါတယ္။
သူ႔ဇာတိဟာ ေရႊက်င္၊ ေက်ာက္ၾကီးဘက္ ေတာရြာေလးပါ။ သူ႔ပံုက အသားျဖဴျဖဴ၊ ဝဖုိင့္ဖုိင့္ ၊ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္းနဲ႔ စကားေျပာ တဲ့အခါ ကရင္ပီပီ တည့္တုိး ေျပာတတ္သူ။ က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္ျပီး ေနာက္ေန႔မွာ သူ႔အိမ္က ဆန္(၁၁)ကီလုိအိတ္၊ အသားထုပ္၊ ပဲစည္သြတ္ဘူး … စတဲ့ စားစရာေတြ သယ္လာျပီး ေပးပါတယ္။
အဲဒီရက္က သူအလုပ္ခြင့္ယူထားခ်ိန္ျဖစ္လုိ႔ စကားေအးေအး ေျပာျဖစ္တဲ့အခါ သူတုိ႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေလး ေတြ ေပၚထြက္လာတယ္။ သူတုိ႔အေနနဲ႔ ဒီေရာက္လာတာကုိ ေသတပန္သက္တဆံုး ဘဝအနာဂတ္လုိ႔ သေဘာမထားနုိင္ၾကဘဲ … ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ရနုိင္သမွ် ေငြေၾကးအရင္းအႏွီးေလး စုေဆာင္းျပီး … တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဌာေနကုိ ျပန္ဖုိ႔သာ အားသန္ေနၾကတာပါ။ ဒီမွာ အေျခတက် အိမ္ဝယ္ေနဖုိ႔လည္း စိတ္ကူးထားပံု မေပၚပါ။ “ငါ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းတက္ေနတာ …. ၆ တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ လယ္ထဲမွာ မိဘကုိကူလုပ္ေနတုန္း သူမ်ား ငါ့ကုိ ဖမ္းတယ္ေလ …. အဲဒါနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ ၁၈ ႏွစ္ၾကာခ့ဲတယ္ … စစ္တုိက္လုိ႔လည္း ဝျပီ… ငါ့မိသားစုနဲ႔ ငါ့ရြာက ဘုိးဘြားပုိင္ေျမမွာ …. ျခံစုိက္စားေတာ့မယ္” တဲ့။ သူ႔မိဘ ဘုိးဘြားပုိင္တဲ့ တညင္းျခံ၊ ကၽြဲေကာျခံေတြ ရြာမွာရွိေနတုန္းလုိ႔ သိရပါတယ္။
သူက ဝက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ သားသမီးေတြ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ေမြးထားတာမုိ႔ ကေလး ၆ ေယာက္ ရွိတယ္။ သူ႔အမ်ဳိးသမီး အေနာ(အစ္မ) ကေတာ့ အိမ္မွာခ်က္ရင္း ျပဳတ္ရင္း ကေလးငယ္ေတြ ေက်ာင္းၾကိဳ ေက်ာင္းပုိ႔နဲ႔ ေန႔စဥ္ အလုပ္ရႈပ္ေနရသူပါ။ သူတုိ႔လင္မယား ၂ ဦးလံုးက ဗမာစကား ေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္ ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လည္း သူတုိ႔အိမ္ကုိပဲ အမ်ားဆံုးသြားလည္ရင္း စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမွာ ရွိေနသူ အမ်ားစုက အသားရံုမွာ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆုိသလုိ အလုပ္ဆင္းၾကရျပီး တပတ္မွာ တနဂၤေႏြတရက္သာ အနားရၾကတာပါ။ ရက္သတၱ ၅ ပတ္ေလာက္မွ တၾကိမ္ စေနေန႔ပါ အနားရပါတယ္။
အလုပ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းသလဲ ဆုိတာေတာ့ သူတုိ႔ လက္ဖဝါးေတြကုိ ၾကည့္လုိက္ရံုနဲ႔ အကဲခတ္လုိ႔ ရနုိင္ပါတယ္။ အေအးခန္းထဲမွာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ စက္ရုပ္လုိအလုပ္လုပ္ထားရတဲ့ သူတုိ႔ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈဟာ သြက္လက္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းမႈ သိပ္မရွိေတာ့ပါ။ လက္ဖဝါးေတြမွာလည္း အေၾကာထံုးလုိ႔ ခဲြစိတ္ထားရတဲ့ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ..။ အသားရံုမွာ အလုပ္လုပ္ရတာ ပင္ပန္းၾကမ္းတမ္းေပမဲ့ တျခားေနရာေတြမွာ လုပ္ရ တာထက္ ဝင္ေငြေကာင္းတာကတေၾကာင္း၊ ကုိယ့္ပညာေရးအေျခအေနနဲ႔ အလြယ္တကူ လက္လွမ္းတမီ ရွိတာက တေၾကာင္းမုိ႔လား မသိ … ။ လုပ္တဲ့လူ မ်ားပါတယ္။
က်ေနာ္ ဒီျမိဳ႕ကုိ ေရာက္လာတာက ကမ့္ထဲမွာကတည္းက ညီအစ္ကိုရင္းပမာ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနတဲ့ ရခုိင္လူမ်ဳိး သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အိမ္လိပ္စာကုိ ေပးထားလုိက္လုိ႔။ ဒါေပမဲ့ ဒီကုိ တကယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္းေနအိမ္နဲ႔ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ကားေမာင္းမွ ေရာက္နုိင္တ့ဲ အကြာအေဝးမွာ ေနရာခ်ထားေပးတာဆုိေတာ့။ သူအလုပ္နားတဲ့ ရက္ေရာက္မွ အိမ္ကုိလာနုိင္ပါတယ္။ သူလည္း ဝက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္တာ ၅ ႏွစ္နီးပါးရွိပါျပီ။ ေနာက္ သူငယ္ခ်င္း တဦးကေတာ့ ခ်ီကာဂုိေျပာင္းသြားတာမုိ႔ လူခ်င္းေတြ႔ဖုိ႔ခက္ခဲေနျပီး အခါအားေလ်ာ္စြာ ဖုန္းနဲ႔စကားေျပာရတာပဲ ရွိပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္လာျပီး ၂ ရက္ ၃ ရက္ေလာက္အၾကာမွာ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔မိသားစု က်ေနာ္တုိ႔ေနတဲ့ အခန္းကုိ ေရာက္လာတယ္ ..။ ၅ ႏွစ္ေလာက္ ခဲြခြာေနခဲ့ရတဲ့ ကာလအတြင္း ေျပာစရာ စကားေတြ မကုန္နုိင္ေအာင္ ေဖာင္ဖဲြ႔ေနပါတယ္။ စကားေျပာေနရင္း တခ်က္တခ်က္ သူ႔မ်က္ႏွာ ရႈံ႕မဲ့ ညည္းတြားသံ ေပၚထြက္လာျပီး ခါးကုိ လက္ဖေနာင့္နဲ႔ ေထာက္ေထာက္ေနတာ ေတြ႔ရလုိ႔ “ဘာျဖစ္တာလဲ” ေမးမိခါမွ … အလုပ္ဒဏ္ပိေနတဲ့ အျဖစ္ကုိ သိရေတာ့တယ္။ မိသားစု အသံုးစရိတ္ လုိအပ္ခ်က္အရ စက္ရံုတခုထဲမွာပဲ လုပ္ခပုိျပီးရတဲ့ ေနရာ တခုကုိ ေျပာင္းေရႊ႕လုပ္တာ … သိပ္မၾကာေသးေၾကာင္းနဲ႔ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္နဲ႔ အထာမက်ေသးတာမုိ႔ ကို္ယ္လက္ ကုိက္ခဲ နာက်င္ေနတာလုိ႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီအလုပ္မွာ ကြာလဖုိင္းမျဖစ္ရင္ အရင္ေနရာ ျပန္ပုိ႔ခံရ မွာစုိးလုိ႔ က်ိတ္မွိတ္သည္းခံျပီး လုပ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔လက္ေတြ ဖားခံုညွင္းေက်ာကုန္းလုိ ေယာင္ကုိင္းေနျပီး … ခါးမွာလည္း ကုိယ္က်ပ္ ခါးပတ္ ဝတ္လ်က္နဲ႔ …။
သူလုပ္ရတာက ခ်ိတ္နဲ႔ ေဇာက္ထုိးဆဲြ တဲြေလာင္းခ်ိတ္လ်က္သား ေရာက္လာတဲ့ ဝက္အေသေကာင္ရဲ႕ ရင္ဒူးရုိးကုိ စက္လႊနဲ႔ ျဖတ္ေတာက္ဖြင့္ပစ္လုိက္ရတာပါ။ “စက္လႊလည္ပတ္ဖုိ႔ လက္၂ ဖက္အားစုိက္ ညွစ္ထားရတဲ့ အျပင္ ခဲြရမယ့္ ေနရာ တိတိက်က်ျဖစ္ေအာင္လည္း ထိန္းရေသးတာ…. လႊရာနည္းနည္း ေစာင္းသြားတာပဲျဖစ္ျဖစ္ …. ရင္ဒူးရုိး အကုန္မျပတ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ … အထက္နားကုိ နည္းနည္းလြန္သြားျပီး အူေပါက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ စူပါဗုိက္ဇာက လာဆူျပန္ေရာ … အဲဒီေတာ့ အလုပ္လုပ္ရတာ ပင္ပန္းတ့ဲအျပင္ စိတ္ကလည္း လြတ္လပ္မႈ မရွိ … ဖိစီးမႈေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ဗ်ာ …” တဲ့။
ဝက္အေသေကာင္ေတြက အဆက္မျပတ္ေရာက္လာေနျပီး ၁ မိနစ္ကုိ ၂၅ ေကာင္ႏႈန္းေလာက္ျဖတ္တယ္ တဲ့။ သူနဲ႔အတူ အျခားတေယာက္လည္း ရွိေနေတာ့ ၁ မိနစ္အတြက္ လူတေယာက္ကုိ ဝက္ ၁၂ ေကာင္ ဝန္းက်င္ လုပ္ေပးေနရတဲ့သေဘာ။ တေန႔ အလုပ္ခ်ိန္ ၁၀ နာရီအတြင္း လူတေယာက္ကုိ ဝက္ေကာင္ေရ ေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ … ၂ ေယာက္ေပါင္းဆုိေတာ့ တစ္ေသာင္းသံုးေထာင္ေလာက္ ေန႔စဥ္ သတ္ျဖတ္ေနတဲ့ စက္ရံု တရံု လုိ႔သိရပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ရက္ေလာက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းအလုပ္လုပ္တဲ့ စက္ရံုဆီကုိ သူနဲ႔အတူ အေဖာ္လုိက္သြား ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူက က်န္းမာေရးမေကာင္းလုိ႔ အသည္းစစ္ေဆးမႈခံယူေနရျပီး … ေဆးရံုရက္ခ်ိန္း မၾကာခဏ ယူေနရတဲ့ ၾကားထဲကပဲ အလုပ္္ဆင္းေနသူပါ။ အဲဒါ အလုပ္ခြင္မွာ လုပ္ေနရင္း ရုတ္တရက္အေမာေဖာက္ လာလုိ႔ ေဆးခန္းကုိ သတင္းပုိ႔ ဆရာဝန္နဲ႔ေတြ႔ဖုိ႔ ရက္ခ်ိန္းယူ … အိမ္မွာ အနားယူေနတုန္း … အလုပ္ထဲက မျပီးျပတ္ေသးတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကိစၥ ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔သြားရင္း … က်ေနာ့္ကုိ အေဖာ္ေခၚသြားတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေနတဲ့ျမိဳ႕ကေန ၁ နာရီေလာက္ ကားစီးရတယ္…။ ဟုိင္းေဝးလမ္းေပၚမွာ သြားရတာျဖစ္ျပီး စနုိးက်တဲ့အခ်ိန္ဆုိ ယာဥ္မေတာ္တဆ တိမ္းေမွာက္မႈ တုိက္ခုိက္မႈေတြ မၾကာခဏ ၾကံဳရသတဲ့။
ဟုိေရာက္လုိ႔ ကားပါကင္မွာ ကားထုိးရပ္ျပီး စက္ရံုဘက္ကုိ ေလွ်ာက္လာတယ္ဆုိရင္ပဲ … အထဲက ဆူဆူညံညံ ဝက္ေအာ္သံေတြ ၾကားေနရပါျပီ … က်ေနာ့္အတြက္ ပထမဆံုး အေတြ႔အၾကံဳဆုိေပမဲ့ … သူ႔အတြက္က ဒီလုိဝန္းက်င္နဲ႔ ယဥ္ပါးေနခဲ့တာ ၅ ႏွစ္နီးပါး ရွိေနျပီဆုိေတာ့ …. သူက က်ေနာ့္ဘက္ လွည့္ျပီး တခ်က္ျပံဳးျပပါတယ္ …. ျပီးေတာ့ ပါးစပ္က ေျပာလုိက္ေသးတယ္ … “ငရဲေလာက ေရာက္ေနသလုိပဲ…” တဲ့။
ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း သူတုိ႔လုပ္ငန္းခြင္ရွိရာ တံခါးေပါက္က ဝင္လုိက္ျပီး စားေသာက္ခန္းထဲမွာ က်ေနာ့္ကုိ ခဏထားခဲ့ကာ သူလုပ္စရာရွိတာေတြ သြားလုပ္ေနခ်ိန္ သူမိတ္ဆက္ေပးခဲ့တဲ့ ီးကုိယ့္နုိင္ငံသား ညီေနာင္ဖြား ေတြနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္ ။ သူတုိ႔လက္ထဲမွာ ဓားေသြးတဲ့ သံမဏိေခ်ာင္းေတြကုိ ေကာ္ပတ္နဲ႔ အလုိက္သင့္ တုိက္ခၽြတ္ရင္း လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ဖုိ႔ အသင့္ျပင္ဆင္ေနၾကတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ နုိင္ငံတကာက လူမ်ဳိးေပါင္းစံု အသားအေရာင္ေပါင္းစံု စုေပါင္းအလုပ္ဝင္ေနတဲ့ စက္ရံုၾကီးတခုပါ။
သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြ ၾကည့္ရတာ ခံစားခ်က္ေပါင္းစံု ေရာယွက္ေပၚလြင္္္ေနသလုိပဲ ..။ တခ်ဳိ႕က မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ စားရင္းေသာက္ရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ … တခ်ဳိ႕က သံမဏီေခ်ာင္းကိုပဲ အာရုံစုိက္ေသြးေနတာလား … တစံုတခုကုိ စိတ္ခံျပင္းေနတာလား မေဝခဲြတတ္ေတာ့ … ဘယ္သူ႔ကုိမွ စကားမေျပာ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေကာ္ပတ္ကုိ တြင္တြင္တုိက္ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ တေနရာဆီ ေမွ်ာ္ေငးလုိ႔ …. ေတြေတြၾကီး စဥ္းစားခန္း ဝင္ေနတဲ့ပံု ..။ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ကုိယ္စီကုိယ္စီ ထမင္းဘူးေလးေတြ လြယ္လုိ႔ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္သြားၾက။
တနာရီေလာက္ ၾကာေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ျပန္ေရာက္လာတယ္ …. စက္ရံုထဲက မထြက္ခင္မွာ သူအလုပ္ဝင္ရတဲ့ ေနရာတဝုိက္ကုိ ကန္႔လန္႔ကာေလး အသာလွစ္ျပလုိ႔ ၾကည့္လုိက္ရေသးတယ္ ….. ဦးေခါင္း မျပတ္တျပတ္ တေကာင္နဲ႔ တေကာင္ ၃ ေပနီးပါး အကြာ ေဇာက္ထုိးခ်ိတ္ထားတဲ့ … ဝက္ေသေကာင္ေတြကုိ လူ ၂ ေယာက္က ဒုိင္ခံ ေခါင္းျဖတ္ေပးေနရတဲ့ ေနရာပါ …. အဲဒီေနရာက ေက်ာ္သြားရင္ … ရင္ဒူးကုိ စက္လႊနဲ႔ ခဲြရမယ့္ ေနရာေရာက္ျပီေပါ့ …..။
သူ႔ကားရပ္ထားတဲ့ ေနရာဆီကုိ ျပန္ေလွ်ာက္လာရင္း က်ေနာ္ထုိင္းမွာ ရွိေနစဥ္က ဖုန္းထဲကေန သူေျပာခဲ့တဲ့ စကားသံေလးကုိ ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိတယ္ ……။
“ဒီကုိေရာက္လာျပီဆုိေတာ့ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္အရ လူေနမႈအဆင့္အတန္း အေတာ္ေလးျမင့္သြားျပီလုိ႔ ေျပာနုိင္ တယ္ေပါ့ဗ်ာ … ဒါေပမဲ့ အဲဒါနဲ႔ အတူ စိတ္ဖိစီးမႈလည္း ပုိခံစားလာရတယ္ဗ်ာ … အဲဒီမွာတုန္းက ဝါးၾကမ္းခင္းေပၚ ေခါင္းပစ္ခ်လုိက္တာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ … ဒီမွာ ဆုိဖာေပၚ အဲလုိအိပ္မေပ်ာ္နုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္ …. တလ တလ ကုိယ့္ဝင္ေငြနဲ႔ အိမ္အသံုးစရိတ္ .. လစဥ္ေပးရမယ့္ Bill ေတြ…. မွ်တေအာင္ ဘယ္လုိစီမံရမလဲ … အျမဲေတြးေနရတယ္ … ဒီလုိေျပာလုိက္လုိ႔ … က်ေနာ့္ကုိ .. အဲဒီေနရာ ျပန္လာေနမလား ေမးရင္ေတာ့လည္း …. “နုိး” လုိ႔ ေျဖရမွာပဲ …. ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ အဲဒီေသာကဖိစီးေနတဲ့ ဘဝေလးကုိပဲ ခံုမင္ေနမိလုိ႔..” တဲ့။
က်ေနာ္ ေရာက္ခါစ ထိေတြ႔ၾကံဳဆံုရတဲ့ အိပ္မက္ဘဝ နိဒါန္းကုိ မိတ္ေဆြမ်ားထံ မွ်ေဝေပးလုိက္တာပါ ….
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕နုိင္ၾကပါေစ ….
ေနမင္းသူ
၂၁-၁၂-၂၀၁၃